- عائذه(ءِ ذَ)
مؤنث عائذ. ج، عائذات، عوائذ. (منتهی الارب). رجوع به عائذ شود
معنی عائذه - جستجوی لغت در جدول جو
- عائذه
مونث عایذ جمع عایذات عوایذ (عوائذ)
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(ءِ)
لغت نامه دهخدا
ابن محصن بن ثعلبه ملقب به المثقب العبدی. از بنی عبدالقیس. شاعری جاهلی از مردم عراق بود و به عمرو بن هند پیوست و او را درباره وی مدیحه هاست. نعمان بن منذر را مدح گفت. شعر اونیکو و در آن حکمت و رقتی است. (از الاعلام زرکلی)
جدی است جاهلی که پسران وی بطنی از ربیعه از اعراب عدنانند، و موطن آنان بیابان حجاز است. (الاعلام زرکلی)
پدر بطنی از بنی ضبه است. (منتهی الارب)
جدی است جاهلی که پسران وی بطنی از ربیعه از اعراب عدنانند، و موطن آنان بیابان حجاز است. (الاعلام زرکلی)
پدر بطنی از بنی ضبه است. (منتهی الارب)
(ءِ)
لغت نامه دهخدا
پناه آورنده. (منتهی الارب) (آنندراج) :
این مرا زائر آن مرا عائذ
این مرا مخلص آن مرا دلدار.
خاقانی.
، نو زاینده از آهو اسب و شتر و گوسپند و جز آن. ج، عوذ و عوذان. (منتهی الارب)
این مرا زائر آن مرا عائذ
این مرا مخلص آن مرا دلدار.
خاقانی.
، نو زاینده از آهو اسب و شتر و گوسپند و جز آن. ج، عوذ و عوذان. (منتهی الارب)
(ءِ لَ)
لغت نامه دهخدا
سیرت دشوار. (منتهی الارب) ، (از: عیل) عائله الرجل، اهل بیت او. عیّل. در اقرب الموارد آرد: و قیاساًدرست است ولکن برنخوردم بدان. (از اقرب الموارد)
اولاد، عیال، خانواده