معنی حانط - جستجوی لغت در جدول جو

نعت فاعلی از حنث. شکننده قسم. خلاف کننده قسم. شکننده سوگند. سوگندشکننده. سوگندشکن، زنهارخوار، خلف وعده کننده. خلف عهد کننده، مائل شده ازحق به باطل، مائل شده از باطل به حق.
- حانث گردانیدن کسی را، مائل گردانیدن از باطل به سوی حق یا از حق به باطل. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حائط

(ءِ)

ناحیه ای است به یمامه

لغت نامه دهخدا

حایط

(یِ)

مراد زمینی است در داخل شهر که اطراف آن دیوار کشیده باشند و در آن زراعت کنند. این گونه زمینها را امروزدر سبزوار حیط بر وزن نمط و در مشهد حیطه بر وزن بیضه گویند. (حواشی تاریخ بیهق از بهمنیار ص 332)

لغت نامه دهخدا

حانی

شهریست به دیاربکر، در آنجا معدن آهن هست که به دیگر شهرها برند، ابوصالح عبدالصمدبن عبدالرحمان بن احمد بن عباس حنوی وابوالفرج احمد بن ابراهیم مرجی حنوی بدان منسوبند، (معجم البلدان)، حانی و سیلوان، شهری وسط است از اقلیم چهارم، حقوق دیوانیش صدوهفتادویک هزار دینار است، (نزههالقلوب ص 103)، و رجوع به تاریخ مغول ص 138 شود

لغت نامه دهخدا

حانی

منسوب به حانوت، (منتهی الارب) (اقرب الموارد)، صاحب حانوت، (اقرب الموارد)، منسوب به شهر حانی، و حنوی برخلاف قیاس است، (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

احنط

(اَ نَ)

مردی که ریش وی دراز و انبوه باشد، حاجتمند شدن. محتاج شدن. نیازمند گشتن. (تاج المصادر بیهقی)

لغت نامه دهخدا

قانط

(نِ)

نومید. (ناظم الاطباء). ناامید. نومید. مأیوس. آیس

لغت نامه دهخدا

حنط

(حُ نُ)

جمع واژۀ حنوط. (مهذب الاسماء). رجوع به حنوط شود

لغت نامه دهخدا

حنط

(حَ نَ)

جمع واژۀ حنطه. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به حنطه شود

لغت نامه دهخدا

حنط

(تَ ضَجْ جُ)

رسیدن گیاه رمث و سپید گردیدن و پخته شدن آن. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

حانک

(نِ)

نیک سیاه. (منتهی الارب). سیاه سیاه. حالک. سیاهی سیاه. سخت سیاه

لغت نامه دهخدا

حانه

(حانْ نَ)

نعت فاعلی مؤنث از حنین، ناقه که از جدایی بچۀ خود بنالد، ناقه: ما له حانه و لا آنه، او را نه ناقه ونه گوسفند است، ای لا ناقه و لا شاه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حانه

(نَ)

معرب خانه، دکان می. (منتهی الارب). دکان می فروش. (مهذب الاسماء). خانه خمّار. میخانه. (زمخشری). دکان خمار و غیر او. میکده. خراب گاه. دکان شراب. ج، حانات. (زمخشری) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حناط

(حِ)

بوی خوش برای مردگان. (ناظم الاطباء) (آنندراج) (منتهی الارب). هر بوی خوش که به کفن و جسد مردگان زنند. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

حابط

(بِ)

نعت فاعلی از حبط و حبوط، باطل

لغت نامه دهخدا

حان

(حان ن)

نعت فاعلی از حنین. (منتهی الارب) ، آرزومند. (مهذب الاسماء) ، نیک طرب کننده و آرزومندشونده. (آنندراج) ، بشدّت گریه کننده از حزن، و شادی کننده از فرح

لغت نامه دهخدا

حناط

(حَنْ نا)

گندم فروش. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء) (دهار). ج، حناطون. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (آنندراج) ، حنوطفروش. (منتهی الارب). خوشبوفروش. (غیاث). خوشبوی فروش برای مردگان. ج، حناطون. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) ، آنکه جسد مرده را حنوط کند. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

ثانط

(نِ)

نعت فاعلی از ثنط

لغت نامه دهخدا