معنی رباء در لغت نامه دهخدا

هر زمین بلند و مشرف. ضد وِطاء. (از متن اللغه). رِبا. رِبی ̍

معنی رباء در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ ربوه، بمعنی زمین مرتفع. (از معجم البلدان). رُبی ̍. رُبا

معنی رباء در لغت نامه دهخدا

طلایه گردیدن و دیده بانی کردن. (از ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از آنندراج). دیده بانی کردن. (از متن اللغه)، بلند گردیدن و بر بلندی آمدن. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب). بر بلندی و پشته برآمدن. (آنندراج)، گرانبار رفتن، چشم داشتن و نگهبانی کردن، از بالا بزیر نگریستن برای کسی یا چیزی و مطلع گردیدن بر آن. (از ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (آنندراج)، بلند پنداشتن چیزی، یقال: انی لأرباء بک عن هذا الامر، ای ارفعک عنه. (منتهی الارب)، بلند کردن چیزی. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)، برداشتن چیزی را از چیزی، ربودن چیزی. (از منتهی الارب) (آنندراج)، بردن چیزی. (ناظم الاطباء)، فراهم آوردن هر نوع طعام را، دانستن و پروای چیزی یا کسی را کردن، اصلاح کردن چیزی. (از ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (آنندراج). حفظ کردن و اصلاح کردن چیزی. (اقرب الموارد)، منت نهادن و فزونی نمودن بر کسی. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). منت و طول و فزونی بر کسی. (ناظم الاطباء) (از متن اللغه)، فزون شدن و گوالیدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه). افزون شدن. (دهار). نشو یافتن. (از اقرب الموارد)، پرورش یافتن در بر کسی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)، ظاهراً دمر برافتادن. (دهار)، ربا. نشو و نما کردن. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد)، افزون شدن مال از راه ربا. (از متن اللغه)

معنی رباء - جستجوی لغت در جدول جو

رباء

لغت نامه دهخدا

رباء

لغت نامه دهخدا

رباء

لغت نامه دهخدا

رباب

(دخترانه)

نام سازی است

فرهنگ نامهای ایرانی

ارباء

(اَ)

جمع واژۀ ربو. (ازمنتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به ربو شود، فربه نمودن گوسپند و مانند آن. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

درباء

(تَ)

افگندن چیزی را و پرتاب کردن. (از ناظم الاطباء). درباءه. رجوع به درباءه شود

لغت نامه دهخدا

ترباء

(تَ)

خاک. تراب. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). تراب. (اقرب الموارد) (المنجد) : لاضربنه حتی یعض ّ بالترباء. (اقرب الموارد). زمین. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). نفس زمین: بینهما مابین الجرباء الترباء، ای مابین السماء و الارض. (از اقرب الموارد) (المنجد) ، یک نوع گیاهی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، سرانگشتان. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

حرباء

(حُ رَ)

جمع واژۀ حریب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حرباء

(حِ)

میخهای زره یا سر میخها در حلقۀ زره، پشت، گوشت پشت یا تندی مهرۀ پشت، زمین درشت. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خرباء

(خَ)

گوش که نرمۀ آن شکافته باشد، بز شکافته گوش که شکاف گوش آن نه درازا باشد نه پهنا. (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)