شکری. شکری رنگ. به رنگ شکر. سپید که کمی به زردی زند. (یادداشت مؤلف) : نقاب شکرفام بندد هوا را چو صبح از شکرخنده دندان نماید. خاقانی. و رجوع به شکری شود
شکری. شکری رنگ. به رنگ شکر. سپید که کمی به زردی زند. (یادداشت مؤلف) : نقاب شکرفام بندد هوا را چو صبح از شکرخنده دندان نماید. خاقانی. و رجوع به شکری شود
دهی است از دهستان جراحی بخش شادگان شهرستان خرمشهر. سکنۀ آن 482 تن. محصول عمده غلات است. راه اتومبیل رو دارد. ساکنان از طایفۀ حمید هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)
دهی است از دهستان جراحی بخش شادگان شهرستان خرمشهر. سکنۀ آن 482 تن. محصول عمده غلات است. راه اتومبیل رو دارد. ساکنان از طایفۀ حمید هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)
شکرستان. آنجا که شکر باشد. (یادداشت مؤلف). قریب به معنی شکرخیز. (آنندراج). جایی که شکر بسیار و فراوان باشد. (ناظم الاطباء) : دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا رشتۀ حرص به پا همچو مگس نیست مرا. صائب تبریزی (از آنندراج)
شکرستان. آنجا که شکر باشد. (یادداشت مؤلف). قریب به معنی شکرخیز. (آنندراج). جایی که شکر بسیار و فراوان باشد. (ناظم الاطباء) : دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا رشتۀ حرص به پا همچو مگس نیست مرا. صائب تبریزی (از آنندراج)
عمل و صفت شکرخای، شیرین زبانی: بهر ری کو پادزهرت داده بود هدیه امسال از شکرخایی فرست. خاقانی. ای که مانند تو بلبل به سخندانی نیست نتوان گفت که طوطی به شکرخایی هست. سعدی. قیامت میکنی سعدی بدین شیرین سخن گفتن مسلم نیست طوطی را در ایامت شکرخایی. سعدی. درین ایام شد ختم سخن بر خامۀ صائب مسلم بود گر زین پیش بر سعدی شکرخایی. صائب تبریزی. و رجوع به شکرخای و شکر خاییدن شود
عمل و صفت شکرخای، شیرین زبانی: بهر ری کو پادزهرت داده بود هدیه امسال از شکرخایی فرست. خاقانی. ای که مانند تو بلبل به سخندانی نیست نتوان گفت که طوطی به شکرخایی هست. سعدی. قیامت میکنی سعدی بدین شیرین سخن گفتن مسلم نیست طوطی را در ایامت شکرخایی. سعدی. درین ایام شد ختم سخن بر خامۀ صائب مسلم بود گر زین پیش بر سعدی شکرخایی. صائب تبریزی. و رجوع به شکرخای و شکر خاییدن شود
کاغذی که در او شکّر و امثال آن پیچند. (آنندراج). کاغذی که حلواها را بدان می پیچند. (ناظم الاطباء) : کاغذ خام بود شکّرپیچ کاغذ پخته بود معنی سنج. میرخسرو (از آنندراج)
کاغذی که در او شکّر و امثال آن پیچند. (آنندراج). کاغذی که حلواها را بدان می پیچند. (ناظم الاطباء) : کاغذ خام بود شکّرپیچ کاغذ پخته بود معنی سنج. میرخسرو (از آنندراج)
دهی است از دهستان کوهپایۀ بخش آبیک شهرستان قزوین. سکنۀ آن 758 تن. آب از قنات است. صنایع دستی زنان کرباس بافی و گیوه چینی و محصول عمده غلات و بنشن و بادام است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)
دهی است از دهستان کوهپایۀ بخش آبیک شهرستان قزوین. سکنۀ آن 758 تن. آب از قنات است. صنایع دستی زنان کرباس بافی و گیوه چینی و محصول عمده غلات و بنشن و بادام است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)
دهی است از دهستان حومه بخش سلماس شهرستان خوی. آب از چشمه. سکنۀ آن 412 تن است. محصول عمده غلات و حبوب و صنایع دستی زنان جاجیم بافی است. راه ماشین رو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
