معنی ضغیغه - جستجوی لغت در جدول جو

ضغیغه

لغت نامه دهخدا

حقد، کینه

(رَ غی غَ)

زندگانی نیکو، آشامیدنی از کفک شیر. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج) ، آشی که از شیر و آرد جهت زن زاهو ترتیب دهند و به فارسی کاجی گویند. (ناظم الاطباء). رجوع به رغیده و کاجی شود

لغت نامه دهخدا

ضغضغه

(حَ حَ بَ)

خائیدن مردم بی دندان چیزی را. (منتهی الارب). خائیدن آنکه دندان ندارد، خوب نخائیدن گوشت را. (منتهی الارب) ، سخن آمیخته و ناپیدا گفتن، حکایت آواز خوردن گرگ گوشت را، زیادت در سخن و کثرت آن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ضغینه

(ضَ نَ)

کینه. (منتهی الارب). ضغن. کینۀ سخت در دل. (دهار). حقد شدید. عداوت. بغضاء. ج، ضغاین. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

ضغیفه

(ضَ فَ)

نضارت و تازگی تره. یقال: ضغیفه من بقل، اذا کانت الروضه ناضره متخیله. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ضغیطه

(ضَ طَ)

گیاه سست و نرم. (منتهی الارب)