شیرین زبان و شیرین سخن. (ناظم الاطباء). شیرین گفتار. (آنندراج) : آنان که پریروی و شکرگفتارند حیف است که روی خوب پنهان دارند. سعدی. مگر طوبی برآمد در سرابستان جان من که بر هر شعبه ای مرغی شکرگفتار می بینم. سعدی. سعدی اندازه ندارد که چه شیرین سخنی باغ طبعت همه مرغان شکرگفتارند. سعدی. کجا همی رود آن شاهد شکرگفتار چرا همی نکند بر دو چشم من رفتار. سعدی
شاکرو سپاسگزار و حقشناس. (ناظم الاطباء). آنکه شکر نعمت و احسان کسی گوید. (فرهنگ فارسی معین) : نعمتت بار خدایا ز عدد بیرون است شکر انعام تو هرگز نکند شکرگزار. سعدی
