معنی داهله - جستجوی لغت در جدول جو

آینده و روندۀ در آب خور. (منتهی الارب) (آنندراج). گروه آینده و رونده در آبخور. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از معجم متن اللغه). ج، نهال، نواهل، ماده شتر نخست آب خورنده. (ناظم الاطباء). تأنیث ناهل است. رجوع به ناهل شود

لغت نامه دهخدا

ضاهله

(هَِ لَ)

عین ٌ ضاهله، چشمۀ کم آب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

داهفه

(هَِ فَ)

نعت فاعلی مؤنث از مصدر دهف، به معنی سخت گرفتن: داهفه من الناس، مرد مسافر دور از اهل. (منتهی الارب). داهفهمن الابل، شتر ماندۀ از درازی سفر. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

داهلن

(لِ)

قصبه ای در ناحیت دوسلدورف از ایالت راین کشور آلمان. (قاموس الاعلام ترکی)

لغت نامه دهخدا

دقهله

(دَ هََ لَ)

شهری است درمصر بر شعبه ای از رود نیل، که با دمیاط چهار فرسخ وبا دمیره شش فرسخ فاصله دارد. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

داهبه

(هَِ بَ)

جراحت سر که خون از آن برود. (مهذب الاسماء). اما ظاهراً مصحف دامیه است

لغت نامه دهخدا

داهره

(هَِ رَ)

انهاالداهره الطول، یعنی بسیار درازست. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صاهله

(هَِ لَ)

ابن کاهل بن حارث از بنی هذیل از طائفۀ عدنان. وی یکی از اجداد عرب و عبدالله مسعود از اولاد اوست. (الاعلام زرکلی ص 427)

لغت نامه دهخدا

دارهله

(هَِ لَ / لِ)

اسم هندی عروق الصباغین. (تحفۀ حکیم مؤمن). دارویی گیاهی است

لغت نامه دهخدا

باهله

(هَِ لَ)

نام زنی از همدان که فرزندانش به او منسوب هستند. (از ناظم الاطباء). و ابوامامۀ باهلی به او منسوب است. (منتهی الارب). او دختر اعصر بوده است. (از انساب سمعانی). زنی از همدان بود که به معن بن اعصر بن سعد بن قیس عیلان (ظ: غیلان) تعلق داشت و فرزندانش به او منسوبند و اینکه گویند که باهله دختر اعصر بود از نمونۀ آن است که گویند تمیم بنت مر بود چه تذکیر برای حی و تأنیث برای قبیله به یک صورت است. (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

داخله

(خِ لَ)

تأنیث داخل. رجوع به داخله شود.
- داخلهالارض، نهانی زمین. ج، دواخل. (منتهی الارب).
- داخلهالازار، طرفی که بتن رسد نزدیک جانب راست. (منتهی الارب).
- داخلهالرجل، نیت مرد و مذهب او و دل نهانی او. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

باهله

(هَِ لَ)

قبیله ای است از قیس همدان. (آنندراج). و آن نام زنی از قبیلۀ همدان بوده است. فرزندانش به وی منسوبند و از آن قبیله است ابوامامۀ باهلی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). نام قبیله ای از قبائل تازی. گویند این قبیله برخلاف قاعده کلیۀ اعراب به انتساب غیرمستقیم خود را به دائی و خاله منسوب سازند. (از انساب سمعانی) :
نبشته سوی مهتر باهله
که گر لشکر آید مکنشان یله.
فردوسی.
عنان را بدان باره کرده یله
همی راند ناکام تا باهله.
فردوسی.
فاتک در باب سعید بن سلم باهلی گفته است:
وان من غایه حرص الفتی
طلابه المعروف فی باهله
کبیرهم و غدو مولودهم
تلعنه من قبحه القابله.
(عیون الاخبار ص 37 ج 4)

لغت نامه دهخدا

باهله

(هَِ لَ)

باهل. زن بی شوهر. (آنندراج) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا