Q: معنی صید در فرهنگ فارسی عمید

جانوری را شکار کردن، اِشکَردَن، اِصطیاد، شِکَردَن، شِکَریدَن، اِقتِناص، بِشکَریدَن، شِکاریدَن، صید حرم: جانوری که در سرزمین حرم (حوالی کعبه) باشد و کشتن و شکار کردن آن حرام است، دگر به صید حرم تیغ برمکش زنهار / و ز آنچه با دل ما کرده ای پشیمان باش (حافظ - ۵۵۲) ، صید شدن: شکار شدن، به دام افتادن، صید کردن: شکار کردن

Q: معنی صید در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ صَیود. رجوع به صیود شود

Q: معنی صید در لغت نامه دهخدا

کوه بزرگ و مرتفعی است به یمن در مخلاف جعفر و در قلۀ آن حصاری است موسوم به سماره. (معجم البلدان)

Q: معنی صید در لغت نامه دهخدا

شکار کردن، سر بلند داشتن از کبر، کج گردن شدن. (منتهی الارب)

Q: معنی صید در لغت نامه دهخدا

بیماری است شتران را که بدان بینی آنها آب راند و بدان جهت سر را بلند دارند. (منتهی الارب)

Q: معنی صید در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ صَیود. رجوع بدان کلمه شود

Q: معنی صید در فرهنگ لغت هوشیار

شکار، آنچه از حیوانات شکاری بگیرند

Q: معنی صید در فرهنگ فارسی معین

شکار کردن، شکار، آن چه که شکار کنند

Q: معنی صید در فرهنگ واژه مترادف متضاد

شکار، طعمه، نخجیر، اقتناص، متضاد: صیاد

صید

فرهنگ فارسی عمید

صید

لغت نامه دهخدا

صید

لغت نامه دهخدا

صید

لغت نامه دهخدا

صید

لغت نامه دهخدا

صید

لغت نامه دهخدا

صید

فرهنگ لغت هوشیار

صید

فرهنگ فارسی معین

صید

فرهنگ واژه مترادف متضاد

زید

(پسرانه)

نام یکی از اصحاب پیامبر (ص)

فرهنگ نامهای ایرانی

شید

(دخترانه و پسرانه)

نور، روشنایی، آفتاب، خورشید

فرهنگ نامهای ایرانی

حصید

آنچه از مزرعه درو کرده باشند، درو شده

فرهنگ فارسی عمید

صیدی

(صَ)

دهی است از دهستان جم بخش کنگان بوشهر، واقع در 61000 گزی خاور کنگان و 2000 گزی راه عمومی کنگان به پشتکوه. در جلگه قرار دارد. گرمسیری و مالاریائی است. سکنۀ آن 247 تن است. آب آن از قنات. محصول آنجا غلات، خرما و مرکبات. شغل اهالی زراعت و صنایع دستی آنان گلیم بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

رصید

(رَ)

سگ و یا ددی که سوی شکار خواهد برجهد. (ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از منتهی الارب). ددی که سوی شکار خواهد برجهد، گویند: ’سبع رصید’. (از اقرب الموارد) ، چشم دارنده به چیزی. مراقب. مواظب. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

تصید

شکار جستن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). صید کردن. (تاج المصادر بیهقی نسخۀ خطی کتاب خانه سازمان ص 261 ورق ب). و رجوع به تصیید شود

لغت نامه دهخدا

حصید

(حَ)

نام موضعی است بعراق در جزیره. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

حصید

(حَ)

محصود. دروده. درویده. درویده شده. بدروده. بدرویده. کشت دروده. (دهار).
- حبل حصید، رسن محکم و استوار تافته و همچنین زه حصید و زره حصید و امثال آن. ج، حصاید.
- زرع حصید، کشت دروده. محصوده.
- امثال:
الناس حصیدالسنتهم

لغت نامه دهخدا

حصید

(حُ صَ)

وادیی است به شام میان کوفه و شام. و جنگی میان ایرانیان و عرب در آن رخ داده به سال 13 هجری قمری (معجم البلدان). و در آن جنگ روزبه و روزمهر دو سردار ایرانی کشته شدند. وقفقاع این شعر بسرود:
ألا أبلغا أسماء ان خلیلها
قضی وطراً من روز مهر الاعاجم
غداه صبحنا فی حصید جموعهم
بهندیه تفری فراخ الجماجم

وادیی است به شام میان کوفه و شام. و جنگی میان ایرانیان و عرب در آن رخ داده به سال 13 هجری قمری (معجم البلدان). و در آن جنگ روزبه و روزمهر دو سردار ایرانی کشته شدند. وقفقاع این شعر بسرود:
ألا أبلغا أسماء ان خلیلها
قضی وطراً من روز مهر الاعاجم ِ
غَداه صبحنا فی حصید جموعهم
بهندیه تفری فراخ الجماجم ِ

لغت نامه دهخدا

اصید

(اَ)

لغتی است در وصید که بمعنی فضای خانه است. (از قطر المحیط). صحن خانه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

اصید

(اَصْ یَ)

کژگردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (بحر الجواهر) (مهذب الاسماء). المائل العنق. (اقرب الموارد).

لغت نامه دهخدا

صیدی

(صَ)

میر صیدی، یکی از شعرای ایران و از مردم تهران است. در عهد شاه سلیمان صفوی نشأت یافت و به هندوستان رفت و مورد محبت و احترام شاه جهان قرار گرفت و شاهزاده خانم جهان آرابیگم جائزۀ بزرگی به وی داد. وی بسال 1083 هجری قمری در آنجادرگذشت. دیوانی مشتمل بر 4000 بیت دارد. او راست:
در این فصل گل هرچه داری به می ده
مبادا که دیگر بهاری نیاید.
رجوع به آتشکدۀ آذر چ زوار ص 219 شود

لغت نامه دهخدا

صیدن

(صَ دَ)

کفتار، روباه. (منتهی الارب). نامی است روباه را. (مهذب الاسماء) ، جانورکی است که در زمین خانه سازد و آنرا ناپدید کند، چادر درشت بافت، پادشاه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صیدح

(صَ دَ)

مرد سخت بانگ. (منتهی الارب) ، اسب سخت آواز. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

صیدح

(صَدَ)

نام ناقۀ ذوالرمه است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صیدق

(صَ دَ)

امانت دارو معتمدعلیه، پادشاه. (منتهی الارب)