معنی حنجر در لغت نامه دهخدا

دوایی است که آنرا سرخ مرد گویند و بعربی عصی الراعی خوانند. (آنندراج) (برهان) (ناظم الاطباء)، حلق و گلو. (غیاث). حلقوم. (ناظم الاطباء) (غیاث از منتخب). نای گلو. (آنندراج) (مهذب الاسماء). ج، حناجر:، دشمن ز دو پستان اجل شیر بدوشد، بگذاردحنجر بدم خنجر پیکار.، منوچهری.، زمین محراب داوود است از بس سبزه پنداری، گشاده مرغکان بر شاخ چون داوود حنجرها.، منوچهری.، اول برفق دانه فشانند پیش مرغ، چون صید شد بقهر ببرند حنجرش.، خاقانی.، رجوع به حنجره شود، آوازی که از حلق برآید. (ناظم الاطباء)

معنی حنجر در فرهنگ لغت هوشیار

مجرای غذا بین دهان و معده خشکنای حلق گلو حنجره، جمع حلاقم حلاقیم سر خمرز از گیاهان، خرخره خشکنای سبدک سبد کوچک

معنی حنجر - جستجوی لغت در جدول جو

حنجر

لغت نامه دهخدا

حنجر

فرهنگ لغت هوشیار

سنجر

(پسرانه)

شاهزاده، نام یکی از پادشاهان سلجوقی

فرهنگ نامهای ایرانی

رنجر

مامور اجرای مقررات در جنگل، در امور نظامی تفنگ دار یا گشتی سواره، کسی که بیش از حد معمول دارای قدرت و توانایی باشد، در امور نظامی هر یک از افرادی که تعلیمات خاصی به آن ها داده می شود تا از هر نوع مانع به خصوص در کوه ها و جنگل ها با چالاکی و مهارت عبور کنند، تکاور

فرهنگ فارسی عمید

حنجره

عضوی غضروفی که در وسط گردن قرار دارد و حاوی تارهای صوتی است، نای گلو

فرهنگ فارسی عمید

منجر

کشیده شده، منتهی شده

فرهنگ فارسی عمید

گنجر

گنجار، سرخاب، گرد یا مادۀ سرخ رنگی که زنان به گونه های خود می مالند، گلگونه، غازه، غنج، غنجر، غنجار، غنجاره، آلگونه، آلغونه، بلغونه، غلغونه، گلگونه، گلغونه، ولغونه، لغونه، والگونه، بهرامن

فرهنگ فارسی عمید

جنجر

دستگاه خرمن کوبی، خرمن کوب

فرهنگ فارسی عمید

غنجر

سرخاب، گرد یا مادۀ سرخ رنگی که زنان به گونه های خود می مالند، گلگونه، غازه، غنج، غنجار، غنجاره، گنجار، آلگونه، آلغونه، بلغونه، غلغونه، گلگونه، گلغونه، ولغونه، لغونه، والگونه، بهرامن

فرهنگ فارسی عمید