معنی شعربافی - جستجوی لغت در جدول جو

شعربافی

لغت نامه دهخدا

شهربانی

اداره ای تابع وزارت کشور که وظیفۀ آن حفظ امنیت شهر و تعقیب بزه کاران بوده، نظمیه

فرهنگ فارسی عمید

شعرباف

موتاب، موی تاب، کسی که از موی یا ابریشم پارچه می بافد

فرهنگ فارسی عمید

شتربانی

نگهبانی شتر، ساربانی، شغل شتربان

فرهنگ فارسی عمید

شکرباری

(شَ کَ)

باریدن شکر. افشاندن شکر، شیرین حرکاتی:
آمدند از ره شکرباری
کرده زیر قصب کله داری.
نظامی.
، کنایه از سخن شیرین گفتن. شیرین سخنی. شیرین گفتاری:
خدای را که تواند گزارد شکر و سپاس
یکی منم که به شکرش کنم شکرباری.
سعدی

لغت نامه دهخدا

عرافی

(عَرْ را)

عرّاف بودن

لغت نامه دهخدا

عرافی

(عَرْ را فی ی)

ابوسلیمان عبدالله بن محمد بن محمدالعرافی. از شیخ ابالحسن روایت کند و حسن بن زیاد از او روایت دارد. (از اللباب ج 2 ص 130)

لغت نامه دهخدا

شعرانی

(شَ نی ی)

شیخ ابوالمواهب عبدالوهاب بن احمد بن علی انصاری شافعی مصری معروف به شعرانی یا شعراوی. از بزرگترین دانشمندان و مؤلفان قرن دهم هجری بود و در علوم شرعی و جزآن مهارت داشت. وی از شاگردان شیخ جلال سیوطی و شیخ الاسلام زکریا انصاری و دیگر دانشمندان آن زمان بود و پس از کسب علوم دینی به تصوف گروید و ترک دنیا کرد و بیشتر روزها روزه بود. به سال 973 هجری قمری در قاهره درگذشت. او راست 27 تألیف که از آن جمله است: الجواهر و الدرر الکبری. الجواهر و الدرر الوسطی. المیزان الکبری الشعرانیه المدخله لجمیع اقوال الائمه المجتهدین و تعدیلهم و مقلدیهم فی الشریعه المحمدیه (فقه شافعی). الیواقیت و الجواهر فی بیان عقائد الاکابر (درتصوف). (از معجم المطبوعات مصر) (یادداشت مؤلف)
سلیمان بن موسی. از سرداران بزرگ در جنگ زنگیان. (ابن اثیر ج 7 صص 135- 137)
نام یکی از خوشنویسان معروف در خط عربی است. (ابن ندیم)

لغت نامه دهخدا

شعرانی

(شَ نی ی)

بسیارموی و درازموی اندام. گویند: رجل شعرانی. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). پرموی. بسیارموی. پشم آلو. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

شعبانی

(شَ / شَ نی ی)

منسوب است به شعبان که نام قبیله ای است. (از الانساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

شعبانی

(شَ ی)

انعم بن در بن محمد بن معد... شعبانی. جد عبدالرحمان بن زیاد بن انعم، او از ابی ایوب روایت کرد و عبدالرحمان وگروهی دیگر از وی روایت دارند. (از لباب الانساب)

لغت نامه دهخدا

عرباتی

(عَ رَ تی ی)

ساکنین عربه را گویند که موضعی است به فلسطین. (از قاموس کتاب مقدس)

لغت نامه دهخدا

شعرباره

(شِ با رَ / رِ)

شعردوست. بسیار عاشق شعر. (یادداشت مؤلف) :
رفیقی داشتم عالی ستاره
دلی چون آفتاب و شعرباره.
عطار

لغت نامه دهخدا

شتربانی

(شُ تُ)

اشتربانی. عمل شتربان. ساربانی. جمالی. ساروانی. نگهبانی شتر:
به شتربانی و گله داری
کردی آهستگی و هشیاری.
نظامی.
رجوع به اشتربانی شود

لغت نامه دهخدا

شعربازی

(شِ)

علم عروض و علم شعر. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شعرباف

(اَ)

کسی که اشعار بی ارزش گوید. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

شرافی

(شُ فی ی)

جامه های سپید یا جامه ای که از اماکن فارس نزدیک به اماکن عرب خریداری شود. (از اقرب الموارد). جامۀ سپید نفیسی که از ایران به عربستان برند. (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا