معنی ذروان - جستجوی لغت در جدول جو

ذروان(ذَرْ)

لغت نامه دهخدا

زروان

(پسرانه)

نام یکی از ایزدان در ایران باستان، از شخصیتهای شاهنامه، نام پرده بردار دربار انوشیروان پادشاه ساسانی

فرهنگ نامهای ایرانی

شروان

(پسرانه)

نام سرزمینی در جنوب شرقی قفقاز

فرهنگ نامهای ایرانی

مروان

(پسرانه)

نام مؤسس آل مروان و وزیر و مشاور عثمان

فرهنگ نامهای ایرانی

بروان

(پسرانه)

پیش بند (نگارش کردی: بهروان)

فرهنگ نامهای ایرانی

سروان

افسر ارتش بالاتر از ستوان یکم را می گویند، پیشوا و رئیس و سرور. به این معنی سابقاً سلطان می گفتند

فرهنگ فارسی عمید

پروان

دستگاهی که با آن ابریشم را تاب دهند، چرخ ابریشم تابی

فرهنگ فارسی عمید

دروان

دربان، آنکه جلو در سرا و کاخ نگهبانی کند، نگهبان در

فرهنگ فارسی عمید

اروان

(اِرْ)

شهری در قفقازیه که اکنون ایروان گویند

لغت نامه دهخدا

اروان

(اِرْ)

اروآن. پسر ارشک چهارمین پادشاه ارمنستان از سلسلۀ اشکانی که 21 سال سلطنت کرد. (ایران باستان ص 2597).

لغت نامه دهخدا

ثروان

(ثَرْ)

مرد بسیارمال

لغت نامه دهخدا

ثروان

(ثَرْ)

کوهی است از بنی سلیم. (مراصد الاطلاع)

لغت نامه دهخدا

ثروان

(ثَ رَ)

رجوع به ثریان شود

لغت نامه دهخدا

ثروان

(ثَرْ)

ابن فزاره بن عبد یغوث. صحابی است. و بیت ذیل را گاه درک صحبت رسول صلوات الله علیه سروده است:
الیک رسول الله خبت مطیتی
مسافه ارباع تروح و تغتدی. صحابی به شخصی گفته می شود که در زمان حیات پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص)، او را دیده، به او ایمان آورده و در همان حال مسلمان از دنیا رفته باشد. صحابه نقش مهمی در انتقال مفاهیم دینی، روایت احادیث، و گسترش فرهنگ اسلامی داشتند. واژه صحابی در منابع تاریخی و حدیثی جایگاه خاصی دارد و شناخت صحابه برای درک بهتر تاریخ صدر اسلام ضروری است.

لغت نامه دهخدا

بروان

(بَرْ)

شهریست (به حدود خراسان) بانعمت و جای بازرگانان و در هندوستان است. (حدود العالم). و رجوع به پروان شود

لغت نامه دهخدا

حروان

از روستای حی به اصفهان: و به حروان از روستای حی آتشی بنهاد (شاپور ذوالاکتاف) سرود شاذران نام کرد و از خان لنجان اوقاف بسیار کرد آنرا... (مجمل التواریخ و القصص ص 67). و ابن بلخی این کلمه را بصورت ’بوان جروأان’ یا ’یوان جزوان’ آورده است. (فارسنامۀ ابن بلخی ص 72) .و رجوع به مزدیسنا تألیف محمد معین چ 1 ص 240 شود

لغت نامه دهخدا

خروان

(خَرْ)

خربان. حمّار. (محمود بن عمر ربنجنی)

لغت نامه دهخدا

طروان

(طُرْ)

مؤلف فرهنگ شعوری آن را بمعنی غاشیه گرفته بیتی نادرست از میرنظمی نقل میکند. رجوع به فرهنگ شعوری ج 2 ص 168 شود

لغت نامه دهخدا

ذرفان

(تَ صُ)

ذرف. رفتن اشک و جز آن. (زوزنی)

لغت نامه دهخدا

بروان

(بَرْ)

در ناظم الاطباءکلمه به معانی ذیل بکار رفته است: دستمال و رومال وهوله و هرچه در روی شانه افکنند و قبای بلند و کلاه دراز. اما در مآخذ دیگر که در دسترس بود دیده نشد، جرجانی گوید کیفیتی است که تفریق بین متشاکلات و جمع بین متخلفات از شأن آنست. (از تعریفات)

لغت نامه دهخدا

ذرعان

(ذِ)

جمع واژۀ ذرع

لغت نامه دهخدا

پروان

(پَرْ)

چرخ ابریشم تابی بود که ابریشم را بدان ازپیله برآورند و آن چرخ را بپای گردانند. (برهان)

لغت نامه دهخدا

پروان

(پَرْ)

نام شهری نزدیک غزنه. (لغت نامۀ اسدی). و معرب آن فروان است. بین غزنه و بامیان و قریب به سرچشمۀ رودخانه لوکر در یک فرسخی این محل بین سلطان جلال الدین منکبرنی وقوتوقو از سرداران چنگیز جنگی روی داد که به فتح سلطان تمام شد:
بدو گفت کای نامبردار هند
ز پروان بفرمان تو تا بسند.
فردوسی.
گفت سالار قوی باید بپروان اندرون
زانکه در کشور بود لشکر تن و سالار سر.
میزبانی بخاری.
چون بپروان رسید [بوطالب (ظ. ابوطاهر، تبانی] فرمان یافت. (تاریخ بیهقی ص 194). پادشاه محتشم و بی منازع و فارغ دل میرفت تا بپروان و از پروان برفتند... تا منزل بلق. (تاریخ بیهقی ص 246). و چون شنود که موکب سلطان [مسعود] از پروان به غزنین روی دارد. (تاریخ بیهقی ص 251). و از کابل برفت امیر و به پروان آمد. (تاریخ بیهقی ص 286). و قاضی تبانی نیز بپروان فرمان یافت و بوالقاسم با خدم و مهد بغزنی آمد. (تاریخ بیهقی ص 537). و امیر بتعجیل برفت و بپروان یکروز مقام کرد و ازبژغوزک بگذشت. (تاریخ بیهقی ص 570). و گفت [سلطان مسعود] آنچه من دانم شما ندانید بباید ساخت و بزودی سوی پروان و هیسبان رفتن. (تاریخ بیهقی ص 657)

لغت نامه دهخدا

آذروان

(ذَرْ)

از آثاروان، پیشوا و دستور مزدایسنی

لغت نامه دهخدا

مذروان

(مِذْ رَ)

طرف و کرانۀ هر چیزی. منکبان. (از متن اللغه) ، دو کرانۀ سرین. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از متن اللغه). دو کنارۀ الیه. (از مهذب الاسماء) ، مذروان الرأس، دو جانب سر. (منتهی الارب). دو ناحیۀ سر. (از اقرب الموارد) (از متن اللغه). و هما قرناه. (متن اللغه) ، مذروان القوس، سرهای کمان، آنجا که زه بر وی نشیند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). هر دو طرف گوشۀ کمان. (فرهنگ خطی) ، جاء فلان ینفض مذرویه، اذا جاء باغیا متهددا. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، آمد درحالتی که ستم کننده و ترساننده بود. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

کروان

پارسی تازی گشته کاروانک چکرنه در برخی از واژه نامه ها (کبک) امده کبک، پرنده ایست از راسته پا بلندان که در حدود 12 گونه آن در سراسر کره زمین میزیند. این پرنده دارا جثه ای متوسط (باندازه یک سار) است و رنگ پر هایش زرد مخلوط با خرمایی و خاکستر یست

فرهنگ لغت هوشیار