معنی صنخر در لغت نامه دهخدا

ابن جعد الخضری. وی شاعری فصیح است که دو دولت اموی و عباسی را دریافت و شیفتۀ کاس دختر بجیر بود و مشهورترین شعر او درباره این دختر است. وی در حدود سال 140 هجری قمری درگذشت. (الاعلام زرکلی ج 2 صص 428- 429)
از اجداد جذام از قحطانیه است و مساکن فرزندان او در بلاد شرق اردن است و جماعتی از ایشان به مصراند و بنوصخر از طی از قحطانیه، منازل آنان بین تیماء و خیبر و شام بوده است. (الاعلام زرکلی ج 2 ص 428)
ابن مسلم بن نعمان عبدی. مردی شجاع و از رؤساء است و در جنگ های اشرس و ترک و در ماوراءالنهر حاضر بوده و در یکی از این جنگ ها به سال 110 هجری قمری بقتل رسید. (الاعلام زرکلی ج 2 ص 429)
ابن حبیب الشاعر. وی از بنی صبح بن کاهل از بطون هذیل است. (عقد الفرید ج 3 ص 288)

لغت نامه دهخدا

صخر

(صَ)

جمع واژۀ صخره. رجوع به صخره شود، سنگ بزرگ. (غیاث اللغات) (دهار). خرسنگ. تخته سنگ

لغت نامه دهخدا

صخر

(صَ خَ)

جمع واژۀ صخره. رجوع به صخره شود

لغت نامه دهخدا

صخر

(صَخِ)

مکان ٌ صخر، جای سنگ ناک. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

منخر

(مِ خَ / مِ خِ / مُ خُ / مَ خِ)

سوراخ بینی. (دهار) (منتهی الارب) (آنندراج). سوراخ بینی. ج، مناخر. (ناظم الاطباء). بینی و گویند سوراخ آن. ج، مناخر. (از اقرب الموارد). هر یک از دو سوراخ بینی. تثنیۀ آن منخرین. (یادداشت مرحوم دهخدا). رجوع به منخرین شود

لغت نامه دهخدا

صاخر

(خِ)

آواز (خوردن ) آهن بر آهن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صنور

(صِنْ نَ)

زفت ناکس بدخوی. (منتهی الارب). البخیل السیی ٔ الخلق. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

صناخر

(صُ خِ)

شتر فربه، مرد بزرگ جثۀ درازبالا. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صنار

(صَنْ نا)

در تداول عامه، مخفف صد دینار است و آن سکه ای بود از مس معادل دو شاهی و ده عدد آن یک قران (یک ریال) و سالها رائج بود. تاریخ انتشار آن بطور دقیق معلوم نیست، ولی آنچه مسلم است اینکه در سال 1319 هجری قمری جریان داشته، سپس طبق پیشنهاد شماره 2277 وزارت دارائی و تصویبنامۀ هیئت وزیران 16/1/31 از اول تیر ماه 1316 هجری شمسی از جریان خارج شده است، ولی ادامۀ جریانش تا سنوات 1324 و 1325 هجری قمری باقی بوده است

لغت نامه دهخدا

صنار

(صِ)

معرب چنار است و آن درختی باشد معروف. (برهان). چنار. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء). دلب. در اقرب الموارد این لغت را به تشدید نون ضبط کرده است. رجوع به چنار شود، سر دوک. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صنار

ناحیتی است درازای او بیست فرسنگ است میان شکی و تفلیس و همه کافرانند. (حدود العالم)

لغت نامه دهخدا

صنبر

(صَمْ بَ)

کوهی است مذکور در شعر بحتری. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

فنخر

(فِ خِ)

سخت و درشت که در سرون زدن باقی باشد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فنخر

(فُ خُ)

بزرگ جثه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به فناخر شود

لغت نامه دهخدا

صطخر

(صِ طَ)

مخفف اصطخر است:
چو شد روشنک سوی شهر صطخر
پذیره شدش هر که بودیش فخر.
فردوسی.
سوی طیسفون شد ز شهر صطخر
که گردن کشان را بدان بود فخر.
فردوسی.
ز کرمان بیامد بشهر صطخر
بسر برنهاد آن کیی تاج فخر.
فردوسی.
چنین تا به شهر صطخر آمدند
ز شاهان همی داستانها زدند.
فردوسی.
رجوع به استخر شود

لغت نامه دهخدا

صنخه

(صَ نَ خَ)

چرک. ریم. (منتهی الارب). الدرن. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

صنبر

(صِنْ نَ / صِنْ نِ)

باد سرد یا باد سرد در ابر. (منتهی الارب) ، روز دوم از روزهای عجوز. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء) ، شدت سرما. (منتهی الارب).
- غداه صنبر، صبح سردو صبح گرم، ضد است. (منتهی الارب) (قطر المحیط) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

صنبر

(صَمْ بَ)

سست و باریک از هر چیزی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

نخر

(نُ)

نخست. (از جهانگیری). رجوع به نخری شود

لغت نامه دهخدا