معنی شهرب - جستجوی لغت در جدول جو

شهرب

لغت نامه دهخدا

شهره

(دخترانه)

مشهور و نامی، مشهور، نامدار و نامور

فرهنگ نامهای ایرانی

شهرو

(دخترانه و پسرانه)

آنکه چهره ای چون چهره شاه دارد، نام یکی از اعیان ایرانی در زمان یزگرد پادشاه ساسانی، نام زنی زیبا در منظومه ویس و رامین، از شخصیتهای شاهنامه، نام موبدی دانا و اداره کننده ایران در زمان کودکی شاپور ذوالاکتاف پادشاه ساسانی

فرهنگ نامهای ایرانی

شهرخ

(پسرانه)

شاهرخ

فرهنگ نامهای ایرانی

شهاب

(دخترانه و پسرانه)

شعله آتش، سنگ آسمانی، ستاره دنباله دار، جاه و جلال، عظمت، بزرگی

فرهنگ نامهای ایرانی

شهاب

آب سرخ رنگی که از گل کاجیره گرفته می شود، شاه آب

فرهنگ فارسی عمید

شارب

سبیل، آشامنده، نوشنده

فرهنگ فارسی عمید

شهرت

مشهور شدن به بدی و رسوایی یا به نیکی و نیک نامی، نام خانوادگی، فاش گشتن امری، آشکار شدن، ظاهر شدن

فرهنگ فارسی عمید

شهرک

مجموعه ای مسکونی و نسبتاً بزرگ در داخل یک شهر، شهر کوچک، قصبه

فرهنگ فارسی عمید

مهرب

گریزگاه، جای فرار

فرهنگ فارسی عمید

شهاب

شعله، شعلۀ آتش
در علم نجوم خطی روشن در آسمان که بر اثر برخورد سنگی آسمانی با جوّ زمین و سوختن آن ایجاد می شود
شهاب ثاقب: در علم نجوم شهاب

فرهنگ فارسی عمید

شهره

مشهور، نامدار، نامور، معروف، مشهور به نیکی یا بدی، انگشت نما، کسی که بسیاری از مردم او را بشناسند و به یکدیگر نشان دهند، کسی که به داشتن یک صفت بد مشهور باشد، معروف، مشهور، انگشت کش، مشارٌ بالبنان، تابلو، انگشت نشان
شهرۀ آفاق: کنایه از مشهور و نامدار در همۀ عالم، برای مثال بی ریاضت نتوان شهرۀ آفاق شدن / مه چو لاغر شود انگشت نما می گردد (صائب - لغت نامه - شهره)
شهرۀ عالم: کنایه از مشهور و نامدار در همۀ عالم، شهرۀ آفاق

مشهور، نامدار، نامور، معروف، مشهور به نیکی یا بدی، اَنگُشت نَما، کسی که بسیاری از مردم او را بشناسند و به یکدیگر نشان دهند، کسی که به داشتن یک صفت بد مشهور باشد، معروف، مشهور، اَنگِشت کَش، مُشارٌ بِالبَنان، تابلُو، اَنگُشت نِشان
شهرۀ آفاق: کنایه از مشهور و نامدار در همۀ عالم، برای مِثال بی ریاضت نتوان شهرۀ آفاق شدن / مه چو لاغر شود انگشت نما می گردد (صائب - لغت نامه - شهره)
شهرۀ عالم: کنایه از مشهور و نامدار در همۀ عالم، شهرۀ آفاق

فرهنگ فارسی عمید

شهربه

(شَ رَ بَ)

مؤنث شهرب، یکی شهرب. (منتهی الارب). رجوع به شهرب شود

لغت نامه دهخدا

شهرت

آوازه، نامبرداری، معروفیت، نام آوری

فرهنگ لغت هوشیار

شهبر

پیر کلانسر مرد

فرهنگ لغت هوشیار

شورب

مرغ مگس خوار

فرهنگ لغت هوشیار

شهرخ

رخ شطرنج، کشت دادن شاه و زدن رخ

فرهنگ لغت هوشیار

شهرک

شهر کوچک

فرهنگ لغت هوشیار

شهره

مشهور، نامدار

فرهنگ لغت هوشیار

مهرب

فرارگاه، محل فرار، جای گریز

فرهنگ لغت هوشیار

شارب

آشامنده، نوشنده، سبیل

فرهنگ لغت هوشیار

شهاب

درخش آتش، پاره ای از آتش

فرهنگ لغت هوشیار

شهری

ساکن شهر، شهر نشین

فرهنگ لغت هوشیار

مهرب

((مَ رَ))

جای فرار و گریز، جمع مهارب

فرهنگ فارسی معین

شهاب

((شَ))

شعله آتش، ستاره روشن

فرهنگ فارسی معین

شهاب

((شَ))

شاه آب، آب سرخی که در مرتبه اول از گل کاجیره گیرنده

فرهنگ فارسی معین

شهرت

((شُ رَ))

آشکار شدن، معروف گردیدن، معروفیت

فرهنگ فارسی معین

شهرک

((شَ رَ))

شهر کوچک، مجموعه مسکونی دارای تأسیسات شهری (آب، برق، خیابان، فروشگاه)، که خانه ها، ساکنان یا مساحت کمی دارد و از لحاظ اداری بخشی از یک شهر به شمار می رود

فرهنگ فارسی معین