معنی حافظی در لغت نامه دهخدا

خواجه حافظی، از دارالامان کرمان است، اما از بسیاری اقامت در شهر هرات میتوان گفت از آنجاست. طالب علم است، و از حکاکی صاحب وقوف. او راست:، فروغ ماه رخت دیده را پرآب کند، کسی ندیده که مه کار آفتاب کند.، (ترجمه مجالس النفائس ص 153).، وی از شعرای ایران است و به زمان شاه عباس پیشۀ حکاکی داشت، فاضل و عالم بود. (قاموس الاعلام ترکی)

معنی حافظی در لغت نامه دهخدا

منسوب به حافظ، و گروهی از بزرگان بدین نسبت شهرت دارند: و کار دولت ناصری یمینی حافظی معینی که امروز ظاهر است. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 99)

معنی حافظی - جستجوی لغت در جدول جو

حافظی

لغت نامه دهخدا

حافظی

لغت نامه دهخدا

حافظ

(پسرانه)

نگهبان، آنکه تمام یا بخشی از قرآن را از حفظ کرده است، لقب شاعر بزرگ قرن هشتم، خواجه شمس الدین محمد شیرازی

فرهنگ نامهای ایرانی

حافظ

حفظ کننده، نگه دارنده، نگهبان، نگهدار، ازبردارنده، ویژگی کسی که تمام یا بخشی از قرآن را حفظ است

فرهنگ فارسی عمید

حافی

کسی که بی کفش راه می رود، پابرهنه، برهنه پای

فرهنگ فارسی عمید

خداحافظی

گفتن واژه خداحافظ

فرهنگ فارسی عمید

حافظه

قوه ای در انسان و بعضی حیوانات که مطالب و حوادث را به یاد نگه می دارد، استعداد ذهن برای به یاد آوردن مطالب و حوادث، قوۀ ذاکره، یاد

فرهنگ فارسی عمید

خداحافظی کردن

(بَ اَ دَ)

بدرود گفتن. خدانگهدار گفتن. وداع کردن. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

حافظی زین الدین

(فِ زَ نُدْ دی)

صدر امام عالم امیر زین الدین سلیمان بن مؤیدبن علی بن خطیب عقرباء. وی طب را نزد مهذب الدین عبدالرحیم بن علی بکمال آموخت و طبیب حافظ ایوبی ملک ارسلان شاه نورالدین بن ابی بکر صاحب قلعۀ جعبر بود و بدو تقرب داشت. حافظی در ادب وهنر و خوشنویسی و شعر نیز دست داشت، و به فنون سپاهیگری آشنا و در نزد پسران ملک حافظ ایوبی مکانتی بسزا داشت و چون ملک حافظ ایوبی درگذشت پس از مکاتبات بسیار که حافظی در آن دست داشت قلعۀ جعبر بدست الملک الناصر یوسف بن محمد بن غازی صاحب حلب افتاد، و حافظی بحلب نزد الملک الناصر تقرب یافت و دختر رئیس حلب را بزنی کرد و اموال بسیار اندوخت، و چون الملک الناصر دمشق را فتح کرد با او بدانجا شد و به مقامهای بلندتر ارتقا یافت، و ابن ابی اصیبعه درباره او گفته:
و مازال زین الدین فی کل منصب
له فی سماء المجد اعلی المراتب
امیر حوی فی العلم کل فضیله
وفاق الوری فی رأیه و التجارب
اذا کان فی طب فصدر مجالس
و ان کان فی حرب فقلب الکتائب
ففی السلم کم احیا ولیاً بطبه
و فی الحرب کم افنی العدا بالقواضب.
و چون رسولان مغول و تتر بدمشق نزد الملک الناصر آمدند وی حافظی را بعنوان رسول پیش هولاکو و سران دیگر مغول فرستاد. مغولان حافظی را در این سفر به مال و جاه تطمیع کردند، و اوایشان را در فتح بلاد اسلام رهنمائی و مساعدت و تشویق کرد، و چون بنزد الملک الناصر بدمشق بازگشت مغولان را در نزد پادشاه بزرگ جلوه میداد و لشکر ناصر را تحقیر میکرد و او را از خطر مقاومت میترسانید تا آنکه تتر به حلب رسیدند و پس از یک ماه محاصره آنرا فتح و قتل عام کردند و زنان و کودکان بسیار به اسارت بردند، الناصر یوسف از دمشق بطرف مصر فرار کرد لیکن حافظی در دمشق باقی ماند و دمشق به صلح بدست مغول افتاد وحافظی و یاران او به احترام میزیستند تا آنجا که به لقب ملک زین الدین شهرت یافت. ناصر که از مغولان شکست یافته بود به مصر حمله برد ولیکن مغلوب پادشاه آنجاالملک المظفر سیف الدین شد و لشکریانش متفرق شدند و سیف الدین به شام حمله کرد و در وادی کنعان مغولها راشکست داد و به دمشق وارد شد. حافظی از ترس مسلمانان از دمشق به همراهی مغولان بگریخت و پس از مرگ سیف الدین، الملک الظاهر بیبرس بجای او پادشاه مصر و سوریه گردید. (عیون الانباء ج 2 ص 189 و 190). لقب حافظی از زمانی که طبیب ملک حافظ ایوبی بوده بدو داده شده است.
خوندمیر گوید: چون هولاکو از فتح حلب فراغت یافت قلعۀ حازم را محاصره کرده و مردم آنجا پیغام دادند که اگر فخرالدین ساقی بیاید و سوگند خورد که مغول با مردم قلعه کاری ندارند تسلیم خواهیم گشت وپس از بستن قرارداد و فتح قلعه تمام مردم را از دم شمشیر گذرانیدند، هولاکو ساقی را حاکم حلب کرد و پس از اندکی مردم حلب از او شکایت کرده و هولاکو ساقی را بقتل رسانید و زین الدین حافظ را به حکومت حلب منصوب کرد. (حبیب السیر ج 3 جزء 1 ص 34)

لغت نامه دهخدا

حافظی شاعر

(فِ)

شاعر و فقیه عهد شاه طهماسب. او راست منظومه ای فارسی در طهارت ونماز در حدود دویست بیت، و آنرا به دستور شاه طهماسب برای آسانی حفظ به نظم آورده. آغاز آن چنین است:
ابتدأنا باسمه الاعظم
و هو الله صانع العالم.
و دراواخر آن گوید:
حافظی این رساله مختصریست
ازبرای عرابی و حضریست.
و نسخۀ آن نزد سید صدر در کاظمین هست. (الذریعه ج 3 ص 450)

لغت نامه دهخدا

حافظیه محلات

(فِ ظی یَ)

دهی جزء بخش حومه شهرستان محلات در 21000 گزی جنوب باختر محلات متصل به جادۀ محلات به خمین. سکنه 15 نفر. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 1 ص 66)

لغت نامه دهخدا

حفظی

(حِ)

نام دو تن شاعر از ترکان عثمانی در مائۀ دهم هجری. یکی از مردم ادرنه و دیگری از اهالی استانبول، نام شاعری بمائۀدوازدهم از مردم ایاش قصبه ای به آنقره که بزمان سلطان سلیم خان وفات کرده است. (یادداشت مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

حفظی

(حِ)

حفظکردنی. درس یا مطلب دیگری که باید حفظ شود

لغت نامه دهخدا

حافی

نعت فاعلی از حفی ً و حفوهً، برهنه پای، (منتهی الارب)، پابرهنه، (منتهی الارب) : التزام کرد عورات را سافرات الوجوه، و رجال را حافیات الارجل از خانها بیرون آورد، (جهانگشای جوینی)،
آن یکی تا کعبه حافی میرود
وآن یکی تا مسجد از خود می شود،
مولوی،
، سوده پای، (منتهی الارب)، سوده سپل، سوده سم، (منتهی الارب)، ج، حافون، حافات، (مهذب الاسماء)، حفاه، (منتهی الارب) (غیاث اللغات)، قاضی، (منتهی الارب)، داور

نعت فاعلی از حَفی ً و حِفْوهً، برهنه پای، (منتهی الارب)، پابرهنه، (منتهی الارب) : التزام کرد عورات را سافرات الوجوه، و رجال را حافیات الارجل از خانها بیرون آورد، (جهانگشای جوینی)،
آن یکی تا کعبه حافی میرود
وآن یکی تا مسجد از خود می شود،
مولوی،
، سوده پای، (منتهی الارب)، سوده سپل، سوده سُم، (منتهی الارب)، ج، حافون، حافات، (مهذب الاسماء)، حفاه، (منتهی الارب) (غیاث اللغات)، قاضی، (منتهی الارب)، داور

لغت نامه دهخدا

خداحافظی

(خُ فِ)

خدانگهداری. وداع. بدرود. (یادداشت به خط مؤلف)
- غزل خداحافظی را خواندن، خداحافظی کردن. بدرود گفتن. اصطلاحی است برای بیان ’تمام شدن’ و ’بسر رسیدن وقت چیزی’

لغت نامه دهخدا

حافظیه

(فِ ظی یَ)

نام مزار خواجه حافظ شیرازی در شیراز است. میر علی شیر نوائی درباره مولانا محمد معمائی صدراعظم بابر میرزا گوید: در ایام مکنت خود در شیراز بر سر تربت خواجه حافظ گنبد ساخت، و بابر میرزا را در آن گنبد ضیافت کرد، اما یکی از خوش طبعان شیراز بجانبی که نظر میرزا افتد این بیت نوشته بود:
اگرچه جملۀ اوقاف شهر غارت کرد
خداش خیر دهاد آنکه این عمارت کرد.
میرزا خوانده و در آن باب بسیار مطایبه کردند و من این نقل را از خودش شنیده ام و با فقیر الفتی داشت. (ترجمه مجالس النفائس ص 37 و 211). فرصت شیرازی گوید: تکیۀ حافظیه در سمت شرقی شیراز است ولی چندان مسافتی با شهر ندارد و آن ازجملۀ تکایای معروفۀ عالم است. بنیادش نیز از مرحوم کریم خان است و آن دو طرف است، طرفی بسیار وسیع و باروح که اراضیش قبرستان است و در وسط آن قبور مزار خواجه واقع شده لوح مزارش سنگ مرمر بسیار بزرگی است که بعض اشعار او رابر آن نقر کرده اند، محجری از آهن دور آنست و بر آن مزار قبه ای نیست، اما طرف دیگر باغچه ایست که در آن اشجار بسیار و انواع اثمار است، و در میان دو طرف مذکور حجراتی است که به هر دو طرف مذکور درها باز میشودو در وسط حجره ها تالاری است ملوکانه و اساسی بزرگانه نیز دو طرفش گشاده و در آن چهار ستون از سنگ برپاست، در جلو آن تالار دریاچه ای است که از آب رکنابادش مجری است و آب انباری نیز در زاویۀ آنجاست، الحق تکیه ای به این نهاد و سرشت روضه ایست از روضه های بهشت. (آثارالعجم چ 1312 ص 469).
صاحب فارس نامه گوید: این تکیه از حضرت کریم خان زند است، سقف ایوان را بر چهار ستون یکپارچۀ سنگ پنج ذرعی از دو جانب گذاشته و از دو جانب ایوان هشت حجرۀ وسیع ساخته و تاکنون به آبادی تمام باقی است. (فارسنامۀ ناصری نسخۀ خطی). ادوارد براون گوید: آرامگاه حافظ در باغ زیبائی در شیراز واقع شده است که به حافظیه معروفست، و این مقبره را ابوالقاسم بابر تزیین کرد در وقتی که بسال 856 هجری قمری1452/ میلادی به شیراز آمد، ساختن آن مقبره را به مولانا محمد معمائی رجوع فرمود. در ازمنۀ اخیر آن مقبره را کریم خان زند که یکی از بهترین پادشاهان ایران بوده است، مرمت کرده بر زینت و جمال آن بیفزود، و سنگی هم که اکنون بر روی قبر حافظ قرار دارد به امر آن پادشاه از یک پارچه مرمر بسیار زیبا تراشیده شده و در آنجا نصب کرده اند، و بعضی ابیات این غزل بر آن منقوش است:
مژدۀ وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم.
مردم شیراز حافظیه را بسیار حرمت میدارند، هم آنان که آشنای آن آستانند و هم رندان صاحبدل که از اطراف جهان به شیراز می آیند همه آنجا را زیارتگاه خود میدانند و قبر شاعر را عده بسیاری از قبور دیگران که در عالم خاک شرافت مصاحبت جسمانی را با کالبد آن مرد روحانی آرزو کرده اند احاطه کرده است، و مصداق بیت او صورت تحقق حاصل کرده که میفرماید:
بر سر تربت ما چون گذری همت خواه
که زیارتگه رندان جهان خواهد بود.
(از سعدی تا جامی ص 332 و 333).
علی اصغر حکمت گوید: به سال 1310 هجری قمری بعضی از حکام خیراندیش شیراز را بخاطر گذشت که بنای قدیم حافظیه را که از عهد کریم خان زند ملقب به وکیل باقی مانده و رو بخرابی و کهنگی نهاده بود تعمیر و مرمت کنند، بنابراین عمارت مذکور را که عبارت بود از ایوانی دورو مشتمل بر چهار ستون سنگی بزرگ و یک ردیف حجرات، خراب کرده، درصدد ساختمان جدید برآمدند، متأسفانه حوادث روزگار مجال اتمام به ایشان نداد. و بسال 1313 هجری شمسی که به مناسبت ساختمان آرامگاه فردوسی طوسی در تمام مردم ایران جوش و جنبش خاصی نسبت به آثار بزرگان ادب بظهور رسیده بود، و همه متوجه احیای آثار گویندگان و تجلیل نام اساتید شعر بودند، خاطر صاحبدلان شیراز از خرابی آرامگاه حافظ محزون و غمین بود، و این بنده نیز که در این تأثر و تأسف با ایشان انباز بودم پیوسته با خود می اندیشیدم که چه شود اگر بنای مجللی چنانکه درخور شأن و منزلت خواجۀ شیراز است بر سر مزار او به یادگار ساخته شود که از اداءقدرشناسی نسبت به آن استاد بزرگ اشارتی باشد. در همان ایام مردی در یکی از اوراق منطبعۀ تهران به مقام مقدس لسان الغیب اسائۀ ادب کرده این بیت او را:
گر می فروش حاجت رندان روا کند
ایزد گنه ببخشد و دفع بلا کند
مورد انتقاد قرار داد. روزی جمعی برای تهیۀ سرمایۀ بنای بارگاه او انجمن کرده بودند، بسیار گفتند و شنیدند و نتیجه حاصل نشد. نویسندۀ این سطور به حکم علاقۀ هموطنی با خواجه بیشتر از دیگران دلگیر و محزون بودم. در آن نیمۀ شب بخاطر رسید که از دیوان خواجه فالی بگیرم، پس نیت کرده دیوان را گشودم، از عجایب همان بیت مذکور که مورد صحبت بود برآمد که: گر می فروش حاجت رندان روا کند... بر روح خواجه فاتحه خواندم. اندکی برنیامد که نیت برآورده شد. از وجوه برّ و منابع خیر سرمایه فراهم آمد و در سال 1314 هجری شمسی که هنوز این بنده بخدمت فرهنگ مشغول بود بنائی رفیع و گنبدی منیع بر سربنای آن آرامگاه آغاز گشت. و بی آنکه دیناری از صندوق دولت استعانت خواسته شود آن بنای ارجمند بسال 1316هجری شمسی پایان یافت، و بجای چهار ستون شانزده ستون بزرگ از سنگ محکم افراشته شد. و در سر قبر نیز گنبدی متین بر هشت پایۀ سنگی نصب گردید. و از اشعار خواجه غزلهائی انتخاب شد، و چون خواجه در حسن خط استاد خطاطان زمان بوده، یکی از استادان خطثلث نویس معاصر آنها را بهمان شیوه برنگاشت و بر روی کاشی های ظریف برآوردۀ در و دیوار را بدان زینت بخشید، و پس از سه سال خاتمه یافت، و اینک جایگاهی مجلل و بوستانی دلکش فراهم آمده که زیارتگاه اهل ذوق و کعبۀ صاحبدلان است. نقشۀ این بنا را مهندس گدار فرانسوی طرح و رسم کرد، و به اهتمام علی ریاضی رئیس فرهنگ فارس و معماران و سنگتراشان و کاشی کاران شیراز به محل اجرا گذارده شد. (از سعدی تا جامی صص 333-335 حاشیه). و رجوع به فرهنگ جغرافیائی ایران شود

لغت نامه دهخدا

حافظین

(فِ ظَ)

تثنیۀ حافظ. دو فرشتۀ راست و چپ مردم. قعیدان

لغت نامه دهخدا

حافظه

(فِ ظَ)

نام یکی از اصنام قوم عاد است. کسانی که عزم سفر داشتند در ازمنۀ قدیم از این صنم استمداد همت می کردند. (قاموس الاعلام ترکی).

لغت نامه دهخدا

حافظه

(فِ ظَ)

تأنیث حافظ، قوه حافظه، مقابل قوه ذاکره. نیروئی است که (بقول قدما) جای آن تجویف اخیر دماغ است، و کار آن نگاهداری چیزهائیست که نیروی واهمه آنرا درک کند از امور جزئیّه، پس حافظه خزانۀوهم است مانند خیال برای حس مشترک. (تعریفات جرجانی ص 55). حافظه نزد حکما نیروئیست که نگاه میدارد آنچه را که قوه وهمیه از معانی ادراک میکند و در موقع، مدرکات خود را بیاد می آورد و به این مناسبت آنرا ذاکره نیز نامیده اند. و جایگاه آن بطن اخیر از دماغ است. (کذا فی بحرالجواهر). و آن نیروئیست که جایگاه آن تجویف اخیر از دماغ میباشد، و وظیفۀ آن نگاهداری مدرکات وهم از معانی جزئیّه باشد. و در حقیقت حافظه خزانه دار وهم است، مانند خیال مر حس ّ مشترک را، چنانکه در اصطلاح سید جرجانی گفته. و در لفظ حواس شرح آن بیان شده است. (کشاف اصطلاحات الفنون). قوه ای که دانسته ها و حس شده ها و درک کرده ها را بیاد دارد. قوه ای که گذشته و غائب را در خاطر نگاه دارد. قوه ایست در آدمی که اثرات گذشته را در خاطر نگاه دارد. مقابل ذاکره. یاد. یاده. (برهان قاطع).
- امثال:
دروغ گو کم حافظه است.
و خزانه مدرک المعنی هو القوه التی تسمی الحافظه و معدنها مؤخرالدماغ و لذلک اذا وقع هناک آفه وقع الفساد فیما یختص بحفظ هذه المعانی و هذه القوه تسمی ایضاً متذکره. فیکون حافظه لصیانتها ما فیها و متذکره لسرعه استعدادها لاستثباتها و التصور بها مستعیده ایاه اذا فقدت و ذلک اذا اقبل الوهم بقوته المتخیله فجعل یعرض واحداً واحداً من الصور الموجوده فی الخیال لیکون کأنه یشاهد الامور التی هذه صورها فاذا عرض له الصوره التی ادرک معها المعنی الذی بطل، لاح له المعنی کما لاح من خارج و استثبته القوه الحافظه فی نفسها. (شفاء ابن سینا چ مطبعۀ دارالفنون 1303 هجری قمری جزو 2 ص 334).
استعداد ذهن برای نگاهداری گذشته و بازشناسی آن حافظه خوانده میشود. امور منسوب به حافظه دو دسته است: یک دسته آنها که معرفت بتاریخ زندگی هر کس را بخود او میدهد، یعنی از وقایع گذشتۀ زندگی آگاهش میسازد، مانند شرح قضیه ای که روز پیش یا دو سال قبل یا در دوران کودکی برای شخص روی داده و مربوط به حافظۀ اوست. دستۀ دیگر اموری که آثار گذشته است بی آنکه خود گذشته باشد، مانند: الف - قطعۀ نظم یا نثر که درنتیجۀ تکرار حفظ شده است و شخص میتواند آنرا ازبر بخواند اما لحظات عمر خود را که قطعۀ مزبور در آن لحظات از بر شده است بیاد ندارد. ب - افکار و عقاید و احکام و براهینی که در اثر انتباه و تکرار ملکۀما شده و میتوانیم هنگام لزوم بکار بسته مورد استفاده قرار دهیم لیکن نمیدانیم آنها را کی و چگونه به ذهن خود سپرده ایم. ج - آنچه توسط حواس ظاهره (خاصه باصره) در گذشته ادراک شده بعد در نظر نفس مجسم میگردد، مانند فلان عمارت یا قیافۀ فلان شخص یا فلان آهنگ موسیقی... که چندی پیش دیده یا شنیده شده و اینک بتصور می آید.
