معنی شدق در فرهنگ فارسی عمید

کنج دهان، کرانۀ وادی یا رودبار

معنی شدق در لغت نامه دهخدا

کنج دهان از جانب باطن رخسار. (منتهی الارب). شدقان. (اقرب الموارد). ج، اَشداق. (اقرب الموارد) :، چون به قوم خود رسید آن مجتبا، شدق او بگرفت باز او شد عصا.، مولوی.،، هر دو جانب رودبار و هر دو کنارۀ رود. (منتهی الارب)

معنی شدق در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ شدیق. (اقرب الموارد)

معنی شدق در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ اشدق و شدقاء. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

معنی شدق در لغت نامه دهخدا

فراخی کنج دهان. (منتهی الارب). فراخی دهان. (از اقرب الموارد)

معنی شدق - جستجوی لغت در جدول جو

شدق

فرهنگ فارسی عمید

شدق

لغت نامه دهخدا

شدق

لغت نامه دهخدا

شدق

لغت نامه دهخدا

شدق

لغت نامه دهخدا

شدق

فرهنگ لغت هوشیار

شفق

(دخترانه و پسرانه)

سرخی افق پس از غروب آفتاب

فرهنگ نامهای ایرانی

شدقمیات

(شَ قَ می یا)

ابل شدقمیات، ، شتران منسوب به گشن نعمان بن منذر موسوم به شدقم. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

شدقم

(شَ قَ)

گشنی بود مر نعمان بن منذر را: ابل شدقمیات، شتران منسوب بدان گشن. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

اشدق

(اَ دَ)

بلیغ. کام گشاده. (منتهی الارب). فراخ گوشۀدهن. (مهذب الاسماء). فراخ گوشۀدهان. (تاج المصادر). فراخ دهن. مؤنث: شدقاء. ج، اشدقاء. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

اشدق

(اَ دَ)

ابوامیه، عمرو بن سعید بن عاص اموی قرشی (3- 70 هجری قمری / 624- 690 میلادی). امیری از خطیبان بلیغ بشمار میرفت. وی از طرف معاویه و پسرش یزید والی مکه و مدینه بود. و مردم شام او را دوست میداشتند و چون مروان بن حکم درصدد مطالبۀ خلافت برآمد، اشدق به وی یاری کرد و مروان وی را به ولایت عهد پس از عبدالملک پسرش تعیین کرد. ولی هنگامی که عبدالملک بفرمانروائی رسید، بر آن شد که اشدق را از ولایت عهد خلع کند، و اشدق سرپیچی کرد. و در همان هنگام که عبدالملک به ’رحبه’ رفته بود تا با زفربن حرث کلابی نبرد کند، اشدق موقع را مغتنم شمرد و دمشق را بتصرف آورد و مردم آن شهر خلافت وی را پذیرفتند و با او بیعت کردند. آنگاه عبدالملک بسوی دمشق بازگشت اما عمرو از ورود وی ممانعت کرد. عبدالملک شهر را محاصره کرد و با او بنرمی پرداخت تا دروازه های شهر را بگشود و عبدالملک داخل شهر شد. اشدق در پناه پانصد تن جنگاور از وی جدا شد اما عبدالملک منتظر فرصت بود و سرانجام او را کشت. و او را بسبب فصاحتی که داشت، اشدق میخواندند. (از اعلام زرکلی ج 2 ص 732). و جاحظ در کتاب التاج آرد: از عبدالملک بن مروان و عمرو بن سعید اشدق حکایت کنند که عبدالملک چندین سال برای کشتن اشدق در کمین بود تا وی را کشت چنانکه وی گاهی این امر را بتأخیر می انداخت و گاه بدان همت میگماشت و گاه منصرف میشد و زمانی اقدام میورزید تا وی را بکشت. (کتاب التاج ص 66). و درحاشیۀ کتاب التاج آمده است: ابن درید در کتاب اشتقاق (ص 49) مینویسد: عمرو بن سعید بن عاص به اشدق معروف به ود و لقب دیگر وی ’لطیم الشیطان’ بود. در حالی که ابن زبیر در مکه مطالبۀ خلافت میکرد، خبر واقعۀ اشدق که به وی رسید بالای منبر رفت و پس از درود بر خدا وسپاس از نعم او گفت: ابوذبان (عبدالملک) لطیم الشیطان را کشت: ’و کذلک نولی بعض الظالمین بعضاً بما کانوا یکسبون’... و صاحب المستطرف (ج 2 ص 44) آرد: وجه تسمیۀ وی به اشدق این است که کنج دهان او کج بود. و رجوع به حاشیۀ ص 66 و ص 198 و 199 کتاب التاج جاحظ و مروج الذهب مسعودی ج 5 ص 198، 334، 339 و کامل ابن اثیر (حوادث سال 69 هجری قمری) و البیان والتبیین ج 1 ص 121، 122، 184، 185 شود، زنبیل برگ خرما که بر روی آن پینو را خشک کنند و هرچه بر وی گوشت و پینو و مانند آنرا خشک کنند. (منتهی الارب). آنچه کشک بر آن نهند تا در آفتاب خشک شود، گلۀ بزرگ از شتران. (منتهی الارب). ج، اشاریر. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

تشدق

(اِ)

لب پیچیدن در شیوازبانی. (تاج المصادر بیهقی). بتکلف فصاحت نمودن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از المنجد) ، با کج کردن گوشۀ دهان مردمان را ریشخند کردن. (از المنجد) ، بدون احتیاط و احترازگفتار را بسط دادن. (از المنجد) ، چون اشدق سخن گفتن. (از اقرب الموارد) (از متن اللغه)

لغت نامه دهخدا

شدقاء

(شَ)

زن کام گشاده و بلیغ. (منتهی الارب). ج، شدق

لغت نامه دهخدا

شدن

سپری کردن، گذشتن

معنی شدق - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما