معنی درستبذ - جستجوی لغت در جدول جو

درستبذ(دُ رُ بَ)

لغت نامه دهخدا

درستی

(دخترانه)

نام دختر انوشیروان پادشاه ساسانی

فرهنگ نامهای ایرانی

درستک

زر مسکوک تمام عیار

فرهنگ فارسی عمید

درستی

درست بودن، درستکاری

فرهنگ فارسی عمید

در تبت

(دَ رِ تُبْ بَ)

دهی است (از حدود ماورأالنهر) و آنجا دری است بر کوه نهاده و آنجا مسلمانانند که باژ ستانند و راه نگاهدارند و چون از این در بیرون شوی، به حدود وخان اندر افتد. (حدود العالم)

لغت نامه دهخدا

درستان

(دَ رَ)

درستاران. شاگردانه باشد و آن درمی چند است که بعد از اجرت استاد به شاگرد دهند. (برهان) (آنندراج). نوداران. (اوبهی). این صورت کلمه در برهان و دیگر فرهنگها گویا غلط و صحیح آن دستاران باشد. (یادداشت مرحوم دهخدا). و رجوع به دستاران شود

لغت نامه دهخدا

درستگی

(دُ رُ تَ / تِ)

درست بودن: هکوع، بازشکسته شدن استخوان بعددرستگی. (از منتهی الارب) ، راستی. حقیقت، صحت. تندرستی. (ناظم الاطباء) : مرض، بیماری و پراکندگی مزاج بعد صحت و درستگی. (منتهی الارب) ، درست و آراسته بودن و آراستگی: هو أحسن مساد شعر منک، یعنی او نیکوتر است از تو در درستگی موی و بربافتگی آن. (منتهی الارب، ذیل مسد)

درست بودن: هکوع، بازشکسته شدن استخوان بعددرستگی. (از منتهی الارب) ، راستی. حقیقت، صحت. تندرستی. (ناظم الاطباء) : مرَض، بیماری و پراکندگی مزاج بعدِ صحت و درستگی. (منتهی الارب) ، درست و آراسته بودن و آراستگی: هو أحسن مساد شعر منک، یعنی او نیکوتر است از تو در درستگی موی و بربافتگی آن. (منتهی الارب، ذیل مسد)

لغت نامه دهخدا

درستگو

(دَ)

درست گوینده. راستگو و صادق القول. (آنندراج). ضد دروغگو. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا