- شجو (شَجْوْ)
حاجت. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، اندوه. (منتهی الارب). هم ّ. حزن. (اقرب الموارد)
معنی شجو - جستجوی لغت در جدول جو
- شجو (تَ نَهَْ هَُ)
اختلاف و نزاع میان کسان افتادن. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، اندوهگین کردن کسی را. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). اندوهگین کردن. (تاج المصادر بیهقی) (المصادر زوزنی) ، طربناک ساختن کسی را. از لغات اضداد است. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، از پیش بشدن. (تاج المصادر بیهقی)
- شجو
گریستن، نیاز، اندوه، اندوهاندن، شادانیدن ازواژگان دوپهلو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(تَ هَِ کَ)
لغت نامه دهخدا
هلاک گردیدن. (منتهی الارب). اندوهگین شدن و رسیدن بوی تباهی همچون بیماری یا قتال. (از اقرب الموارد). شجب. (منتهی الارب). رجوع به مصدر مذکور شود، اندوهگین ساختن. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب) ، گونۀ روی بگردیدن. (تاج المصادر بیهقی) ، بازداشتن. (از منتهی الارب). مشغول ساختن. (از اقرب الموارد) ، کشیدن کسی یا چیزی را. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب) ، شجب الظبی شجوباً، تیر انداختن بسوی آهو که خسته گردد و رفتن نتواند. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، بستن در شیشه را بر سربند. (از اقرب الموارد)
(شَ)
لغت نامه دهخدا
امراءه شجوب، زن اندوهگین. (منتهی الارب). زن اندوهگینی که دلش در بند آن اندوه باشد. (از اقرب الموارد)
(شُ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ شجب. (منتهی الارب). رجوع به شجب شود، جمع واژۀ شجب. (از ذیل اقرب الموارد). رجوع به شجب شود
(تَ نَ نُهْ)
لغت نامه دهخدا
اختلاف افتادن میان قوم در کاری و مختلف فیه گردیدن. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)
(شُ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ شجن، شجن. (منتهی الارب). فنون. (مهذب الاسماء). گویند: فلان ذوشجون، ای ذوفنون. (مهذب الاسماء). الحدیث ذوشجون، یعنی انواع فنون و اغراض دارد و پیچ درپیچ است یا شاخها و شعبه ها داردو بعض آن در بعض درآمده. (منتهی الارب) :
این نخواندی کالکلام ای مستهام
فی شجون جره جر الکلام.
مولوی.
- امر شجون، امر عظیم:
چون پیاپی گشت آن امر شجون
نیل می آمد سراسر جمله خون.
مولوی.
رجوع به شجن شود
این نخواندی کالکلام ای مستهام
فی شجون جره جر الکلام.
مولوی.
- امر شجون، امر عظیم:
چون پیاپی گشت آن امر شجون
نیل می آمد سراسر جمله خون.
مولوی.
رجوع به شجن شود
(شَ وَ)
لغت نامه دهخدا
وادیی است. (منتهی الارب). نام وادیی است به تهامه ازکوهی موسوم به فحل فرومیریزد. (از معجم البلدان)
پیش افتادن، کندن، پایان، تگ ته، خاک چاه، افسار شتر، سبد، پیش افتادن سبقت گرفتن، کندن (چنان که خاک را از چاه)، غایت هر چیز نهایت، غور تک ته، زمام ناقه مهار شتر، پشکل شتر، زنبیل
