معنی شکرگفتار در فرهنگ فارسی عمید

شیرین سخن، شیرین زبان

معنی شکرگفتار در لغت نامه دهخدا

شیرین زبان و شیرین سخن. (ناظم الاطباء). شیرین گفتار. (آنندراج) :، آنان که پریروی و شکرگفتارند، حیف است که روی خوب پنهان دارند.، سعدی.، مگر طوبی برآمد در سرابستان جان من، که بر هر شعبه ای مرغی شکرگفتار می بینم.، سعدی.، سعدی اندازه ندارد که چه شیرین سخنی، باغ طبعت همه مرغان شکرگفتارند.، سعدی.، کجا همی رود آن شاهد شکرگفتار، چرا همی نکند بر دو چشم من رفتار.، سعدی

معنی شکرگفتار - جستجوی لغت در جدول جو

شکرگفتار

فرهنگ فارسی عمید

شکرگفتار

لغت نامه دهخدا

شکرگزار

شکرگزارنده، سپاسگزار، آنکه شکر نعمت و احسان کسی را به جا آورد

فرهنگ فارسی عمید

شکرگفتاری

(شَ کَ گُ)

شیرین زبانی. شیرین سخنی. (از یادداشت مؤلف) :
شکرگفتاریت را چون نیوشم
که من خود شهد و شکّر میفروشم.
سعدی.
و رجوع به شکرگفتار شود

لغت نامه دهخدا

نکوگفتار

(نِ گُ)

نکوگوی. خوش سخن. نیکوکلام. که گفتاری خوش و پسندیده دارد

لغت نامه دهخدا

شکرگزار

(اَ زَ)

شاکرو سپاسگزار و حقشناس. (ناظم الاطباء). آنکه شکر نعمت و احسان کسی گوید. (فرهنگ فارسی معین) :
نعمتت بار خدایا ز عدد بیرون است
شکر انعام تو هرگز نکند شکرگزار.
سعدی

لغت نامه دهخدا