آمیخته به شکر. (آنندراج). شکرآمیخته. شکرآلود. کنایه از سخت شیرین: بر تلخ عیشی من اگر خنده آیدت شاید که خندۀ شکرآمیز می کنی. سعدی. برآمیزی و بگریزی و بنمایی و بربایی فغان از قهر لطف اندوز و زهرشکّرآمیزت. سعدی. و رجوع به شکرآمیخته و شکرآلود شود
آمیخته به شکر. (آنندراج). شکرآمیخته. شکرآلود. کنایه از سخت شیرین: بر تلخ عیشی من اگر خنده آیدت شاید که خندۀ شکرآمیز می کنی. سعدی. برآمیزی و بگریزی و بنمایی و برْبایی فغان از قهر لطف اندوز و زهرشکّرآمیزت. سعدی. و رجوع به شکرآمیخته و شکرآلود شود
گوشه و سر دستار که از پشت سربه میان دو کتف می آویخته اند. (فرهنگ فارسی معین). ظاهراً شمله و علاقه و دستار و آویزیست از عمامه که درپشت سر آویخته شود به رسم خراسانیان قدیم و بعضی سلاطین صفویه و هندوان کنونی، و این علامت بزرگی دارنده است، چنانکه فرآویز ریشه دستار باشد. (مقدمۀ دیوان حافظ چ قزوینی ص قکد) ، زیادت دهانۀ آستین است که بعضی قبایل ایرانی از جمله کردان آویخته دارند و بلندی آن دلیل بلندی مقام دارنده است و گاه تا زمین رسد. و گاه بلندتر از آن نیز باشد که برگردانیده به کتف افکنند. (یادداشت مؤلف) : ترا رسد شکرآویز خواجگی گه جود که آستین به گریبان عالم افشانی. حافظ (از آنندراج)
گوشه و سر دستار که از پشت سربه میان دو کتف می آویخته اند. (فرهنگ فارسی معین). ظاهراً شمله و علاقه و دستار و آویزیست از عمامه که درپشت سر آویخته شود به رسم خراسانیان قدیم و بعضی سلاطین صفویه و هندوان کنونی، و این علامت بزرگی ِ دارنده است، چنانکه فرآویز ریشه دستار باشد. (مقدمۀ دیوان حافظ چ قزوینی ص قکد) ، زیادت دهانۀ آستین است که بعضی قبایل ایرانی از جمله کردان آویخته دارند و بلندی آن دلیل بلندی مقام دارنده است و گاه تا زمین رسد. و گاه بلندتر از آن نیز باشد که برگردانیده به کتف افکنند. (یادداشت مؤلف) : ترا رسد شکرآویز خواجگی گه جود که آستین به گریبان عالم افشانی. حافظ (از آنندراج)
