معنی صفاصف در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ صَفْصَف. (معجم البلدان). رجوع به صفصف شود

معنی صفاصف در لغت نامه دهخدا

وادیی است جانب فرودین افکان. (معجم البلدان)

معنی صفاصف در لغت نامه دهخدا

صفهای پشت هم. صفها بدنبال هم. صف در صف. رجوع به صف و صف اندر صف شود

معنی صفاصف در فرهنگ لغت هوشیار

صفهای پشت سر هم صف در صف

معنی صفاصف - جستجوی لغت در جدول جو

صفاصف

لغت نامه دهخدا

صفاصف

لغت نامه دهخدا

صفاصف

لغت نامه دهخدا

صفاصف

فرهنگ لغت هوشیار

صفاصف

فرهنگ فارسی معین

صفصف

ویژگی زمین هموار، هامون

فرهنگ فارسی عمید

صفصاف

(صَ)

درخت بید. (منتهی الارب) (غیاث اللغات). بید سپید. (مهذب الاسماء). خلاف. (بحر الجواهر) (تذکرۀ ضریر انطاکی)

لغت نامه دهخدا

صفصاف

(صَ)

شهری است از ثغور مصیصه. سیف الدوله بن حمدان به سال 339 در آنجا غزوی کرد. (معجم البلدان). در مجمل التواریخ و القصص آرد: هارون این شهر راویران کرد و مروان حفصه در جملۀ قصیده ای گفته ست:
ان امیرالمؤمنین المصطفی
قدترک الصفصاف قاعاً صفصفا.
(مجمل التواریخ والقصص ص 344)

لغت نامه دهخدا

صفصف

(صُ صُ)

گنجشک. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صفصف

(صَ صَ)

زمین هموار. (منتهی الارب) (غیاث اللغات) (مهذب الاسماء). زمین هامون و نرم. (دهار) (ترجمان علامۀ جرجانی).
- قاع صفصف، زمین هموار بی گیاه.
- قاع صفصف کردن جائی یا شهری، جائی یا شهری را غارت کردن و با خاک یکسان نمودن:
کاروان سبزه تااز قاع صفصف کرد ارم
صف صف از مرغان روان بر کاروان افشانده اند.
خاقانی.
چون غلام بخانه رسید سرای خویش چون قاع صفصف خالی یافت. (ترجمه تاریخ یمینی ص 346).
، کنارۀ کوه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صفصاف

درخت بید ترنگوت، بید، گونه ای بید که آن را بید مشک گویند. یا صفصاف بیض. سپیدار، گونه ای بید که آنرا بید سفید گویند. یا صفصاف رومی. گونه ای بید که آن را بید مجنون خوانند و ساقه های جوانش رو به زمین رشد کند. یا صفصاف صغیر. گونه ای بید که آن را بید علفی یا بید پا کوتاه می نامند. یا صفصاف مشقق. گونه ای بید که آن را بید خشتی نیز نامند (در تداول اهالی شهسوار آن را فوکا و در مازندران آن را فک و در گیلان آن را ویدار نامند

فرهنگ لغت هوشیار