معنی شفهاء - جستجوی لغت در جدول جو

شفهاء

لغت نامه دهخدا

افهاء

(اِ تِ)

خطا کردن رأی کسی و برگردیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

افهاء

(اَ)

جمع واژۀ فوه، بمعنی دهان. افواه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

شوهاء

(شَ)

تأنیث اشوه. زن زشت ترشروی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). زن زشتروی. (مهذب الاسماء) ، زن نیکوروی (از اضداد) ، زن شوم نامبارک. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، اسب دراز نیکومنظر یا گشاده دهان گشاده منخرین و این صفت نیکوست در آن. (منتهی الارب). اسب فراخ دهن. (مهذب الاسماء). یا اسب تنگ دهان (از اضداد). (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

تأنیث اَشْوَه. زن زشت ترشروی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). زن زشتروی. (مهذب الاسماء) ، زن نیکوروی (از اضداد) ، زن شوم نامبارک. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، اسب دراز نیکومنظر یا گشاده دهان گشاده منخرین و این صفت نیکوست در آن. (منتهی الارب). اسب فراخ دهن. (مهذب الاسماء). یا اسب تنگ دهان (از اضداد). (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شفهات

(شَ فَ)

جمع واژۀ شفهه. (ناظم الاطباء)، جمع واژۀ شفه (ش / ش ف ) . (از اقرب الموارد). رجوع به شفهه و شفه شود

لغت نامه دهخدا

شفعاء

(شُ فَ)

جمع واژۀ شفیع. (دهار) (یادداشت مؤلف) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). جمع واژۀ شافع. (یادداشت مؤلف). و رجوع به شفعا و شفیع شود

لغت نامه دهخدا

شفاء

(تَ)

دوا کردن. تندرستی دادن کسی را. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (آنندراج). بهتری دادن از مرض. (زمخشری). آسانی دادن. (تاج المصادر بیهقی) (دهار). شفا دادن. (ترجمان القرآن چ دبیرسیاقی ص 61) ، تندرستی خواستن برای کسی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، فروشدن آفتاب: شفت الشمس. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا