معنی عرابی در فرهنگ فارسی عمید

عرب بیابان نشین، چون فارغ شد از آفرین و دعا / عرابی بشد خرم و بارضا (شمسی - لغتنامه - آفرین)

معنی عرابی در لغت نامه دهخدا

ابن معاویه ابوزمعه الحضرمی گفته شده است کنیت او ابوربیعه است از سلیمان بن زیاد حضرمی و عبدالله بن هبیره السبائی روایت دارد. بخاری در تاریخ این کلمه را به غین معجمه ضبط کرده است لکن دارقطنی گوید این کلمه به عین مهمله است. (از اللباب فی تهذیب الانساب ج 2 ص 130)، محمد بن عبدالله بن احمد بن شعیب بن ابی عرابه العرابی. ساکن مصر بود. وی نیک کردار و مورد قبول عام و خاص بود. در شعبان سال 315 هجری قمری درگذشت. (از اللباب ج 2 ص 130)، ابوعلی المقدام بن ثهل بن المقدام الکنانی العرابی ثم المصری ولد بعرابه طبی. به سال 511 هجری قمری متولد شد و به مصر سکونت گزید، روایت حدیث میکرد. (معجم البلدان)

معنی عرابی در فرهنگ لغت هوشیار

از اعرابی: تازی اعرابی

معنی عرابی - جستجوی لغت در جدول جو

عرابی

فرهنگ فارسی عمید

عرابی(عَ بی ی)

لغت نامه دهخدا

عرابی

فرهنگ لغت هوشیار

شرابی

به رنگ سرخ ارغوانی، ظرف شراب
شراب فروش، سقا

فرهنگ فارسی عمید

ضرابی

ضرّاب، بسیار زننده، سخت زننده، آنکه سکه ضرب می کند، زرگر

فرهنگ فارسی عمید

غرابی

نوعی خرما، نوعی نان شیرینی، غرابیّه

فرهنگ فارسی عمید

زرابی

آنچه که بر آن تکیه دهند، بالش ها

فرهنگ فارسی عمید

خرابی

ویرانی، تباهی، فساد، بی نظمی

فرهنگ فارسی عمید

عنابی

به رنگ عناب، قرمز تیره، مایل به قهوه ای مثلاً لباس عنابی پوشیده بود

فرهنگ فارسی عمید

عتابی

نوعی پارچۀ موج دار شبیه اطلس یا لباسی که از این پارچه دوخته می شد

فرهنگ فارسی عمید

اعرابی

عرب بادیه نشین، تازی بیابانی

فرهنگ فارسی عمید

اعرابی

(اَ بی ی)

بادیه نشین. (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی). منسوب به اعراب. (ناظم الاطباء). عرب بیابانی. تازی بادیه نشین. (ازفرهنگ فارسی معین). بمعنی یکی از اعراب و این منسوب است به اعراب که بمعنی عربان صحرانشین است. (غیاث اللغات). یکی از اعراب و این منسوب است به اعراب که بمعنی صحرانشین است. (آنندراج). گویند یکی اعراب که بمعنی صحرانشین است. و در صحاح آمده که ’اعرابی منسوب به اعراب است و این کلمه مفرد از خود ندارد و اعراب جمع عرب نیست که مانند نبط و انباط باشد بلکه عرب اسم جنس است’. و جمع اعراب در لغت فصیح اعاریب آمده است چنانکه در ’اعاریب ذوو فخر بافک’. (از اقرب الموارد). منسوب به اعراب. یکی آن و اعراب جمع عرب نیست، زیرا اسم جنس است. (از منتهی الارب). بیابانی. (دستوراللغه) (مؤید الفضلاء). عرب جاهل. (تعریفات جرجانی). یک نفر مرد تازی. (ناظم الاطباء). یک تن از مردم بادیه. یک تن از اعراب بیابان باش. یک تن از اعراب یعنی تازی صحرانشین. (یادداشت بخط مؤلف) :
بر کتف آفتاب باز ردای زر است
کرده چو اعرابیان بر در کعبه مآب.
خاقانی.
اعرابی ام که بر پی احرامیان روم
حج از پی ربودن کالا برآورم.
خاقانی.
جبرئیل استاده چون اعرابی اشترسوار
کز پی حاجش دلیل ره نوردان دیده اند.
خاقانی.
ترسم نرسی بکعبه ای اعرابی
کاین ره که تو میروی بترکستان است.
سعدی.
اعرابیی در حلقۀ جوهریان بصره حکایت همی کرد. (گلستان).
- ای اعرابی، ای مرد تازی. (ناظم الاطباء).
- مرد اعرابی، مرد تازی. (ناظم الاطباء). و رجوع به اعراب شود

بادیه نشین. (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی). منسوب به اعراب. (ناظم الاطباء). عرب بیابانی. تازی بادیه نشین. (ازفرهنگ فارسی معین). بمعنی یکی از اعراب و این منسوب است به اعراب که بمعنی عربان صحرانشین است. (غیاث اللغات). یکی از اعراب و این منسوب است به اعراب که بمعنی صحرانشین است. (آنندراج). گویند یکی ِ اعراب که بمعنی صحرانشین است. و در صحاح آمده که ’اعرابی منسوب به اعراب است و این کلمه مفرد از خود ندارد و اعراب جمع عرب نیست که مانند نبط و انباط باشد بلکه عرب اسم جنس است’. و جمع اعراب در لغت فصیح اَعاریب آمده است چنانکه در ’اعاریب ذوو فخر بافک’. (از اقرب الموارد). منسوب به اعراب. یکی ِ آن و اعراب جمع عرب نیست، زیرا اسم جنس است. (از منتهی الارب). بیابانی. (دستوراللغه) (مؤید الفضلاء). عرب جاهل. (تعریفات جرجانی). یک نفر مرد تازی. (ناظم الاطباء). یک تن از مردم بادیه. یک تن از اعراب بیابان باش. یک تن از اعراب یعنی تازی صحرانشین. (یادداشت بخط مؤلف) :
بر کتف آفتاب باز ردای زر است
کرده چو اعرابیان بر در کعبه مآب.
خاقانی.
اعرابی ام که بر پی احرامیان روم
حج از پی ربودن کالا برآورم.
خاقانی.
جبرئیل استاده چون اعرابی اشترسوار
کز پی حاجش دلیل ره نوردان دیده اند.
خاقانی.
ترسم نرسی بکعبه ای اعرابی
کاین ره که تو میروی بترکستان است.
سعدی.
اعرابیی در حلقۀ جوهریان بصره حکایت همی کرد. (گلستان).
- ای اعرابی، ای مرد تازی. (ناظم الاطباء).
- مرد اعرابی، مرد تازی. (ناظم الاطباء). و رجوع به اعراب شود

لغت نامه دهخدا

اعرابی

(اَ)

شیخ ابوسعید احمد بن محمد بصری معروف به اعرابی. وفاتش در محرم سال 341 هجری قمری بزمان مطیع خلیفه. و از سخنان اوست: زیان کارترین چیزی نمودن علم است به مردمان. (از تاریخ گزیده ص 781)
ازروات است. احمد بن سلیمان معیدی مکنی به ابوالحسین از او روایت دارد. رجوع به معجم الادباء ج 1 ص 141 شود

لغت نامه دهخدا

عنابی

چیلانی از رنگ ها منسوب به عناب برنگ عناب سرخ رنگ

فرهنگ لغت هوشیار

عرابه

وسیله نقلیه ساده که با چرخ حرکت کند

فرهنگ لغت هوشیار

عراقی

منسوب به عراق از اهل عراق از مردم عراق. منسوب به عراق از اهل عراق از مردم عراق

فرهنگ لغت هوشیار

ضرابی

رود نواز دنبک نواز، زننده، زرابی زرابگر کسی که پول سکه زند، کارگر ضرابخانه، جمع ضرابیان

فرهنگ لغت هوشیار

غرابی

افزوده کلاغی نوک کلاغی در استخوان دوش، کلاغ زاغی زاغگون، خرمای سیاه خرمای زاغی، نان بادامی نوعی خرما، نوعی نان شیرینی غرابیه غرابیا، زایده ایست در کنار فوقانی و مجاور بریدگی به همین نام در استخوان کتف به شکل منقار کلاغ در راس این زایده عضلات سینه یی کوچک و غرابی بازویی و سر کوتاه عضله دو سر بازویی می چسبند

فرهنگ لغت هوشیار

عتابی

گورخر خارا گونه ای جامه که در عتابیه بغداد فراهم می آورند نوعی پارچه (تافته) موجدار و مخطط و با الوان مختلف خارا. توضیح محله ای در بغداد به نام عتابیه منسوب به یکی از افراد بنی امیه عتاب بوجود آمد درین محله پارچه های موجدار و مخطط می بافتند به نام همان محله (عتابیه) و سپس عتابی بدان پارچه ها اطلاق شد

فرهنگ لغت هوشیار