معنی حذاء در لغت نامه دهخدا

برابر کردن چیزی را با چیزی. برابر کردن چیز با چیز. برابر کردن در جهت، اندازه کردن کفش و بریدن. (از منتهی الارب)، افشاندن و پاشیدن، چنانکه خاک را بر روی کسی، گزیدن، چنانکه تیزی سرکه زبان را، عطا دادن، در برابر کسی نشستن، در برابر چیزی افتادن، حذاء بحذو کسی، فعلی بر نهاد فعل او بجای آوردن. (ازمنتهی الارب)، مقابل شدن. محاذی شدن

معنی حذاء در لغت نامه دهخدا

نعلین دوز. (دهار) (مهذب الاسماء). نعلین گر. (دستور ادیب نطنزی). کفشگر. نعل گر. کفش دوز. کفاش. اُرُسی دوز. منسوب به حذو به معنی کفش. (سمعانی) (منتهی الارب). ج، حَذّأون. (منتهی الارب)، قصیده ای که در آن تصرف حَذَذ کرده باشند. (منتهی الارب)، قصیدۀ حَذّاء، قصیده ای که در آن حَذَذ رخ داده باشد. رجوع به حَذّ و حَذَذ شود، قصیدۀ جید بی عیب (از اضداد است). ج، حُذّ، تیزرو و گذران که به آن چیزی آویختن نتواند، یمین حذاء، سوگندی که بسرعت یاد کنند یا سوگندی که بدان حق صاحب خود را باطل گردانند، رحم حذاء، رحم که صلۀ آن بجای نیارند، قطاه حذاء، سنگخوار و اسفرود که دُم سبک و پرهای کم دارد، ید حذاء، دست کوتاه، لحیه حذاء، ریش کوتاه. (منتهی الارب)

معنی حذاء در لغت نامه دهخدا

برابر. (دهار) (غیاث). ازاء. مقابل. (منتهی الارب). محاذات. ازاء. (زوزنی). مقابله. (زوزنی). رویاروی. روبرو: حذاءالشی ٔ، ازائه. (مهذب الاسماء) : اخبار عدل نوشروانی در حذای آن مکتوم بود. (جهانگشای جوینی)، نعلین. (دهار). نعل. (منتهی الارب). کفش. هملخت. حَذو. حِذوه. حذه، سپل شتر. (منتهی الارب)، سُم اسب و جز آن. (منتهی الارب). ج، احذیه. (مهذب الاسماء)

معنی حذاء در فرهنگ لغت هوشیار

برابر، مقابل روبرو، تیز رو، گذران، بران روبرو شدن، برابر شدن، رویاروی بودن، برابر روبرو، (بحذاء منزل وی نزول کرد)، کفش، نعل، سم ستوران، جمع احذیه

معنی حذاء در فرهنگ فارسی معین

روبرو، برابر، کفش، روبرو شدن

معنی حذاء - جستجوی لغت در جدول جو

حذاء

لغت نامه دهخدا

حذاء

لغت نامه دهخدا

حذاء

لغت نامه دهخدا

حذاء

فرهنگ لغت هوشیار

حذاء

فرهنگ فارسی معین

حصاء

سنگ ریزه، خرده سنگ، ریگ، حصیٰ، حصبا

فرهنگ فارسی عمید

حذاق

حاذق ها، زیرکان و دانایان، ماهرها، استادها، جمع واژۀ حاذق

فرهنگ فارسی عمید

حواء

(حَوْ وا)

سیاه. (منتهی الارب). ج، حوّ. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، گیاه مایل بسیاهی از بسیاری سبزی. (منتهی الارب) ، مؤنث احوی: شفه حوا، لب سرخ مایل بسیاهی، رجل حواء، مرد مارگیر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). مار افسونی. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

حواء

(حِ)

خانه های مردم بر یکجا از خرگاه و جز آن. ج، احویه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

بذاء

(بَ)

فحش در گفتار. (از معجم متن اللغه). فحش گفتن. (تاج المصادر بیهقی). بدزبانی. فحش. کلام قبیح. هرزه. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

حلاء

(حَلْ لا)

مؤنث احل. زن لاغر سرین و ران و مبتلا بدرد سرین و زانو، ستور که پاهایش سست و پی آن فروهشته شده باشد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حکاء

(تَ)

بستن گره. (منتهی الارب) (المنجد)

لغت نامه دهخدا

حواء

(حُوْ وا)

سبزی و گیاهی است که بزمین میچسبد برنگ گرگ. یکی آن حوائه است. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

محذاء

(مِ)

بسیار غیبت کننده. (منتهی الارب) ، فتنه افکن میان مردم. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

احذاء

(طُ مَ / مِ خوَرْ / خُرْ)

نعل و پاپوش دادن. کفش در پای کسی کردن. (منتهی الارب). نعلین دادن. (تاج المصادر) ، جمع واژۀ حرا و حراه

لغت نامه دهخدا

حواء

(حَو وا)

نام صورتی از صور فلکیه از ناحیۀ شمالی و آنرا بر صورت مردی مارافسای توهم کرده اند. ماری به دست گرفته و آن بیست وچهار کوکب است و خارج از صورت پنج کوکب است. و صورت مار این مارافسای را حیه نامند. (از جهان دانش). نام صورت هشتم از نوزده صورت فلکی شمالی قدماست. (مفاتیح العلوم). و رجوع به التفهیم شود

لغت نامه دهخدا

حصاء

زن کل، سال بد، زن بد گام، باد بی گرد

معنی حذاء - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما