- صصص (صَ صَ)
حدث کودک و پلیدی او. (منتهی الارب)
معنی صصص - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(قَ صَ)
لغت نامه دهخدا
سینه یا سر آن یا میانۀ آن یا استخوان آن، قصه، پشم بریدۀ گوسفند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قص ّ شود، قصص الهزال، دنوالموت. (اقرب الموارد)
(زَ وَ)
لغت نامه دهخدا
لصاص. لصوص. لصوصه. لصوصیه. دزدیدن، با هم نزدیک شدن هر دو دوش. (منتهی الارب). شانه ها به هم نزدیک شدن. (منتخب اللغات) ، قریب و متصل گردیدن دندان با هم. (منتهی الارب). دندانها به هم نزدیک شدن. (منتخب اللغات) ، منضم گشتن دو آرنج اسب در بر سوی سینه یا بر سینه. (منتهی الارب)
خرمای بلایه که دانۀ وی سخت نشود، (منتهی الارب)، شیص، تمر لایشتد نواه، (اقرب الموارد)، پوست تخم حنظل است که در آن مغزی نباشد، (فهرست مخزن الادویه)
سخت زفت و ناکس که تنها فرودآید و تنها خورد در سایۀ مهتاب تا ضیف نبیند او را، (منتهی الارب)
ماهی خشک شده. (دزی ج 1 ص 827)
(شُ صُ)
لغت نامه دهخدا
گوسپندی است که از شیر باز ایستد و دیگر شیر ندهد. مفرد و جمع در آن یکی است، گویند: شاه شصص و شاه شصص. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، جمع واژۀ شصوص (ناظم الاطباء). رجوع به شصوص. شود
(عُ صَ / عُ صُ)
لغت نامه دهخدا
بن دم و اصل آن. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). عصعص. (منتهی الارب). رجوع به عصعص شود
(دَ مَ سَ)
لغت نامه دهخدا
درماندن در گلوی کسی طعام و جز آن. (منتهی الارب) (آنندراج). طعام در گلو ماندن. (ترجمان علامۀ جرجانی) (دهار). طعام در گلو گرفتن. (مصادر زوزنی). در گلو ماندن چیزی از طعام و بازداشتن از تنفس، غصص به غیظ، گلوگیر شدن از خشم، و این معنی بنابر تشبیه است. (از اقرب الموارد) ، تنگ شدن جایگاه مردم. (مصادر زوزنی) : غصص منزل به گروهی، پرشدن آن با ایشان و تنگ شدن بر ایشان، غصص چیزی، بریدن آن. (از اقرب الموارد)
(غُ صَصْ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ غصّه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (غیاث اللغات). رجوع به غصه شود: الدهر فرص و الا فغصص. (سندبادنامه ص 88 و 155)
(حِ صَ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ حصه. (منتهی الارب) (آنندراج). قسمتها. بهره ها: بشر قم را مساحت کرد و به سه هزارهزار درم و کسری رفع آن بنوشت پس از آنکه حصصی معافه ومسلّمه که در دستهای مردم بود که آنرا مساحت نمیکردند وضع کرد و معاف و مسلم داشت. (تاریخ قم ص 105). درذکر ضیاع و حصص سلطان بقم و آوه. (تاریخ قم ص 18)