اندکی دقت معلوم میدارد که دستۀ دوم از کیفیات سابق الذکر دارای صفات اصلی امور عادی میباشد، زیرا بواسطۀ تمرین و تکرار در ذهن رسوخ یافته و در واقع عبارت است از استعداد شخص به تکرار فعل گذشته، بنابراین صحیحتر خواهد بود که آنها را نوعی از عادات نفسانی محسوب بداریم و هنگامی که سخن از حافظه است فقط به امور دستۀ اول توجه کنیم. لیکن از آنجا که تاکنون به پیروی از اصطلاح عامه هر دو دسته از امور را منسوب به حافظه میدانسته اندما هم آنها را تحت همین عنوان مورد بحث و تحقیق قرار میدهیم.
تاریخچۀ تذکار: یاد یا تذکار را اگر مورد بررسی و تحقیق قرار دهیم متضمن پنج مرحله خواهیم یافت، به عبارت دیگر از آن دمی که چیزی ذهن را عارض میشود تا آن لحظه که آن چیز دوباره به قسمت روشن ذهن می آید پنج عمل انجام میشود از این قرار: 1- فراگیری. 2- نگاهداری. 3- یادآوری. 4- بازشناسی. 5- جایگزینی. زیرا اولاًچیزی ادراک میشود، ثانیاً از خود اثری باقی میگذارد، ثالثاً آن اثر در موقع مقتضی صورت امر گذشته را بیاد می آورد، رابعاً این صورت از دیگر صورتهای ذهنی مانند احساسات و ادراکات فعلی و خیالهای واهی تمیز داده میشود، خامساً امر بخاطرآمده ممکن است در عرصۀ گذشته در جای معین خود قرار گیرد. تذکار همیشه کامل نیست بلکه آنچه بخاطر می آید غالباً مرحلۀ پنجم را ندارد. یادی که متضمن هر پنج مرحله باشد تذکار صریح کامل خواهد بود، یادهائی که به مرحلۀ پنجم نمیرسد فقط تذکارات صریح هست. و آنها که از مرحلۀ چهارم نیز نمی گذرد تذکاراتی باشند ناقص و مبهم. اینک به توضیح هریک از مراحل پنجگانه می پردازیم:
1- 2- فراگیری و نگاهداری (تحصیل و حفظ) : تحصیل و فراگیری آنست که صورتی در ذیل ادراک حسی یا توأم با ادراک حسی امری، از آن امر در ذهن پیدا شود. باقی ماندن این نقش یا صورت را هم حفظ یا نگاهداری مینامیم. اهمیت این دو مرحلۀ نخست واضح است، چه بدیهی است تا چیزی ذهن را عارض نشود و تا آن چیز اثری از خود باقی نگذارد نمیتواند بعدها احیاء گردیده بخاطر آید. درباره چگونگی باقی ماندن اثر، بعضی از دانشمندان این عقیده را دارند که هرچه وارد ذهن میشود در آنجا بالضروره اثر میگذارد، یا به عبارت دیگر فراموشی مطلق وجود ندارد. در تأیید این قول شهادت اشخاصی آورده شده که از خطر مرگ رهائی یافته نقل کرده اند که در لحظه ای که آنرا دم آخر میدانستند زندگی گذشته را مانند سینماتوگراف از صفحۀ خاطر گذرانده پاره ای وقایع و حوادث دوران کودکی را بیاد آورده اند که از ذهن خود محوشده میپنداشتند. ملاحظۀ بعضی از مردمان سالخورده که از دوران جوانی خود جزئیات بکلی فراموش شده را بیاد آورده نقل میکنند و برخی مردمان مریض که قطعاتی از نظم یانثر (که از آنها اثری در ذهن خود باقیمانده فرض نمیکردند) از بر میخوانند، نیز در اثبات نظر فوق ذکر گردیده است. لیکن از این نمونه ها و مثالها که بگذریم هیچ دلیل دیگری، خاصه دلیلی که جنبۀ علمی داشته باشد، در دست نیست که ضروری بودن حفظ کلیۀ آثاری که ذهن را عارض شده اند برساند. نظر فوق را اگر اندکی تخفیف دهیم و بصورت ذیل درآوریم مورد قبول عموم حکما خواهدبود: هرچه نفس را عارض میشود خواه ادراک باشد یا انفعال یا فعل، شاید اثری از خود باقی بگذارد. این اثرگذاری و حفظ شدن کیفیات بر طبق اصول و تحت شرایطی صورت میگیرد که میتوان آن را قوانین حفظ خواند و شکی نیست که هر اندازه بیشتر رعایت شود رسوخ امور مربوط در ذهن و دوام آنها بیشتر خواهد بود. اما درباره توجیه حفظ یعنی بیان ماهیت و محل اثری که از گذشته باقی میماند یا به عبارت ساده تر توضیح اینکه این اثر چیست و در کجا گذارده میشود بحث های مفصلی شده است که اندکی پائین تر به مجملی از آن اشاره خواهیم کرد.
3- یادآوری یا تذکر: اموری که حفظ یا نگاهداری شده گاهی از قسمت تاریک نفس بیرون آمده زیر نظر وجدان قرار میگیرد، این مرحله را تذکر یا یادآوری مینامیم. تذکر بر دو گونه است، یا ارتجالی است یا ارادی. تذکر ارتجالی آنست که امری بواسطۀ بستگی به اموری دیگر، بی آنکه برای یافتن آن از شخص اراده و کوششی سر بزند بخودی خود پیدا می شود مانند همه حرکات عادی و انتقالهای ذهن از حالت و فکری به حالت و فکری دیگر. هر قدر این ارتباط و بستگی بیشتر باشد عمل تذکر سریعتر انجام خواهد گرفت. اینگونه تذکر تابع قوانین تداعی معانی است و در واقع با آن فرقی ندارد. تذکر ارادی مستلزم دخالت اراده و تأمل است، مثلاً وقتی کلمه فراموش شده ای را در ذهن جستجو میکنیم یا میخواهیم بو یا طعم غذائی را بخاطر آوریم یا نزد طبیب که میرویم ساعی هستیم علامات و مشخصات ناخوشی خود را آنچنان که به ذهن سپرده ایم برایش شرح دهیم با تذکر ارادی سر و کار داریم. ’ویلیم جیمز’ برای نشان دادن عمل ذهن هنگامی که چیز فراموش شده ای را تعقیب میکند بیان مشهوری دارد، این حکیم امر فراموش شده را به چاله ای مانند کرده است که ناگهان در صحنۀ نفس پدیدار میگردد، در این موقع ذهن بجستجوی چیزی برمی آید که بتواند آن چاله را پر کند و در این راه سعی بلیغ بخرج میدهد. دراینجا دو نکته هست که نباید از نظر دور داشت، یکی اینکه دخالت اراده در تذکر این نیست که نفسانیات فراموش شده را احیاء کرده بصورت تذکار درآورد، بلکه