معنی صفین در لغت نامه دهخدا

و اِعراب آن اِعراب جموع و مالاینصرف است. ابی وائل شقیق بن سلمه را گفتند اشهدت صفین ؟ گفت: نعم و بئست الصفون. و آن موضعی است قرب رقه بر شاطی ءالفرات از جانب غربی بین رقه و بالس و بدانجا حرب صفین بود در غرۀ صفر به سال 37 بین علی رضی الله عنه و معاویه و در شمار اصحاب هر یک اختلاف است گفته اند معاویه با یکصد و بیست هزار بود و علی با نودهزار و گفته اند علی با یکصد و بیست هزار بود و معاویه با نودهزار و این درست تر است. و در این نبرد از دو لشکر هفتادهزار تن کشته شد بیست و پنجهزار تن از لشکر علی و چهل و پنج هزار کس از لشکر معاویه و از لشکر علی بیست و پنج صحابۀ بدری به قتل رسید و مدت توقف آنان به صفین صد و ده روز بود و نود جنگ بدان جا رخ داد و شعراء وصف صفین بسیار گفته اند... (معجم البلدان) :، زانم بعقل صافی کاندر دین، بر سیرت مبارز صفینم.، ناصرخسرو.، روز صفین و بخندق بسوی ثغر جحیم، عاصی و طاغی را تیغ علی بود مشیر.، ناصرخسرو.، آن کز بت تو آمد بر عترت پیمبر، از تیغ حیدر آمد بر اهل بدر و صفین.، ناصرخسرو

معنی صفین در لغت نامه دهخدا

تثنیۀ صف، در حالت نصبی و جری. رجوع به صف شود

معنی صفین - جستجوی لغت در جدول جو

صفین

لغت نامه دهخدا

صفین

لغت نامه دهخدا

صاین

(پسرانه)

صائن، محافظ، نگاه دارنده

فرهنگ نامهای ایرانی

صفیه

(دخترانه)

مؤنث صفی، نام یکی از همسران پیامبر (ص)

فرهنگ نامهای ایرانی

دفین

پنهان شده در زیر خاک، مدفون، زیر خاک رفته

فرهنگ فارسی عمید

صفیر

صدای ممتدی که خالی از حروف هجا باشد و از میان دو لب یا از آلتی خارج شود، سوت،
در موسیقی نوعی ساز بادی
صفیر راک: در موسیقی گوشه ای در دستگاه ماهور
صفیر زدن: صدا زدن، سوت زدن، سوت کشیدن، برای مثال اسبی که صفیرش نزنی می نخورد آب / نی مرد کم از اسب و نه می کمتر از آب است (منوچهری - ۹)

صدای ممتدی که خالی از حروف هجا باشد و از میان دو لب یا از آلتی خارج شود، سوت،
در موسیقی نوعی ساز بادی
صفیرِ راک: در موسیقی گوشه ای در دستگاه ماهور
صفیر زدن: صدا زدن، سوت زدن، سوت کشیدن، برای مِثال اسبی که صفیرش نزنی می نخورد آب / نی مرد کم از اسب و نه می کمتر از آب است (منوچهری - ۹)

فرهنگ فارسی عمید

صاین

نگه دارنده، حفظ کننده، نگهبان

فرهنگ فارسی عمید

صاین

(یِ)

نگاهدارنده. متحفظ، پرهیزکار: در مواضی ایام دهقانی بوده است صاین ومتدین و متورع و متقی. (سندبادنامه ص 129). رجوع به صائن شود، در مغولی بمعنی نیک است. (تعلیقات ادگار بلوشه بر جامع التواریخ رشیدی ص 28)

لغت نامه دهخدا

تفین

(تَ)

تفینه. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

افین

(اَ)

شتربچۀ از مادر جداشده. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). شتربچه. (آنندراج) ، جمع واژۀ اقسومه. (ناظم الاطباء). رجوع به اقسومه شود

لغت نامه دهخدا

خفین

(خَ)

نام وادی ای است و گویند نام قریتی است در میان ’ینبع’ و مدینه که در دره ای واقع و سری به ینبع و سر دیگری به خشر دارد و سپس بدریا منتهی می گردد. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

خفین

(خُفْ فَ)

تثنیۀ خف ّ. جفت موزه. (یادداشت بخط مؤلف). رجوع به خف ّ در این لغت نامه شود

لغت نامه دهخدا

دفین

(دَفْ فَ)

تثنیۀ دف، که نظام قاری آنرا توسعاً در معنی دفه، که آلت جولاهان است، بکار برده:
ز چرخ قز آوازۀ سوره خاست
ز دفین فغان بهر ماسوره خاست.
و رجوع به دفه شود

لغت نامه دهخدا

صفینه

(صُ فَ نَ)

تصغیر صفن. سفره ای است که بسان عیبه بود. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

صفینه

(صُ فَ نَ)

بلدی است به عالیه از دیار بنی سلیم دارای خرمابن و ابونصر آرد: صفینه دهی است به حجاز بمسافت دو روز از مکه دارای خرمابن و کشت ها و مردم بسیار. کندی آرد: آن را کوهی است که ستارگویند و بر طریق زبیدیه است و چون حاج تشنه شوند بدان عدول کنند و عقبۀ صفینه را حاج عراق پیمایند و (عبور از آن) دشوار است. (معجم البلدان) :
ز آب و خاک سارقیه تا صفینه پیش چشم
بس دواءالملک و تریاقی که اخوان دیده اند.
خاقانی

بلدی است به عالیه از دیار بنی سُلَیم دارای خرمابن و ابونصر آرد: صفینه دهی است به حجاز بمسافت دو روز از مکه دارای خرمابن و کشت ها و مردم بسیار. کندی آرد: آن را کوهی است که ستارگویند و بر طریق زبیدیه است و چون حاج تشنه شوند بدان عدول کنند و عقبۀ صفینه را حاج عراق پیمایند و (عبور از آن) دشوار است. (معجم البلدان) :
ز آب و خاک سارقیه تا صفینه پیش چشم
بس دواءالملک و تریاقی که اخوان دیده اند.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

صفینه

(صَ نَ)

درخت ابهل را گویند و آن سرو کوهی است و به عربی عرعر خوانند. (برهان). معرب از سابینا. ابهل. ماهی مرز. رجوع به ابهل و ماهی مرز و حاشیۀ برهان قاطع چ معین شود

لغت نامه دهخدا

صفینه

(صَ نَ)

نصرآبادی آرد: موضعی است به مدینه بین بنی سالم و قبا. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

تصفین

(تِ)

ترتیب دادن زنبور خانه خود را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا