معنی فرسانی در لغت نامه دهخدا

منسوب است به فرسان که از قرای اصفهان است. (سمعانی)

معنی فرسانی در لغت نامه دهخدا

منسوب به فرسانه که از قرای افریقاست. (سمعانی)

معنی فرسانی در لغت نامه دهخدا

ابراهیم بن ایوب عنبری، مکنی به ابواسحاق. از مردم اصفهان و اهل قریۀ فرسان بود. از ثوری و مبارک بن فضاله وجز آنها روایت کند و عبدالله بن داود از وی روایت دارد. وی مردی عابد بود. (از اللباب فی تهذیب الانساب)، بذال بن سعد بن خالد بن محمد بن ایوب فرسانی اصفهانی، مکنی به ابومحمد. وی از محمد بن بکیر الحضرمی روایت کند و ابواحمد بن عدی حافظ را از او روایت است. (اللباب فی تهذیب الانساب)، حسن بن اسماعیل کندی. از مردم فرسان مغرب بود. از اصبغبن الفرح حدیث کند. وی در سال 263 هَ. ق. در اعمال برقه درگذشت. (اللباب فی تهذیب الانساب)

معنی فرسانی - جستجوی لغت در جدول جو

فرسانی

لغت نامه دهخدا

فرسانی

لغت نامه دهخدا

فرسانی

لغت نامه دهخدا

فرسان

جمع واژۀ فارس، اسب سوار، سوار بر اسب، دلیر و جنگ جو

فرهنگ فارسی عمید

فروانی

(فَرْ)

منسوب به فروان که شهری است نزدیک غزنه. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

فرسانیدن

(مَ زَ / زِ تَ)

فرسودن کنانیدن و فرسودن فرمودن. (ناظم الاطباء). کهنه کردن و از هم ریزانیدن. (انجمن آرا) (آنندراج). ظاهراً مصحف فرساییدن است. رجوع به فرساییدن شود

لغت نامه دهخدا

رسانی

(رَ / رِ)

حاصل مصدر از رساندن و رسانیدن و معمولاًهمراه پیشاوندی بیاید، مانند: نامه رسانی و جز آن.
- نامه رسانی، عمل نامه رسان. شغل نامه رسان.
- ، در اصطلاح اداری ایران به اداره یا دایره یا شعبه و قسمتی گویند که ابلاغ و ارسال نامه های اداره یا مؤسسه یا وزارتخانه را بعهده دارد

لغت نامه دهخدا

فرسان

(فَ)

نام جانوری است که از پوست آن پوستین سازند. (برهان). فنک. فنه. آس. (یادداشت به خط مؤلف). هر جانوری که از پوست آن پوستین سازند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

فرسان

(فَ رَ)

لقب قبیله ای است و از آن قبیله است عبدید فرسانی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

فرسان

(فُ)

جمع واژۀ فارس، به معنی سوار یعنی صاحب اسب. (آنندراج). جمع واژۀ فارس. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فرسای

(فَ)

محوکننده. (صحاح). کهنه کننده. به پای کوبنده. (برهان). فرسا. همواره به صورت مزید مؤخر با کلمات دیگر ترکیب شود. و به صورت مستقل، جز به معنی فعل امر به کار نرود.
- جان فرسای، آنچه جان را بفرساید و بکاهد:
بارها نوعروس جان فرسای
دست در دامنش زدی که درآی.
سعدی (هزلیات).
- عدوفرسای، آنکه دشمن را نابود کند و یا ضعیف گرداند:
امیر باش و جهاندار باش و خسرو باش
جهانگشای و ولی پرور و عدوفرسای.
فرخی.
رجوع به فرسا شود

لغت نامه دهخدا

فرانی

(فَ)

جمع واژۀ فرنی ّ. (یادداشت به خط مؤلف). نانهای کلیچۀ گرد و بزرگ. (ناظم الاطباء) :
نان داری اندر انبان ده گونه باستانی
چه قرص و چه میانه چه پهن و چه فرانی.
لامعی.
رجوع به فرنی شود

لغت نامه دهخدا

فرانی

(فَ)

منسوب به فران که بطنی است از قضاعه. (سمعانی). رجوع به فران شود

لغت نامه دهخدا

فرغانی

(فَ)

محمد بن اسماعیل فارسی، مکنی به ابوالفتح و منسوب به فرغان فارس. در نیشابور از ابویعلی حمزه بن عبدالعزیز المهلبی و جز او استماع حدیث کرد. (اللباب فی تهذیب الانساب ج 2 ص 206)

لغت نامه دهخدا

فرغانی

(فَ)

منسوب است به فرغانه که ولایتی است در پشت چاچ. (سمعانی). منسوب به فرغانۀ ماوراءالنهر. (یادداشت به خط مؤلف) ، منسوب به فرغان از قرای فارس. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

فرمانی

(فَ)

به فرمان. مطیع. فرمان بردار:
گر بدو بنگری امروز یکی لحظت
طاعتی گردد و بیچاره و فرمانی.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

فرخانی

(فَرْ رُ)

منسوب به فرخان که نام جد خاندانی است. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

برسانی

(بُ ی ی)

منسوب است به برسان که بطنی است از ازد. (الانساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

فریانی

(فِرْ)

منسوب به فریان که نام جد خاندانی است. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

ترسانی

(تَ رَ)

منسوب است به ترسان که بگمان من قریه ای است از قرای حمص. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

فرسانه

(فَ نَ)

شهری است خرم (به ناحیت غرب) و مردمانی اند آمیزنده و با خواستۀ بسیار و این شهر به قیروان نزدیک است. (حدود العالم)

لغت نامه دهخدا

فرسدنی

(فَ سُ دَ)

فرسودنی. (از فرهنگ اسدی نخجوانی). آنچه طبیعهً قابل فرسوده شدن باشد و به تدریج از میان رود:
نه به آخر همی بفرساید؟
هرکه انجام راست فرسدنی است.
رودکی

لغت نامه دهخدا

فرانی

نان کلیچه گرد و بزرگ، جمع فرانی

فرهنگ لغت هوشیار

فرسان

جمع فارس، از ریشه پارسی سوار کاران اسواران جمع فارس سواران اسب سواران

فرهنگ لغت هوشیار

فرسای

محو کننده، کهنه کننده

فرهنگ لغت هوشیار

فردانی

یگانه بی همال یگانه بی نظیر: اهل دنیا جملگان زندانیند انتظار مرگ دار فانیند جز مگر نادر یکی فردانیی تن بزندان جان او کیوانیی. (مثنوی)

فرهنگ لغت هوشیار

ارزانی

ارزنده، درخور یق سزاوار مستحق، درویش بی نوا نادر، صالح (مقابل طالح) سزا (مقابل ناسزا) اهل، پیشکش، کم بهایی کم قیمتی مقابل گرانی، آسانی سهولت، فراخی فراوانی. یا سال ارزانی. سالی که زندگی فراخ و خواربار و کا کم بها و فراوانست، دستوری اجازه اذن رخصت

فرهنگ لغت هوشیار

ارکانی

آخشیجی بنیادی منسوب به ارکان آنچه مربوط و پیوسته به چهار ارکان (باد و خاک و آب و آتش) است، جمع ارکانیان. جسمانیان اهل دنیا، ناقصانی که هنوز به حد کمال نرسیده اند

فرهنگ لغت هوشیار