دهی است از دهستان حومه بخش سلماس شهرستان خوی. آب از چشمه. سکنۀ آن 412 تن است. محصول عمده غلات و حبوب و صنایع دستی زنان جاجیم بافی است. راه ماشین رو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
از تک =دویدن +پا، . دویدن. سرعت. تندی: بارگیر او را چند زخم سخت زدند. از پای نیفتاد و سلطان را به تک پای از غرقاب هلاکت بیرون برد. (جهانگشای جوینی). منهزم شد و بر جانب برشاور زد تا مظر جان به تک پای ببرد. (جهانگشای جوینی). چنانکه از آن هشتاد هزار، معدودی به تک پا (ی) جان به سلامت بردند. (ترجمه اعثم کوفی ص 59)
از تک =دویدن +پا، . دویدن. سرعت. تندی: بارگیر او را چند زخم سخت زدند. از پای نیفتاد و سلطان را به تک پای از غرقاب هلاکت بیرون برد. (جهانگشای جوینی). منهزم شد و بر جانب برشاور زد تا مظر جان به تک پای ببرد. (جهانگشای جوینی). چنانکه از آن هشتاد هزار، معدودی به تک پا (ی) جان به سلامت بردند. (ترجمه اعثم کوفی ص 59)
هر حیوانی که دارای چهار دست و پا باشد، چارپا، چاروا، ذوات الاربع، مرکب سواری چون اسب و استر و خر و شتر و امثال آن، ستور، نعم، بهیمه، ماشیه، مال: سکندر بدو گفت تاریک جای بدو اندرون چون رود چارپای، فردوسی، تبه شد بسی مردم و چارپای یکی را نبد خنگ جنگی به جای، فردوسی، ز بس مردن مردم و چارپای پیی را نبد بر زمین نیز جای، فردوسی، بدادی ز گنج آلت و چارپای نماندی که پایش برفتی ز جای، فردوسی، به ره بر یکی نامور دید جای بسی اندرو مردم و چارپای، فردوسی، درختان شده خشک و ویران سرای همه مرز بی مردم و چارپای، فردوسی، کسی را کجا تخم یا چارپای بهنگام ورزش نبودی بجای، فردوسی، مرا تخت و گنج است و هم چارپای بدینسان بمانم سزاوار جای، فردوسی، همه هر چه دید اندرو چارپای بیفکند و ز یشان بپرداخت جای، فردوسی، به ایران نمانم بر و بوم و جای نه کاخ و نه ایوان و نه چارپای، فردوسی، ز خون چنان بی زبان چارپای چه آمد بر آن مرد ناپاکرای، فردوسی، ستایش گرفتند بر رهنمای فزایش گرفت از گیا چارپای، فردوسی، در و دشت گل بود و بام و سرای جهان گشت پر سبزه و چارپای، فردوسی، ز ایوان و خرگاه و پرده سرای همان خیمه و آخور و چارپای، فردوسی، با چنین چارپای لنگ بود سوی هفت آسمان شدن دشوار، سنائی، در این چارسو چند سازیم جای شکم چارسو کرده چون چارپای، نظامی، ، گوسپند و گاو: مر او را ز دوشیدنی چارپای ز هر یک هزار آمدندی بجای، فردوسی، ز هر گونه از مرغ و از چارپای خورش کرد و آورد یک یک بجای، فردوسی، ، چارپایۀ تخت: کعبه است حضرت او کز چارپای تختش بیرون ز چارارکان، ارکان تازه بینی، خاقانی
هر حیوانی که دارای چهار دست و پا باشد، چارپا، چاروا، ذوات الاربع، مرکب سواری چون اسب و استر و خر و شتر و امثال آن، ستور، نعم، بهیمه، ماشیه، مال: سکندر بدو گفت تاریک جای بدو اندرون چون رود چارپای، فردوسی، تبه شد بسی مردم و چارپای یکی را نبد خنگ جنگی به جای، فردوسی، ز بس مردن مردم و چارپای پیی را نبد بر زمین نیز جای، فردوسی، بدادی ز گنج آلت و چارپای نماندی که پایش برفتی ز جای، فردوسی، به ره بر یکی نامور دید جای بسی اندرو مردم و چارپای، فردوسی، درختان شده خشک و ویران سرای همه مرز بی مردم و چارپای، فردوسی، کسی را کجا تخم یا چارپای بهنگام ورزش نبودی بجای، فردوسی، مرا تخت و گنج است و هم چارپای بدینسان بمانم سزاوار جای، فردوسی، همه هر چه دید اندرو چارپای بیفکند و ز یشان بپرداخت جای، فردوسی، به ایران نمانم بر و بوم و جای نه کاخ و نه ایوان و نه چارپای، فردوسی، ز خون چنان بی زبان