معنی غشاش در لغت نامه دهخدا

اول تاریکی و پسین آن. (منتهی الارب) (آنندراج). اول الظلمه و آخرها. (اقرب الموارد). نزدیک فروشدن آفتاب، شُرب غشاش، خوردنی اندک یا شتاب یا شرب ناگوار. (منتهی الارب) (آنندراج). شرب غشاش، ای قلیل الکدره او عجل او غیر مری ٔ لان الماء لیس بصاف ولایستمرئه شاربه. (اقرب الموارد)، لقیته غشاشاً، برشتاب ملاقات نمودم او را، یا نزد غروب آفتاب، یا به وقت شب. (منتهی الارب) (آنندراج). لقیته غِشاشاً و غَشاشاً، ای علی عجله او عند مغیربان الشمس او لیلاً. (اقرب الموارد)

معنی غشاش در لغت نامه دهخدا

لقیته غشاشاً، بر شتاب ملاقات کردم او را یا نزد غروب آفتاب یا به وقت شب. (از اقرب الموارد). رجوع به غِشاش شود

معنی غشاش در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ غاش ّ. رجوع به غاش ّ شود

معنی غشاش در فرهنگ لغت هوشیار

آغاز تاریکی، پسین تاریکی، ناگوار چون می بد

معنی غشاش - جستجوی لغت در جدول جو

غشاش

لغت نامه دهخدا

غشاش

لغت نامه دهخدا

غشاش

لغت نامه دهخدا

غشاش

فرهنگ لغت هوشیار

خشاش

(پسرانه)

از شخصیتهای شاهنامه، نام دلاوری تورانی

فرهنگ نامهای ایرانی

رشاش

رشّ ها، قطرات، جمع واژۀ رشّ

فرهنگ فارسی عمید

بشاش

شادمان، شاد و خرم
خنده رو، گشاده رو، خندان، خوش رو، طلیق الوجه، بسّام، تازه رو، بسیم، فراخ رو، گشاده خد، روتازه، روباز

فرهنگ فارسی عمید

غشاک

بوی گند، بوی بد و ناخوش، بوی بد که از دهان انسان برآید، برای مثال از دهان تو همی آید غشاک/ پیر گشتی، ریخت مویت از هباک (طیان - شاعران بی دیوان - ۳۱۶ حاشیه)

فرهنگ فارسی عمید

غراش

زخمی که از خراشیدگی به هم رسد، خراش، خشم و غضب، اندوه

فرهنگ فارسی عمید

مشاش

ویژگی استخوان بدون مغز، استخوان نرم

فرهنگ فارسی عمید

اشاش

(گُ ذَ)

شاد شدن. نشاط نمودن. نشاط. شادی

لغت نامه دهخدا

بشاش

(بَشْ شا)

کسی که دارای خوشرویی و شادمانی بسیار باشد. (ناظم الاطباء). مرد خنده رو. (آنندراج). خوش و تازه رو. (غیاث). همیشه خندان. (ناظم الاطباء). در عربی به معنی خرم و گشاده روی. (از مؤید الفضلاء). گشاده روی. خوش طبع. هشاش. شکفته. باروح. طلق الوجه:
چون سلیمان از خدا بشاش بود
منطق الطیری ز علمناش بود.
مولوی

لغت نامه دهخدا

اغشاش

(اِتْ تِ)

شتابانیدن کسی را از حاجتش و بازداشتن: اغششته عن حاجته. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). بشتاب داشتن کسی را: اغشه عن حاجته، اعجله. (از اقرب الموارد).

لغت نامه دهخدا

بشاش

(بَ)

در فارسی بند آهنین یا سیمین که بر تختۀ در صندوق زنند و به مسمار بدوزند برای استحکام.

لغت نامه دهخدا