- حویزی (حُ وَ)
منسوب است به حویزه. (الانساب). رجوع به حویزه شود
معنی حویزی - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(لُ فُلْ لاه)
لغت نامه دهخدا
ابن عطأالله الحویزی. صاحب شرح شرایع الاسلام. بنابه گفتۀ صاحب امل الاّمل در جزء ثانی کتاب خود به نام تذکرهالمتبحرین: وی مردی عالم و فاضل و متبحر و معاصر صاحب امل الاّمل بوده است. (روضات الجنات ص 520)
(حُ وَ)
لغت نامه دهخدا
جعفر بن عبدالله بن ابراهیم، ملقب به قوام الدین و مشهور به قاضی. از بزرگان علمای امامیه اوایل قرن دوازدهم هجری است. اصل وی از حویزه و زادگاه وی کمره و مسکنش اصفهان و مدفنش شهر نجف است. او در معرفت اخبار و کلام وتفسیر بی نظیر و در ذکاوت و جامعیت کمالات علمی وحید عصر خود بود. علم حدیث و اخبار را از مولی محمد تقی مجلسی فراگرفت و در معقول و منقول از شاگردان آقا حسین خوانساری و محقق سبزواری صاحب ذخیره بوده و سید صدر قمی شارح وافیه و مولانا محمد اکمل والد آقای بهبهانی از تلامذۀ شیخ جعفر میباشند. منصب قضاء اصفهان در تمامی عمر بدو مفوض شد و به همین جهت در میان علماء به شیخ جعفر قاضی شهرت یافته. تألیفاتی دارد. او راست: 1- اصول الدین. 2- حاشیۀ شرح لمعه. 3- حاشیۀ کفایۀ استاد خود محقق سبزواری. 4- ذخائر العقبی در تعقیبات نماز. این کتاب را به امر شاه سلطان حسین صفوی تألیف نمود، و جز اینها. از همه مشهورتر حاشیۀ شرح لمعۀ اوست که میان علماء دائر و محل استفادۀ فحول و اکابر میباشد. وی به تصریح روضات الجنات به سال 1115 هجری قمری در اثنای مراجعت از سفر حج در عراق وفات یافت، ولی مؤلف مستدرک الوسائل این کلام روضات را حمل بر اشتباه کرده و خود از امیر اسماعیل خاتون آبادی که در همان سفر حج از اهل قافله بوده و تمامی وقائع آن سفر را روز بروز مینگاشته آرد: که قاضی حویزی به فاصله یکسال ونیم از وفات مجلسی دوم 1111 هجری قمری به مقام شیخ الاسلامی رسید و در سال 1115 هجری قمری محمود نام تاجر با جمعی از اعیان عازم زیارت مکه و مدینه و عتبات بودند نقود بسیاری برای تعمیر مشهد حسینی همراه داشتند و شبکۀ حرم کاظمین را نیز با خود میبرد شیخ جعفر نیز همراه این جمع عازم زیارت کعبه بود. و در کرمانشاهان بیمار شد و عاقبت در دو فرسخی نجف پیش از زیارت کعبه وفات یافت. مولی محمد سراب به امرتجهیز و تکفین وی پرداخت و نزدیک قبر علامۀ حلی به خاکش سپرد. قوام الدین میرزا محمد قزوینی یکی از شاگردان شیخ جعفر قصیده ای غراء در مرثیۀ وی گفته که سی ونه بیت است و در روضات آمده است. مطلع آن این است:
الدهر ینعی الینا المجدوالکرما
و العلم و الحلم و الاخلاق و الشیما.
(روضات الجنات ص 149) (مستدرک الوسائل ص 385) (ریحانه الادب ج 1 ص 355 و 356)
الدهر ینعی الینا المجدوالکرما
و العلم و الحلم و الاخلاق و الشیما.
(روضات الجنات ص 149) (مستدرک الوسائل ص 385) (ریحانه الادب ج 1 ص 355 و 356)
(عَ یِ سَ)
لغت نامه دهخدا
ابن خلف بن عبدالمطلب بن حیدربن محمد بن فلاح موسوی حسینی مشعشعی حویزی. محدث و مفسر و ادیب. رجوع به علی حویزی شود
(عَ یِ حُ وَ)
لغت نامه دهخدا
سید علی خان علی حویزی، ابن خلف بن عبدالمطلب بن حیدر بن محمد بن فلاح موسوی حسینی مشعشعی حویزی. محدث و مفسر و ادیب و شاعر و از حکام حویزه بوده است. وی در سال 1088 هجری قمری درگذشت. او راست: 1- خیر جلیس و نعم انیس، که دیوان شعر اوست به زبان عربی. 2- خیرالمقال فی مدح النبی الکریم و الاّل. 3- شرح قصیده اش در ادب و نبوت و امامت، در چهارمجلد. 4- النورالمبین فی الحدیث، در چهار مجلد. (ازمعجم المؤلفین بنقل از هدیهالعارفین ج 1 ص 762. ایضاح المکنون ج 1 ص 440 و سایر صفحات. و فوائدالرضویۀ عباس قمی ج 1 ص 290. تذکرۀ متبحرین ص 487) (از الذریعۀ آقابزرگ طهرانی ج 9 ص 755 بنقل از سلافهالعصر ص 545. المخطوطات العربیۀ کورکیس عواد ص 19. امل الاّمل شیخ حر)
حالت حیز، نامردی و مخنثی، (برهان قاطع)، نامردی، مخنثی، هیزی، (ناظم الاطباء)
(زی ی)
لغت نامه دهخدا
نیک راننده، آنکه تنها فرودآید و با کسی نیامیزد، مرد دانا و صواب رأی، سیاه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (آنندراج)
(مَ)
لغت نامه دهخدا
منسوب به مویز. آنچه به مویز نسبت و تعلق دارد. از مویز. (از یادداشت مؤلف) ، شراب که از مویز سازندش. (از یادداشت مؤلف) : شراب مویزی آنچه از او صافی باشد مانند شراب ممزوج باشد. (نوروزنامه). و رجوع به مویز شود
(تَ یَ)
لغت نامه دهخدا
منع کردن. بازداشتن. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) : کانت بین القوم رمی ثم صارت حجیزی، ای تراموا ثم تحاجزوا. (منتهی الارب)
(حُ رَ)
لغت نامه دهخدا
محمد بن عبدالرحیم بن محمد بن شیخ حریز حسینی قاسمی سیوطی مالکی. پس از سال 1120 هجری قمری درگذشت. او راست: ’الکواکب الدریه فی حل الفاظ الجوهره اللقانیه’ در علم توحید در یک مجلد. (هدیه العارفین ج 2 ص 311)
(حِ ی ی)
لغت نامه دهخدا
یزید بن مسلم جرتی. اصل وی از جرت بود و به حزیز منتقل گشت. مسلم بن محمد صنعانی از وی روایت دارد. و ابن ماکولا وی را یاد کند. (سمعانی) (معجم البلدان). و رجوع به جرتی شود
(حُ وَ زَ)
لغت نامه دهخدا
قصبه ای است بخوزستان، گروهی ازمحدثان بدین قصبه منسوبند. (از منتهی الارب). شهرکی است از اقلیم خوزستان بر دوازده فرسنگی اهواز. (ابن خلکان). روستای بزرگی است در نواحی بصره. (الانساب)
(حَ)
لغت نامه دهخدا
امالۀ حوالی است که بتصرف فارسیان بکسر لام و یای معروف به اشد و الاّ حوالی در حقیقت بفتح لام است. (غیاث) (آنندراج) (بهار عجم). رجوع به حوالی شود
ابن ابراهیم بن جمال الدین بن ابراهیم بختیاری حویزی. فقیه امامی. از آثار اوست: 1- الاعتبار فی اختصار الاستبصار. 2- حاشیه ای بر حاشیۀ تهذیب المنطق الشاه آبادیه الیزدیه. 3- کتابی در تجوید قرآن. مرگ او احتمالاً در سال 1148 هجری قمری بوده است.
از انواع گوشواره
سرکشی کردن، مخالف عقیده و یا عمل دیگری کار کردن، بدمستی