شکرستان. آنجا که شکر باشد. (یادداشت مؤلف). قریب به معنی شکرخیز. (آنندراج). جایی که شکر بسیار و فراوان باشد. (ناظم الاطباء) : دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا رشتۀ حرص به پا همچو مگس نیست مرا. صائب تبریزی (از آنندراج)
شکرستان. آنجا که شکر باشد. (یادداشت مؤلف). قریب به معنی شکرخیز. (آنندراج). جایی که شکر بسیار و فراوان باشد. (ناظم الاطباء) : دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا رشتۀ حرص به پا همچو مگس نیست مرا. صائب تبریزی (از آنندراج)
شکرریز. (ناظم الاطباء) : سوی شهر مداین شد دگر بار شکر با او به دامنها شکربار. نظامی. ندارد تنگنای خاک صائب این قدر شکّر نی کلک تو از جایی شکربار است میدانم. صائب تبریزی (از آنندراج). سعدیا چون تو کجا نادره گفتاری هست یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست ؟ ملک الشعراء بهار (در تضمین از غزل سعدی). ، بسیار شیرین. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). سخت شیرین، خواه در معنی حقیقی و خواه در معنی مجازی چنانکه در گفتار و نغمه و جز آن: صدف لؤلؤ شهوار بود دیدۀ آنک دل او عاشق آن لعل شکربار بود. امیرمعزی. لفظ گوهربار تو پرگوهرم کرده ست طبع لفظ شکّربار تو پرشکّرم کرده ست کام. امیرمعزی. راست کن لفظ خود به جود و کرم ای نه چون لفظ تو شکرباری. سوزنی. بوسی از آن لعل شکربار تو گر بدهی بی جگر ازجان به است. مجیر بیلقانی. اگر خوردم زمان را من شکروار زبان چون تویی بادا شکربار. نظامی. ز شیرین دست بردارم به یکبار شکرنامی به چنگ آرم شکربار. نظامی. هزار نامه پیاپی نوشتمت که جواب اگرچه تلخ دهی در سخن شکرباری. سعدی. ز لطف لفظ شکربار گفتۀ سعدی شدم غلام همه شاعران شیرازی. سعدی. شیرین دهان آن بت عیار بنگرید در در میان لعل شکربار بنگرید. سعدی. تا نگردیده ست از خط تنگ وقت آن دهان بوسه ای زآن لعل شکّربار میخواهد دلم. صائب تبریزی (از آنندراج). بس که می چسبد بهم کام و لب از شیرینیش نقل نتوان کرد گفتار شکربار ترا. صائب تبریزی (از آنندراج). - زبان شکربار، نیکو و شیرین سخن گوینده: هرچه اززبان شکربار آن مهتر بیرون رفت همه نیکو رفت. (قصص الانبیاء ص 239). - شکربار کردن، پرشکر ساختن. شکرافشان کردن. - ، ساز کردن نغمه و آهنگ: چو کردی باغ شیرین را شکربار درخت تلخ را شیرین شدی بار. نظامی. - لب شکربار، بسیار شیرین: هرکه لب شکربار ترا بمزد بشکرانه هزار جان فدا کند. (سندبادنامه ص 130). کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست عشوه ای زآن لب شیرین شکربار بیار. حافظ. - ، لب که سخنان شیرین از آن برآید: هرچه زآن تلختر نخواهد گفت گو بگو از لب شکربارش. سعدی. من معتقدم به هرچه گویی شیرین بود از لب شکربار. سعدی. ، کنایه از شیرین سخن. که سخنی چون شکر شیرین دارد. که گفتار و حرکاتی شیرین دارد. (یادداشت مؤلف) : جوابش داد شیرین شکربار که باید بودنت در بند این کار. نظامی. به داور شدم با شکربارها مرا بیش از او بود بازارها. نظامی. کجا آن تازه گلبرگ شکربار شکر چیدن ز گلبرگش به خروار. نظامی
