معنی عفان در لغت نامه دهخدا

ابن مسلم بن عبدالله صفار، مکنی به ابوعثمان. از حافظان حدیث و مورد اعتماد بود. وی از اهالی بصره بود به سال 134 هجری قمریمتولد شد و ساکن بغداد گشت. هنگامی که مأمون خلیفۀعباسی قول به خلق قرآن را اظهار داشت، گفت تا از عفان نیز در این مورد سؤال شود و اگر آن را نپذیرد مقرری او را که پانصد درهم در ماه بود قطع کنند. عفان چون این بشنید در جواب گفت ’و فی السماء رزقکم و ما توعدون’ و از پذیرفتن عقیدۀ مأمون خودداری کرد و گویند وی نخستین کسی است که در این راه صدمه دید. او را از مشایخ اسلام و ائمۀاعلام به حساب آورده اند و وی به سال 220 هجری قمری در بغداد درگذشت. (از الاعلام زرکلی به نقل از تهذیب التهذیب ج 7 ص 230 و میزان الاعتدال ج 2 ص 202 و تاریخ بغداد ج 12 ص 269). رجوع به صفوه الصفوه ج 4 ص 3 شود، ابن ابی العاص. نام پدر عثمان خلیفۀ سوم است. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

معنی عفان در لغت نامه دهخدا

عفان الشی ٔ، وقت آن چیز. گویند جاء علی عفانه،یعنی در وقت آن آمد. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و آن لغتی است در ’افان’. (از اقرب الموارد)

معنی عفان - جستجوی لغت در جدول جو

عفان

لغت نامه دهخدا

عفان

لغت نامه دهخدا

عفاف

(دخترانه)

پرهیزکاری، پاکدامنی

فرهنگ نامهای ایرانی

عرفان

(دخترانه و پسرانه)

یکی از مراحل سلوک، معرفت، شناخت خداوند

فرهنگ نامهای ایرانی

عرفان

شناختن، در تصوف شناختن حق تعالی از راه ریاضت و تهذیب نفس

فرهنگ فارسی عمید

رفان

ورفان، آنکه درخواست بخشش جرم و گناه کسی را بکند، شفیع، شفاعت کننده

فرهنگ فارسی عمید

زفان

زبان، عضو گوشتی و متحرک در دهان انسان و حیوان که با آن مزۀ غذاها چشیده می شود و به جویدن غذا و بلع آن کمک می کند و انسان به وسیلۀ آن حرف می زند، ، لهجه و طرز تکلم و گفتار هر قوم و ملت

فرهنگ فارسی عمید

جفان

جفنه ها، کاسه های بزرگ، جمع واژۀ جفنه

فرهنگ فارسی عمید

سفان

خداوند کشتی، ناخدا، کشتی ساز

فرهنگ فارسی عمید

عفار

نان بی نان خورش، نان خشک، در علم زیست شناسی درختی که از آن چوب آتش زنه تهیه می شود

فرهنگ فارسی عمید

عفات

عفوکنندگان، آمرزندگان

فرهنگ فارسی عمید

ضعفان

(ضَ)

سست و ناتوان. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صعفان

(صَ)

مرد آزمند شراب صعف. (منتهی الارب). رجوع به صعف شود

لغت نامه دهخدا

شعفان

(شَ)

شعفین. به صیغۀ تثنیه، نام دو کوه در غور. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). دو کوه است به غور. (از معجم البلدان). و از این معنی مثلی است: لیکن بشعفین انت جدود. قال رجل التقط منبوذه فرآها یوماً تلاعب اترابها و یمشی علی اربع و تقول احلبونی فانی خلقه جدوداً لجودالاتان، این مثل را درباره کسی گویند که بشدت بدخو شده و سپس رهایی یافته باشد از آن. (از ناظم الاطباء)

شَعْفَین. به صیغۀ تثنیه، نام دو کوه در غور. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). دو کوه است به غور. (از معجم البلدان). و از این معنی مثلی است: لیکن بشعفین انت جدود. قال رجل التقط منبوذه فرآها یوماً تلاعب اترابها و یمشی علی اربع و تقول احلبونی فانی خلقه جدوداً لجودالاتان، این مثل را درباره کسی گویند که بشدت بدخو شده و سپس رهایی یافته باشد از آن. (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ذعفان

(ذَ عَ)

مرگ. موت

لغت نامه دهخدا

اعفان

(اِ)

خداوند چرم سوراخ دار گردیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). چرمهای کسی سوراخ گردیدن. (از اقرب الموارد).

لغت نامه دهخدا

عفانش

(عُ نِ)

عفانش اللحیه، سطبر و بسیارموی ریش. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). عفنّش. رجوع به عفنش شود