معنی سبیع در لغت نامه دهخدا

ابواسحاق بن سبیع بن معاویه بن کبیر بن مالک بن جشم بن حاشدبن جشم بن حیوان بن نوف بن همدان. (معجم البلدان). کسی است که محلۀ سبیع در کوفه بدو منسوب است. (از معجم البلدان). پدر بطنی است از همدان، در آن بطن است امام ابواسحاق عمرو بن عبداﷲ. (منتهی الارب)

معنی سبیع در لغت نامه دهخدا

هفت یک. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (آنندراج)

معنی سبیع در لغت نامه دهخدا

ابن الحارث ملقب به ذوالخمار. یکی ازبزرگان ثقیف است. به او احمربن حارث نیز گفته میشده است. رجوع به امتاع الاسماع ص 401 و ذوالخمار شود

معنی سبیع در لغت نامه دهخدا

موضعی است. (معجم البلدان) :، باضت بحزم سبیع او بمرفضه، ذی الشیخ حیث تلاقی التلع فانسحلا.، عدی بن الرقاع العاملی (از معجم البلدان)

معنی سبیع در فرهنگ لغت هوشیار

هفت یک، هفت یک داده، دشنام خورده، آک برشمرده (آک عیب)

معنی سبیع - جستجوی لغت در جدول جو

سبیع

لغت نامه دهخدا

سبیع

لغت نامه دهخدا

سبیع

لغت نامه دهخدا

سبیع

لغت نامه دهخدا

سبیع

فرهنگ لغت هوشیار

ربیع

(پسرانه)

بهار

فرهنگ نامهای ایرانی

سمیع

(پسرانه)

شنوا، از نامهای خداوند

فرهنگ نامهای ایرانی

تسبیع

هفت تایی کردن، هفت بخش کردن، هفت رکن ساختن، هفت جزء کردن چیزی

فرهنگ فارسی عمید

سبیل

طریق، راه، راه آشکار، هر چیزی که در راه خدا در دسترش همگان بگذارند و همه از آن بهره ببرد، وقف، مباح و روا، برای مثال ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل / سلسبیلت کرده جان و دل سبیل (حافظ - ۱۰۱۹)، رایگان

فرهنگ فارسی عمید

سبیل

موهای پشت لب مرد، سبلت، بروت

فرهنگ فارسی عمید

سریع

شتابنده، زود، تند، چست و چالاک، در علوم ادبی در علم عروض بحری از شعر بر وزن مفتعلن مفتعلن فاعلات

فرهنگ فارسی عمید

ربیع

بهار، نام دو ماه از ماه های قمری

فرهنگ فارسی عمید

سبعی

حیوانی، مربوط به حیوان مانند حیوان، حیوان بودن

فرهنگ فارسی عمید

سبیس

یونجه، گیاهی با ساقه های بلند، برگچه های نازک و گل های بنفش که به مصرف خوراک چهارپایان می رسد، سپست، اسپست، آسپست، اسپرس

فرهنگ فارسی عمید

سبیعه

(سُ بَ عَ)

بنت الحارث و سبیعه بنت حبیب، صحابیند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

تسبیع

(اِ)

هفت عدد کردن چیزی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). هفت تایی کردن چیزی را. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (المنجد) ، بر هفت رکن ساختن چیزی را، شستن آوند را هفت بار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از المنجد) ، وظیفه کردن قرائت قرآن را در هفت شب، اقامت نمودن نزد زن خود هفت شب. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) ، هفتاد کامل کردن درمهای خود را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). فاذا اردت سبعین قلت کمله سبعین او یقال سبع دراهمه، ای کملها سبعین (مولده) (متن اللغه) ، هفتصد کس شدن قوم. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) : سبع القوم، تمّوا سبعمائه رجل. (از اقرب الموارد) (از المنجد) ، در هفت ماه زاییدن زن. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از المنجد) ، سبع اﷲ لک، خدای اجر دهد ترا هفت مرتبه و یا هفت ضعف دهد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). سبعاﷲ لک، اعطاک اجرک سبع مرات او سبعه اضعاف و فی اللسان: ’سبّع اﷲ لک رزقک سبعه اولاد و هو علی الدعاء’. (از اقرب الموارد) (از المنجد) (از متن اللغه)

هفت عدد کردن چیزی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). هفت تایی کردن چیزی را. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (المنجد) ، بر هفت رکن ساختن چیزی را، شستن آوند را هفت بار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از المنجد) ، وظیفه کردن قرائت قرآن را در هفت شب، اقامت نمودن نزد زن خود هفت شب. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) ، هفتاد کامل کردن درمهای خود را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). فاذا اردت سبعین قلت کمله سبعین او یقال سبع دراهمه، ای کملها سبعین (مولده) (متن اللغه) ، هفتصد کس شدن قوم. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) : سَبَعَ القوم، تُمّوا سبعمائه رجل. (از اقرب الموارد) (از المنجد) ، در هفت ماه زاییدن زن. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از المنجد) ، سبع اﷲ لک، خدای اجر دهد ترا هفت مرتبه و یا هفت ضعف دهد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). سبعاﷲ لک، اعطاک اجرک سبع مرات او سبعه اضعاف و فی اللسان: ’سبَّع اﷲ لک رزقک سبعه اولاد و هو علی الدعاء’. (از اقرب الموارد) (از المنجد) (از متن اللغه)

لغت نامه دهخدا

سبیعی

(سَ)

منسوب است به سبیع که بطنی از همدان است. (الانساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

تبیع

گوساله

معنی سبیع - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما