- خصی
اخته، ویژگی مرد یا حیوان نر که بیضه اش را کشیده باشند، خایه کشیده
معنی خصی - جستجوی لغت در جدول جو
- خصی (خَ)
آنکه خایه او دردمند است. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)
- خصی (تَ عَتْ تی)
درد گرفتن خایه. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (اقرب الموارد)
- خصی (خَ / خِ صی ی)
خادم خواجه سرا. خواجه. آغا. (یادداشت مؤلف) : و خواجه سرایان، یعنی خصیان و خواجگان ایستادندی. (تاریخ بخارا نرشخی). و ماکان من مدینه مثل خانفو فاسم مالکها دیفو و الخصی یدعی طوقام. (اخبار الصین و الهند). و یقال: ان الملک الصین من امهات المدائن اکثر من مأتی مدینه ولکل مدینه ملک و خصی. (اخبار الصین و الهند ص 15)
- خصی (خَ صی ی)
نام جایگاهی است واقع در بین آفاق و افیق در سرزمین بنی یربوع. (از معجم البلدان)
- خصی (خَ صی ی)
خایۀ کشیده شده. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (اقرب الموارد) :
بی نام هم کنونش چو بید سترک خصی
این بدگهر شغالک توسن رگ استرک.
خاقانی.
، شعری که خالی از حدیث زنان باشد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از اقرب الموارد) ، دوبیتی را گویند که مصراع سوم او را قافیت نباشد. (حدائق السحر فی دقائق الشعر)
بی نام هم کنونش چو بید سترک خصی
این بدگهر شغالک توسن رگ استرک.
خاقانی.
، شعری که خالی از حدیث زنان باشد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از اقرب الموارد) ، دوبیتی را گویند که مصراع سوم او را قافیت نباشد. (حدائق السحر فی دقائق الشعر)
- خصی (خُ / خِ)
خایه. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد)
- خصی (خُ صا)
جمع واژۀ خصیه
- خصی (خُصْ صا)
دهی است شرقی موصل که اهل آن ده حمالانند. (منتهی الارب)
- خصی (خُصْ صی ی)
وصف سبویی که در خصوص کوفه ساخته شده باشد. (منتهی الارب)
- خصی
اطمی است نزدیک مسجد قبا بر سر بئرالخصی. (منتهی الارب)
اطمی است از آن بنی حارثه. (منتهی الارب)
اطمی است از آن بنی حارثه. (منتهی الارب)
- خصی
اخته تخم کشیده مردی که بیضه اش را کشیده باشند اخته
- خصی ((خَ یّ))
اخته، مردی که بیضه اش را کشیده باشند
- خصی
آغا، اخته، بی خایه، خواجه
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
دشمن، آنکه بدی و زیان کس دیگر را بخواهد و کینه از او در دل داشته باشد، بدخواه، عدو، خصم
(خُصْ / خِصْ یَ)
لغت نامه دهخدا
خایه. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد). گند. جند. تخم. بیضه (یادداشت بخط مؤلف). در تحفۀ حکیم مؤمن درباره آن آمده است: از جمیع حیوان زبون ترین اعضاء و رطوبت در او غالب و مهمترین همه خصیۀ خروس فربه است مبهی و مولد خون... پختن و با نمک و سعتر استعمال نمودن است و خواص خصیۀ هر حیوانی در ضمن آن مذکور می گردد. در اختیارات بدیعی چنین آمده است: بهترین آن خایه خروس فربه بود و نیکی و بدی خصیه بحسب حیوان بود. طبیعت وی گرم و تر بود و گویند سرد و خشکست، غذای نیکو دهد خاصه خروس فربه منی زیادت گرداند. مصلح آن انجدان است: هوای آن گرمسیر است بغایت، چنانک مردم آنجا بتابستان خصیه در جفت بلوط گیرند و اگر ریش شود از عظیمی. (فارسنامۀ ابن بلخی)
(خَ)
لغت نامه دهخدا
تبر خرد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (اقرب الموارد). صورت مذکر و مؤنث این کلمه یکی است. ج، اخصن، خصن
(خَ)
لغت نامه دهخدا
خصومت کننده. دشمن. ج، خصماء، خصمان. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). ستیزه گر. پیکارکش. (یادداشت بخط مؤلف) : خلق الانسان من نطفه فاذا هو خصیم مبین. (قرآن 4/16). او لم یر الانسان اناخلقناه من نطفه فاذا هو خصیم مبین. (قرآن 77/36).
که ز پیغام زمانه نشود مرد خصیم.
(تاریخ بیهقی)
که ز پیغام زمانه نشود مرد خصیم.
(تاریخ بیهقی)