چارپای چه آمد بر آن مرد ناپاکرای، فردوسی، ستایش گرفتند بر رهنمای فزایش گرفت از گیا چارپای، فردوسی، در و دشت گل بود و بام و سرای جهان گشت پر سبزه و چارپای، فردوسی، ز ایوان و خرگاه و پرده سرای همان خیمه و آخور و چارپای، فردوسی، با چنین چارپای لنگ بود سوی هفت آسمان شدن دشوار، سنائی، در این چارسو چند سازیم جای شکم چارسو کرده چون چارپای، نظامی، ، گوسپند و گاو: مر او را ز دوشیدنی چارپای ز هر یک هزار آمدندی بجای، فردوسی، ز هر گونه از مرغ و از چارپای خورش کرد و آورد یک یک بجای، فردوسی، ، چارپایۀ تخت: کعبه است حضرت او کز چارپای تختش بیرون ز چارارکان، ارکان تازه بینی، خاقانی
شکرخا. قریب به معنی شکرشکن. (آنندراج). که شکر بخورد. که شکر بجود، سخت شیرین. بسیار شیرین و دلپسند: ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش دلم از عشوۀ یاقوت شکرخای تو خوش. حافظ. ، سخت شیرین سخن. شیرین گفتار: که شاه نیکوان شیرین دلبند که خوانندش شکرخایان شکرخند. نظامی. که طوطیان شکرخای هم سخن گویند ولیک ناید از طوطیان سخندانی. کمال الدین اسماعیل. آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکّرخای تو. حافظ. و رجوع به شکرخا شود
شکرخا. قریب به معنی شکرشکن. (آنندراج). که شکر بخورد. که شکر بجود، سخت شیرین. بسیار شیرین و دلپسند: ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش دلم از عشوۀ یاقوت شکرخای تو خوش. حافظ. ، سخت شیرین سخن. شیرین گفتار: که شاه نیکوان شیرین دلبند که خوانندش شکرخایان شکرخند. نظامی. که طوطیان شکرخای هم سخن گویند ولیک ناید از طوطیان سخندانی. کمال الدین اسماعیل. آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکّرخای تو. حافظ. و رجوع به شکرخا شود
به معنی لنگ و آنکه لنگی داشته باشد. (غیاث). به معنی لنگ است. (آنندراج) : دویدن خواست پیش از حور رضوان بهر نظاره دل حوران به پابوسی شکرپا کرده رضوان را. امیرخسرو (از آنندراج). سخنورا چه کنم وصف لفظشیرینت قلم شکرپا گردد ز غایت رفتار. امیرخسرو (از آنندراج). آن شکردوست خویش را به دعا از خدا خواسته ست شکّرپا. ابوالبرکات منیر (از آنندراج)
به معنی لنگ و آنکه لنگی داشته باشد. (غیاث). به معنی لنگ است. (آنندراج) : دویدن خواست پیش از حور رضوان بهر نظاره دل حوران به پابوسی شکرپا کرده رضوان را. امیرخسرو (از آنندراج). سخنورا چه کنم وصف لفظشیرینت قلم شکرپا گردد ز غایت رفتار. امیرخسرو (از آنندراج). آن شکردوست خویش را به دعا از خدا خواسته ست شکّرپا. ابوالبرکات منیر (از آنندراج)
قطعه ای از شکر، آن چه مانند شکر شیرین باشد، زردآلوی شیرین، قسمی شیرینی، طرز تهیه آن چنین است که مثلاً پنج سیر روغن را داغ کرده و به قدری آرد بریزند که مثل تر حلوا شود، آن وقت آن را کنار گذارند تا سرد گر
قطعه ای از شکر، آن چه مانند شکر شیرین باشد، زردآلوی شیرین، قسمی شیرینی، طرز تهیه آن چنین است که مثلاً پنج سیر روغن را داغ کرده و به قدری آرد بریزند که مثل تر حلوا شود، آن وقت آن را کنار گذارند تا سرد گر
گونه ای نقل به شکل آب نبات های درشت و تقریباً چهار گوش و مکعب شکل که با مواد معطر از قبیل زنجبیل و وانیل خوشبو و مطبوع شده و در شب های عزاداری به صورت نذر و خیرات پخش می کنند
گونه ای نقل به شکل آب نبات های درشت و تقریباً چهار گوش و مکعب شکل که با مواد معطر از قبیل زنجبیل و وانیل خوشبو و مطبوع شده و در شب های عزاداری به صورت نذر و خیرات پخش می کنند
