- صنط(صَ نَ / صَ)
برگ سلم که بوی پوست پیرایند. (منتهی الارب). سنط. قرظ. در اقرب الموارد این کلمه را صنط بسکون نون ضبط کرده است، لکن مؤلف منتهی الارب هر دو ضبط آن را صحیح داند
معنی صنط - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
بت، مجسّمه ای از جنس سنگ، چوب، فلز یا چیز دیگر به شکل انسان یا حیوان که بعضی اقوام پرستش می کنند، بد، ژون، فغ، آیبک، بغ، طاغوت، جبت، وثن، شمسه، ایبک
دلبر، معشوق زیبا، لعبت، سرو خوش رفتار، چشم و چراغ
دلبر، معشوق زیبا، لعبت، سرو خوش رفتار، چشم و چراغ
(تَ عَ بُ)
لغت نامه دهخدا
رنج و غم دادن. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). یقال: خنطه خنطاً، رنج و غم داد او را
در مصر شب کلاه کشیشان. ج، زنوط. (از دزی ج 1 ص 607)
پارسی تازی گشته سنج زدن آوا در آوردن از توپال (فلز) پارسی تازی گشته سنج از ابزار های خنیا سنج دو پرهون توپالی (دائره فلزی) است که در کیان هر پرهون دسته چرمین نهاده اند و از بر هم زدن آن ها آوا بر می خیزد در بیشتر واژه نامه ها صنج را تازی گشته چنگ پارسی نیز دانسته اند که آن ابزار دیگری است در خنیا که تارهای سیمی دارد چنگ، دو قطعه دایره فلزی که به وسیله بندی بانگشتان پیوندد صنج را پس از بند کردن بانگشتان به یکدیگر زنند تا آوازی از آن بر آید
