معنی ذوالبره - جستجوی لغت در جدول جو

نبض ذوالفتره، نبض که فواصل آن غیر متساوی است: منشاری و منقطع و نبض ذوالفتره سقوط قوّت باشد. و این چنان باشد که قوّت حرکت آغاز کند و زود مانده شود یا ناگاه عارضی ازاعراض نفسانی پدید آید که نفس و طبیعت بدان مشغول گردد و بدان سبب نبض فروگسلد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی)

لغت نامه دهخدا

ذوالقبه

(ذُلْ قُبْ بَ)

لقب حنظله بن ثعلبه از آن روی که در دشت ذی قار قبه ای برآورده بود

لغت نامه دهخدا

ذوالغصه

(ذُلْ غُصْ صَ)

لقب حصین بن یزید حارثی. یا حصین بن مرثد یا یزید صحابی است و از آنرو این لقب بدوداده اند که در گلوی وی گرفتگی بود که کلام آشکار و درست گفتن نمیتوانست و گویند صدسال بزیست. (منتهی الارب). و صاحب المرصع گوید: حصین بن یزید بن شدّادبن قنان الحارثی صاحب وقعۀ فیف الریح یکی از جنگهای معروف عرب است که میان بنی حرث بن کعب و بنی عامر روی داد و غلبه بنوعامر را بود. و رجوع به الأستیعاب ج 1 ص 170 شود، لقب عامر بن أصلع. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ذوالعرف

(ذُلْ عُ)

ربیعه بن وائل ذی طوّاف حضرمی، قبیله ای است ربیعه بن عبدان بن ربیعه ذی العرف ربیعه (کذا) و از اعلام است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ذوالعرش

(ذُلْ عَ)

خداوند تخت. یکی از اسماء صفات الهی تقدست اسمائه

لغت نامه دهخدا

ذوالمروه

(ذُلْ مَ وَ)

قریه ای است بوادی القری، موضعی است به ارض جهینه بدانسوی سیف البحر میان مکه و مدینه. خرج الیه ابوبصیر الثقفی فی نفر کانوا قدموا من مکه مسلمین. (از المرصع)

لغت نامه دهخدا

ذوالمروه

(ذُلْ مَ وَ)

لقب سلمه بن کعب از آن روی که بمروه مردی را با تیر بکشته بود. (از المرصع)

لغت نامه دهخدا

ذوالمرو

(ذُلْ مَ)

جایگاهی است براه مدینه به تبوک و رسول اکرم گاه رفتن به تبوک بدانجا نماز گزارده است. (از المراصع)

لغت نامه دهخدا

ذوالمرخ

(ذُلْ مَ)

موضعی است به یمن. کثیر راست:
بعزّه هاج الشوق فالدمع سافح
مغان و رسم قد تقادم ما صح
بذی المرخ من ود ان غیر رسمها
ضروب الندی ثم اعتنقها البوارح.
و دیگری گوید:
من کان اعسی بذی مرخ و ساکنه
قریرعین لقد اصبحت مشتاقا
اری بعینی نحو الشرق کل ضحی
داب المقید منی النفس اطلاقاً

لغت نامه دهخدا

ذوالقبر

(ذُلْ قَ)

نام شهری به نزدیکی عسفان و آن را خیف ذی القبر نیز نامند. از آنروی که قبر احمد بن الرضا بدانجاست. (المرصع). و یاقوت گوید: خیف ذی القبر، همان خیف سلام است

لغت نامه دهخدا

ذوالقرده

(ذُلْ قَ دَ)

از ارض نجد است و بعضی ذوالفرده به فاء موحدۀ فوقانیه گفته اند. (از المرصع) (معجم البلدان یاقوت)

لغت نامه دهخدا

ذوالقرح

(ذُلْ قَ)

لقب کعب بن خفاجه که بر تن اثر خستگی کاردی داشت. (منتهی الارب) (المرصع). و قیل معویهابن الکلبی. (از حاشیۀ المرصع خطی)

لغت نامه دهخدا

ذوالغره

(ذُلْ غُرْ رَ)

لقب یعیش الجهنی یا طائی. وی از صحابه است و از او یک حدیث روایت شده است. (قاموس الاعلام ترکی). و رجوع بفقرۀ قبل و الاستیعاب ج 1 ص 170 شود

لغت نامه دهخدا

ذوالقرن

(ذُلْ قَ)

نام نوعی ماهی است. (کتاب البلدان ابن الفقیه). قوقی. ختو. زال. ماهی زال. حریش. هرمیس نوعی پستاندار دریائی از راستۀ قطاس ها که طولش تا 4 متر می رسد یکی از دندانهای نیش جنس نر این حیوان رشد بسیار یافته و بموازات طول بدن حیوان ازدهان خارج میشود (حدود 3 متر) و مانند شاخی دراز و افقی در جلوی سر قرار دارد و عضو دفاعی حیوان است.
جریش البحر. کرکدن البحر. (کتاب البلدان ابن الفقیه) و قدما می گفتند که چون استخوان او کسی با خود دارد اگر سمی بمجلس درآرند آن استخوان جنبیدن گیرد

لغت نامه دهخدا

ذوالقصه

(ذُلْ قَصْ صَ)

آبی است بنوطریف را بأجا و بعضی گویند کوهی است بسلمی از دو کوه طی نزدیک سقف و غضور و بعضی گفته اند موضعی است در راه ربذه و میان آن و مدینه بیست و چهار میل مسافت است. و موضعی است بین زباله و شقوق به دو میلی شقوق و ابن الاثیر در المرصع گوید: موضعی است در هشت فرسنگی مدینه و نصر گوید: در بیست و چهار میلی مدینه. (معجم البلدان). و رجوع به عقد الفرید ج 5 ص 23 شود

لغت نامه دهخدا

ذوالقمره

تاجریزی پیچ. رجوع به تاجریزی پیچ شود

لغت نامه دهخدا

ذوالبرقه

(ذُلْ بَقَ)

لقب امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام به روز حنین، عباس (رض) او را بدین لقب خواند

لغت نامه دهخدا

ذوالبرکه

(ذُلْ بَ رَ کَ)

صاحب برکت، خداوند برکت. ذوالنزل، دارای سفرۀ طعام، خداوند خوان گسترده

لغت نامه دهخدا

ذوالجره

(ذُلْ جِرْ رَ)

باب بن ذوالجره، او بجنگ ریشهر، شهرک فارسی را بکشت

لغت نامه دهخدا

ذوالعبره

(ذُلْ عُ رَ)

لقب ربیعه بن جریش است. ابن اثیر در المرصع گوید: لقب ربیعه بن الجریش بن کعب بن ربیعه بن عامر بن صعصعه. و العبره خرزه کان یلبسها بمنزلهالتاج. ذکره ابن الکلبی. و رجوع به منتهی الارب در کلمه عبر شود

لغت نامه دهخدا

ذوالمدره

(ذُلْ مَدَ رَ)

المدره، هر چه از قری از گل و خشت خام بنا شود. و ذوالمدره موضعی است. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا