معنی عاظب - جستجوی لغت در جدول جو

عاظب

لغت نامه دهخدا

عائب

عیب کننده

فرهنگ فارسی عمید

عاقب

ازپس آینده، جانشین

فرهنگ فارسی عمید

عاکب

(کِ)

انبوه. (منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد). ج، عکوب، مرد ایستاده. متوقف، شتران گردآمده بر حوض. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

عظب

(خَشْ یَ)

به سرعت جنبانیدن پرنده دمغزه را. (از منتهی الارب) : عظب الطائر، آن پرنده ’زمکاء’ و دم خود را بسرعت حرکت داد. (از اقرب الموارد) ، لازم گرفتن کسی را و شکیب کردن. عظوب. و رجوع به عظوب شود، قیام نمودن بر مال خود. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، خشک گردیدن جلد. (از منتهی الارب) : عظب جلده، پوست او خشک گردید. (از اقرب الموارد) ، درشت گردیدن دست از کار کردن. (از منتهی الارب) : عظبت یده، دست او از کار کردن درشت شد. (از اقرب الموارد)

به سرعت جنبانیدن پرنده دمغزه را. (از منتهی الارب) : عظب الطائر، آن پرنده ’زمکاء’ و دم خود را بسرعت حرکت داد. (از اقرب الموارد) ، لازم گرفتن کسی را و شکیب کردن. عُظوب. و رجوع به عظوب شود، قیام نمودن بر مال خود. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، خشک گردیدن جلد. (از منتهی الارب) : عظب جلده، پوست او خشک گردید. (از اقرب الموارد) ، درشت گردیدن دست از کار کردن. (از منتهی الارب) : عظبت یده، دست او از کار کردن درشت شد. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

عظب

(عَ ظِ)

در جای خشک فرودآینده. (منتهی الارب). آنکه در فلات و جاهای خشک فرود آید. عاظب. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

عاب

آهو، عیب، (منتهی الارب) (آنندراج)، رجوع به عیب شود

لغت نامه دهخدا

اظب

(اَ بِنْ)

جمع واژۀ ظبی، غزال. (از متن اللغه). و اصل اظب، اظبوٌ بود که به روش ادل اعلال شد. (از اقرب الموارد). ج ظبی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).

لغت نامه دهخدا

عایب

(یِ)

عائب. دارای عیب. رجوع به عائب شود، شیر خفته و دفزک

لغت نامه دهخدا

عائب

(ءِ)

عیب کننده، شیر خفته. (منتهی الارب) (آنندراج). الخاثر من اللبن. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

عنظب

(عُ ظُ /ظَ)

بمعنی عنظاب است. رجوع به عنظاب شود

لغت نامه دهخدا

عناظب

(عَ ظِ)

جمع واژۀ عنظب. رجوع به عنظب شود

لغت نامه دهخدا

عانب

(نِ)

خداوندانگور. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). دارندۀ عنب

لغت نامه دهخدا

عاشب

(شِ)

بلد عاشب، شهر گیاه ناک. (منتهی الارب). زمین گیاه ناک. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، بعیر عاشب، شتر گیاه تر چرنده. (منتهی الارب) (آنندراج) (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

عاصب

(صِ)

سخت گرسنه که از شدت آن سنگ بر کمر بسته باشد، افق عاصب، افق سرخ غبارناک. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

عاظل

(ظِ)

جراد عاظل، ملخ دو سه بر هم نشسته. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

عاذب

(ذِ)

آنکه میان او و آسمان چیزی حائل نباشد، بازمانده از خوردن از شدت تشنگی، ستور ایستاده که آب و علف نخورد. (منتهی الارب) (آنندراج)