- طحک (طُحْ حَ)
شتری که هنوز فروخوابیدن نیاموخته باشد. (منتهی الارب) (آنندراج)
معنی طحک - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
سنگی که طلا یا نقره را به آن می مالند و عیار آن ها را آزمایش می کنند، وسیله ای برای امتحان یا تعیین ارزش چیزی، سنگ زر، سنگ محک
(طُ حَ)
لغت نامه دهخدا
جانورکی است، شیر بیشه، مرد کوتاه بالا. (منتهی الارب) (آنندراج) ، بعربی غنم را گویند، حربا. (فهرست مخزن الادویه)
(تَ)
لغت نامه دهخدا
سودن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). سحق. (ذیل اقرب الموارد) ، ریزه ریزه کردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)
(حَ جَ لَ)
لغت نامه دهخدا
گستردن. (منتهی الارب) (آنندراج). گسترانیدن. (دهار). بگسترانیدن. (تاج المصادربیهقی). مثل الدحو. (زوزنی) ، گسترده شدن، به درازا کشیدن، خفتن بر پهلوی چپ، خفتن، رفتن. یقال: ماادری این طحا، ای ذهب ، بردن چیزی دل کسی را، دور گردیدن، هلاک شدن، اندوهگین گردیدن، بر روی افکندن مردم را. (منتهی الارب) (آنندراج) ، و الطحی لغهٌ فیه. (منتهی الارب)
(طِ)
لغت نامه دهخدا
آرد. و فی المثل: اسمع جعجعه و لااری طحنا، یعنی آواز آسیا میشنوم و نمی بینم آرد را. (منتهی الارب) (آنندراج). دقیق، گرد. (دهار)
ابوعوف. ملخ نر، ام عوف، ملخ ماده. (المرصع)
(حَ)
لغت نامه دهخدا
آرد کردن گندم. (منتهی الارب) (آنندراج). کذا طحنت الرحی. (منتهی الارب). آسیا کردن، طحنت الافعی، گرد گردید مار. (منتهی الارب) (آنندراج) ، خردکردن و طاحونه که آسیا باشد مسمی به اسم لازم است
(طِ کَ)
لغت نامه دهخدا
نام دهی است از توابع آباده و دو فرسخ کمتر در مغربی آباده است. (فارسنامۀ ناصری). دهی است از دهستان آباده طشک بخش نی ریز شهرستان فسا در 128هزارگزی شمال باختری نیریز. جلگه و گرمسیر و مالاریائی با 296 تن سکنه. آب آن از قنات. محصول آنجا غلات و پنبه و تریاک است. شغل اهالی زراعت و قالی بافی و راه آن فرعی است ولی در زمستان بعلت طغیان دریاچۀ بختگان عبور غیرمقدور است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)
(طَ حِ)
لغت نامه دهخدا
خشمناک، پر، آب چغزلاوه برآورده، سیاه، رجل ٌ طحل، مرد کلان سپرز. مرد دردمندسپرز مطحول، شراب ٌ طحل، شراب نه تیره نه روشن. غراب ٌ طحل، زاغ نه تیره نه روشن. (منتهی الارب) (آنندراج)
(حَ بَ صَ)
لغت نامه دهخدا
دردمند سپرز گردیدن، کلان شدن سپرز، طحل کذلک، تباه شدن آب. بوی گرفتن از لای، سپرزرنگ گردیدن، بر سپرز کسی زدن، پر کردن چیزی را. (منتهی الارب) (آنندراج)
سنگی که بر آن زر و سیم عیار کنند محک در فارسی سوهان، زر سنج زر کش هنج آلت سودن، سنگی که بوسیله آن عیار زر و سیم را تعیین کنند: عیار و وزن چنین زر تو دانی از ملکان که خاطر تو محک است و عقل تو معیار. (معزی) توضیح محک در اصل (لغت عرب) بکسر میم و تشدید کاف است که اسم آلت باشد از حک بمعنی ساییدن ولی معمولا آنرا محک بفتح میم و حاء و تخفیف کاف خوانند و در شعر فارسی مخفف و مشدد هر دو آمده است. حافظ گوید: خوش بود گر محک تجربه آمد بمیان تا سیه روی شود هر که دو او غش باشد، و نظامی گوید: شاه فرمود تا بمجلس خاص بر محکها زنند زر خلاص. یا محک زر ایمان. حجر الاسود. یا محک زرین. سنگی که طلا را بدان امتحان کنند، حجر الاسود
پارسی تازی گشته تسک گونه ای ساو که به شمار گریب (جریب) گرفته می شده یا از آسیابان به شمار چاش و پهرست ساو (صورت مالیاتی)
خندیدن، خنده برف، کفک شیر، مسکه، انگبین، شکوفه، میانه راه، شگفتی، دندان سفید دشتان شدن (دشتان حائض)، به شگفت آمدن، درخش زدن خندیدن، جمع ضحوک، خندان ها