شکرریز. (ناظم الاطباء) : سوی شهر مداین شد دگر بار شکر با او به دامنها شکربار. نظامی. ندارد تنگنای خاک صائب این قدر شکّر نی ِ کلک تو از جایی شکربار است میدانم. صائب تبریزی (از آنندراج). سعدیا چون تو کجا نادره گفتاری هست یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست ؟ ملک الشعراء بهار (در تضمین از غزل سعدی). ، بسیار شیرین. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). سخت شیرین، خواه در معنی حقیقی و خواه در معنی مجازی چنانکه در گفتار و نغمه و جز آن: صدف لؤلؤ شهوار بود دیدۀ آنک دل او عاشق آن لعل شکربار بود. امیرمعزی. لفظ گوهربار تو پرگوهرم کرده ست طبع لفظ شکّربار تو پرشکّرم کرده ست کام. امیرمعزی. راست کن لفظ خود به جود و کرم ای نه چون لفظ تو شکرباری. سوزنی. بوسی از آن لعل شکربار تو گر بدهی بی جگر ازجان به است. مجیر بیلقانی. اگر خوردم زمان را من شکروار زبان چون تویی بادا شکربار. نظامی. ز شیرین دست بردارم به یکبار شکرنامی به چنگ آرم شکربار. نظامی. هزار نامه پیاپی نوشتمت که جواب اگرچه تلخ دهی در سخن شکرباری. سعدی. ز لطف لفظ شکربار گفتۀ سعدی شدم غلام همه شاعران شیرازی. سعدی. شیرین دهان آن بت عیار بنگرید دُر در میان لعل شکربار بنگرید. سعدی. تا نگردیده ست از خط تنگ وقت آن دهان بوسه ای زآن لعل شکّربار میخواهد دلم. صائب تبریزی (از آنندراج). بس که می چسبد بهم کام و لب از شیرینیَش نقل نتوان کرد گفتار شکربار ترا. صائب تبریزی (از آنندراج). - زبان شکربار، نیکو و شیرین سخن گوینده: هرچه اززبان شکربار آن مهتر بیرون رفت همه نیکو رفت. (قصص الانبیاء ص 239). - شکربار کردن، پرشکر ساختن. شکرافشان کردن. - ، ساز کردن نغمه و آهنگ: چو کردی باغ شیرین را شکربار درخت تلخ را شیرین شدی بار. نظامی. - لب شکربار، بسیار شیرین: هرکه لب شکربار ترا بمزد بشکرانه هزار جان فدا کند. (سندبادنامه ص 130). کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست عشوه ای زآن لب شیرین شکربار بیار. حافظ. - ، لب که سخنان شیرین از آن برآید: هرچه زآن تلختر نخواهد گفت گو بگو از لب شکربارش. سعدی. من معتقدم به هرچه گویی شیرین بود از لب شکربار. سعدی. ، کنایه از شیرین سخن. که سخنی چون شکر شیرین دارد. که گفتار و حرکاتی شیرین دارد. (یادداشت مؤلف) : جوابش داد شیرین شکربار که باید بودنت در بند این کار. نظامی. به داور شدم با شکربارها مرا بیش از او بود بازارها. نظامی. کجا آن تازه گلبرگ شکربار شکر چیدن ز گلبرگش به خروار. نظامی
شاکرو سپاسگزار و حقشناس. (ناظم الاطباء). آنکه شکر نعمت و احسان کسی گوید. (فرهنگ فارسی معین) : نعمتت بار خدایا ز عدد بیرون است شکر انعام تو هرگز نکند شکرگزار. سعدی
شاکرو سپاسگزار و حقشناس. (ناظم الاطباء). آنکه شکر نعمت و احسان کسی گوید. (فرهنگ فارسی معین) : نعمتت بار خدایا ز عدد بیرون است شکر انعام تو هرگز نکند شکرگزار. سعدی
