معنی درخشنده در فرهنگ نامهای ایرانی

دارای درخشش، روشن و تابان

معنی درخشنده در فرهنگ فارسی عمید

تابنده، فروغ دهنده، پرتوافکن، درخشان

معنی درخشنده در لغت نامه دهخدا

تابنده. (آنندراج). پرتواندازنده. آنچه می درخشد. درخشان. تابان. نورانی. روشن. تابدار. (ناظم الاطباء). اجوج. اِلَّق. براق. بریق. دملص. لامح. لامع. لَمّاح. لموح. متلألی ٔ. مشعشع. وَهّاج:، به کف برنهاد آن درخشنده جام، نخستین ز کاوس کی برد نام.، فردوسی.، روان چنان شهریار جهان، درخشنده بادا میان مهان.، فردوسی.، سیاهش دو چنگ و به منقار زرد، چو زرِّ درخشنده بر لاجورد.، فردوسی.، ندیدم سرافراز بخشنده ای، به گاه کیان بر درخشنده ای.، فردوسی.، یکی تخت پیروزه چون آسمان، به گوهر درخشنده چون اختران.، فردوسی.، همانگاه کوهی برآمد ز آب، درخشنده و زرد چون آفتاب.، فردوسی.، چنین تا شب تیره سر برکشید، درخشنده خورشید شد ناپدید.، فردوسی.، یکی نامه خواهم براو مهر شاه، همان خط او چون درخشنده ماه.، فردوسی.، چو برق درخشنده از تیره میغ، همی آتش افروخت از هردو تیغ.، فردوسی.، چنین شهریاری و بخشنده ای، به گیتی ز شاهان درخشنده ای.، فردوسی.، چونکه زرین قدحی در کف سیمین صنمی، یا درخشنده چراغی بمیان پرنا.، منوچهری.، پرّ پروانه بسوزد با درخشنده چراغ، چون چخیدن با چراغ روشن زهرا کند.، منوچهری.، چه رای امام مرحوم القادرباللّه... ستاره ای بود درخشنده. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 310). خذروف، برق درخشنده در ابر که از ابر جدا شود. هفاف، پیراهن تنک شفاف و براق و درخشنده و سبک. (منتهی الارب).، - امثال:، هر درخشنده ای طلا نبود. (امثال و حکم)

معنی درخشنده در فرهنگ لغت هوشیار

پرتو اندازنده، روشن کننده، تابنده

معنی درخشنده در فرهنگ واژه مترادف متضاد

تابان، تابنده، درخشان، رخشان، ساطع، وهاج، متضاد: بی نور

معنی درخشنده - جستجوی لغت در جدول جو

درخشنده

فرهنگ نامهای ایرانی

درخشنده

فرهنگ فارسی عمید

درخشنده

لغت نامه دهخدا

درخشنده

فرهنگ لغت هوشیار

درخشنده

فرهنگ فارسی معین

درخشنده

فرهنگ واژه فارسی سره

درخشنده

فرهنگ واژه مترادف متضاد

رخشنده

(دخترانه)

تابان، کنایه از خورشید است، درخشنده، دارای عظمت و شکوه

فرهنگ نامهای ایرانی

درفشنده

درخشنده، تابنده

فرهنگ فارسی عمید

درخشاندن

روشن کردن، تابان و پر نور کردن

فرهنگ فارسی عمید

دراینده

گوینده، کسی که سخنی بگوید

فرهنگ فارسی عمید

فروشنده

کسی که چیزی را می فروشد

فرهنگ فارسی عمید

دراننده

پاره کننده، چاک دهنده

فرهنگ فارسی عمید

تراشنده

کسی که چیزی می تراشد

فرهنگ فارسی عمید

رخشنده

روشنایی دهنده، درخشنده، تابنده

فرهنگ فارسی عمید

درخشندگی

درخشان بودن، فروغ و روشنایی داشتن

فرهنگ فارسی عمید

درخشیده

(دُ / دَ / دِ رَ دَ / دِ)

نعت مفعولی از درخشیدن. (یادداشت مرحوم دهخدا). روشن شده. تابیده. برق زده. پرتوافکنده

لغت نامه دهخدا

درفشنده

(دِ رَ شَ دَ / دِ)

درخشنده. روشن. تابدار. (ناظم الاطباء). متلألی ٔ. مضی ٔ:
کسی که خواهد تا فضل تو بپوشاند
گو آفتاب درفشنده را به گل اندای.
فرخی.
بر آمد ز هامون به چرخ بنفش
درفشنده هر سو درفشان درفش.
اسدی.
بر چشم آن کش دو دیده تباه
کجا روشن آید درفشنده ماه.
اسدی.
بدینگونه بد تا درفشنده مهر
بگردید ده راه گرد سپهر.
اسدی.
درفشنده شمعی است این جان پاک
فتاده در این ژرف جای مغاک.
اسدی.
درفشنده حوضی ز بلّور ناب
بر آن راه بستند چون حوض آب.
نظامی.
جزیره یکی گشت پیدا ز دور
درفشنده مانند یک پاره نور.
نظامی.
چشمه درفشنده تر از چشم حور
تا برد از چشمۀ خورشیدنور.
نظامی.
در او گنبدی روشن از زرّ ناب
درفشنده چون گنبد آفتاب.
نظامی.
طلسمی درفشنده در وی پدید
شبانه در آن ژرف وادی رسید.
نظامی.
درفشنده تیغت عدوسوز باد
درفش کیان از تو فیروز باد.
نظامی.
ترنگاترنگ درفشنده تیغ
همه درقها را برآورده میغ.
نظامی