- سجود
پیشانی بر زمین گذاشتن برای عبادت یا اظهار فروتنی
معنی سجود - جستجوی لغت در جدول جو
- سجود(تَ زُ)
سر بر زمین نهادن وفروتنی نمودن. (منتهی الارب) (از متن اللغه) (ترجمان القرآن). سر بر زمین نهادن و فروتنی کردن. (تاج المصادر بیهقی) (از المصادر زوزنی) (دهار) :
از سجودش بتشهد برد آنگه بسلام
زو سلامی و درودی ز تو بر جمع کرام.
منوچهری.
تن را سجود کعبه فریضه ست و نقص نیست
گر دیده راز دیدن کعبه جدا کند.
خاقانی.
گر تن بقرب کعبه نگشت آشنا رواست
باید که جان بقرب سجود آشنا کند.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 849).
من که نان ملک خورم بسجود
سر بزیر آرم از برای دعا.
خاقانی.
گه در سجود باش چو در مغرب آفتاب
گه در رکوع باش چو بر مرکز آسمان.
خاقانی.
- سجود آوردن، سجده کردن. تعظیم کردن:
تا ز چرخ و فلک سجود آرند
پیش تو چون شمن به پیش صنم.
مسعودسعد.
وآسمان بر درش سجود آرد
گفت سبحان ربی الاعلی.
خاقانی.
سجود آورد شیرین در سپاسش
ثناها گفت افزون از قیاسش.
نظامی.
کآنکه این بت را سجود آردبرست
ور نیارد در دل آتش نشست.
مولوی.
- سجود بردن، سجده آوردن. سجده کردن:
قامت صاحب افسران حلقۀ افسری شده
برده سجود افسرش با همه صاحب افسری.
خاقانی.
گر او می برد سوی آتش سجود
تو واپس چرا میبری دست جود.
سعدی.
- سجود سپاس، سجدۀ شکر:
سجاده ازسهیل کنم نز ادیم شام
تا می برم سجود سپاس از در سخاش.
خاقانی.
- سجود سهو:
در رکعت نخست گرت غفلتی برفت
اینجا سجود سهو کن و در عدم قضا.
خاقانی.
رجوع به سجده و سجدۀ سهو شود.
- سجود صمدی، در اصطلاح کشتی گیران سجده که به وقت آغاز کشتی یا بعد اتمام آن کنند. (غیاث) (آنندراج) :
شاید از فخر اگر پای بر افلاک نهی
بسجود صمدی جبهه چو بر خاک نهی.
میرنجات (آنندراج).
- سجود کردن، سجده بردن. سجده آوردن:
جهاندار محمود با فرّ و جود
که او را کند ماه و کیوان سجود.
فردوسی.
بلبل کردش سجود گفت که نعم الصباح
خود بخودی باز داد صبحک اللّه جواب.
خاقانی.
جهان بخدمت او چون قلم سجود کند
که کارش از قلم دین نگار میسازد.
خاقانی.
، راست ایستادن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). از لغات اضداد است. (منتهی الارب). به تعظیم ایستادن:
شاخک نیلوفر بگشاد چشم
بید به پیشش بسجود ایستاد.
مسعودسعد (دیوان چ رشید یاسمی ص 116).
، فرو افکندن شتر سر خود را، بر جهت باد رفتن کشتی. (اقرب الموارد) ، در اصطلاح صوفیه عبارت است از کوبیدن و نرم ساختن آثار بشریت و برطرف گردانیدن آثار بوسیلۀ دوام و ظهور ذات مقدسه. (از کشاف اصطلاحات الفنون).
- سجود قلب، فناء عبد است در حق در زمان شهود بنحوی که از اعضاء وجوارح خود بی خبر شود و رؤیت و شهود حق او را متوجه بغیر نکند. (فرهنگ اصطلاحات عرفاء سجادی)
از سجودش بتشهد برد آنگه بسلام
زو سلامی و درودی ز تو بر جمع کرام.
منوچهری.
تن را سجود کعبه فریضه ست و نقص نیست
گر دیده راز دیدن کعبه جدا کند.
خاقانی.
گر تن بقرب کعبه نگشت آشنا رواست
باید که جان بقرب سجود آشنا کند.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 849).
من که نان ملک خورم بسجود
سر بزیر آرم از برای دعا.
خاقانی.
گه در سجود باش چو در مغرب آفتاب
گه در رکوع باش چو بر مرکز آسمان.
خاقانی.
- سجود آوردن، سجده کردن. تعظیم کردن:
تا ز چرخ و فلک سجود آرند
پیش تو چون شمن به پیش صنم.
مسعودسعد.
وآسمان بر درش سجود آرد
گفت سبحان ربی الاعلی.
خاقانی.
سجود آورد شیرین در سپاسش
ثناها گفت افزون از قیاسش.
نظامی.
کآنکه این بت را سجود آردبرست
ور نیارد در دل آتش نشست.
مولوی.
- سجود بردن، سجده آوردن. سجده کردن:
قامت صاحب افسران حلقۀ افسری شده
برده سجود افسرش با همه صاحب افسری.
خاقانی.
گر او می برد سوی آتش سجود
تو واپس چرا میبری دست جود.
سعدی.
- سجود سپاس، سجدۀ شکر:
سجاده ازسهیل کنم نز ادیم شام
تا می برم سجود سپاس از در سخاش.
خاقانی.
- سجود سهو:
در رکعت نخست گرت غفلتی برفت
اینجا سجود سهو کن و در عدم قضا.
خاقانی.
رجوع به سجده و سجدۀ سهو شود.
- سجود صمدی، در اصطلاح کشتی گیران سجده که به وقت آغاز کشتی یا بعد اتمام آن کنند. (غیاث) (آنندراج) :
شاید از فخر اگر پای بر افلاک نهی
بسجود صمدی جبهه چو بر خاک نهی.
میرنجات (آنندراج).
- سجود کردن، سجده بردن. سجده آوردن:
جهاندار محمود با فرّ و جود
که او را کند ماه و کیوان سجود.
فردوسی.
بلبل کردش سجود گفت که نعم الصباح
خود بخودی باز داد صبحک اللّه جواب.
خاقانی.
جهان بخدمت او چون قلم سجود کند
که کارش از قلم دین نگار میسازد.
خاقانی.
، راست ایستادن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). از لغات اضداد است. (منتهی الارب). به تعظیم ایستادن:
شاخک نیلوفر بگشاد چشم
بید به پیشش بسجود ایستاد.
مسعودسعد (دیوان چ رشید یاسمی ص 116).
، فرو افکندن شتر سر خود را، بر جهت باد رفتن کشتی. (اقرب الموارد) ، در اصطلاح صوفیه عبارت است از کوبیدن و نرم ساختن آثار بشریت و برطرف گردانیدن آثار بوسیلۀ دوام و ظهور ذات مقدسه. (از کشاف اصطلاحات الفنون).
- سجود قلب، فناء عبد است در حق در زمان شهود بنحوی که از اعضاء وجوارح خود بی خبر شود و رؤیت و شهود حق او را متوجه بغیر نکند. (فرهنگ اصطلاحات عرفاء سجادی)
- سجود
سر بزمین نهادن و فروتنی نمودن
- سجود((سُ))
سجده کردن، پرستش، پیشانی بر زمین گذاشتن برای عبادت یا اظهار فروتنی
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(مَ)
لغت نامه دهخدا
سجده شده. عبادت شده. معبود. پرستیده شده. (ناظم الاطباء). سجده گرفته. (مهذب الاسماء) :
مسجود زمین و آسمان است
تخت تو که از مکان نجنبد.
خاقانی.
- مسجود ملائک، آدم ابوالبشر. (یادداشت مرحوم دهخدا)
مسجود زمین و آسمان است
تخت تو که از مکان نجنبد.
خاقانی.
- مسجود ملائک، آدم ابوالبشر. (یادداشت مرحوم دهخدا)
آواز نشاط انگیز یا مهیج (انسان پرنده) نغمه، شعر آهنگدار دارای جنبه حماسی ملی وطنی. یا سرود پارسی. یکی از آهنگهای موسیقی قدیم. یا سرود شاهنشاهی. سرود حاکی از ستایش شاه. یا سرود ماورا النهری. یکی از آهنگهای موسیقی قدیم. یا سرود ملی. سرود رسمی یک کشور و آن حاکی از روحیه تاریخ و سنن آن کشور است
تریشه که بدان آتش افروزند هیمه سوخت هر چه تنور بدان بر تفسانند بانگ کردن نالیدن ماده شتر، کلند نهادن سگ را
جمع سجل، دول بزرگ (دول دلو) آبدان های بزرگ چشم پر اشک، بز پر شیر، چشمه پر آب
نگونی انگیز (نگونیا سجده) سجده شده کسی که براو سجده کنند: ای آدم، توآنی که الله تعالی... و ترا در بهشت بنشاند و مسجود فریشتگان کرد
((سُ))
فرهنگ فارسی معین
آواز نشاط انگیز یا مهیج، شعر حماسی که با آهنگ خوانده شود، آواز یا نغمه طرب انگیز که چند تن با هم و با یک آهنگ بخوانند