این است که بطور غیرمستقیم به یادآوری مطلب مدد کرده موجبات حواس پرتی را دور میکند و انتباه را بکار میاندازدو میان افکار بجای روابط سطحی مناسبات معقول منطقی برقرار میسازد و جستجوی ذهن را در راهی که بیشتر امید توفیق میرود هدایت می کند. گاهی مجاهدات ذهن نتیجۀمطلوبه را حاصل نمیکند و آن غالباً برای اینست که ذهن خسته و فرسوده گردیده یا آنکه قدم در راه غلط گذاشته و در آن سماجت بخرج میدهد. در اینگونه موارد بهتر خواهد بود که در کار فعلی ذهن وقفه قائل شده بگذاریم اندکی استراحت کند یا بکارهای دیگر مشغول شود، تااینکه بعد بهتر بتواند منظور را تعقیب کند.
نکتۀ دوم اینست که در تذکر ارادی نفس فقط بجستجو نمی پردازد بلکه ایجاد هم میکند، زیرا امر گذشته را مانند شیشۀ عکاسی عیناً نگاهداری نکرده و ارائه نمیدهد بلکه از آن مختصر اثری نگاه داشته به هنگام تذکر آنرا مایۀ تذکار قرار میدهد وگذشته را در واقع از نو میسازد. برای هر کس به تجربه ثابت شده که بسیاری از امور گذشته وقتی بیاد می آیدعین گذشته نیست بلکه خواهی نخواهی در آن تصرفاتی بعمل آمده است.
4- بازشناسی یا تشخیص: اختصاصی ترین عمل حافظه بازشناسی یعنی تشخیص این نکته است که امر بخاطرآمده تعلق به گذشته داشته، نه ادراک فعلی است، نه خیال واهی. این بازشناسی به سه وجه صورت میگیرد: عملی، حسی و عقلی.
الف - بازشناسی عملی، عبارتست از آگاهی شخص به مصرف اشیاء. شخص چیزی را که می بیند بازمیشناسد برای اینکه آنرا میتواند بکار بزند و در مقابل آن، حرکات مناسب از خود نشان میدهد، چنانکه روی صندلی می نشیند، با قاشق غذا میخورد، لباس را می پوشد.
ب - بازشناسی حسی، در صورتی است که شخص در برابر امری حس کند که سابقاً هم ادراکش کرده است، مثلاً برؤیت کسی یا چیزی یا بشنیدن نغمه و آهنگی احساس کند که آنرا دیده یا شنیده است، درپی همین احساس مبهم است که معمولاً کوشش میکنیم به اینکه یادهای غیرصریح و ناقص خود را صریح و کامل کنیم، یعنی به نفسانیات گذشته ای که این تذکارات مبهم پرتوی از آنهاست دوباره دست بیابیم. ویلیم جیمز در بیان بازشناسی حسی میگوید: تذکار همراه خود ادراکی مبهم از نفسانیات مختلفی که در موارد پیشین ملازمش بوده می آورد، این نفسانیات که تذکار مزبور را هاله مانند احاطه کرده و بر طبق اصل کلی مجاورت یکدیگر را بیدار می کنند ذهن را وادار میکند به اینکه کیفیت ملحوظ را متعلق بگذشته، یعنی تذکار تشخیص بدهد.
ج - بازشناسی عقلی، هنگامی است که نفسانیات مختلفی که محیط برتذکار است به اندازۀ کافی صراحت پیدا کند و درنتیجۀ آن صراحت، شخص حالت فعلی ذهن خود را قطعاً منسوب به گذشته بداند، یعنی آن را با ادراکات فعلی و خیالات واهی فرق بگذارد. امتیاز تذکار و ادراک فعلی به این دلیل صورت میگیرد که اولاً شدت و صراحت تذکار همیشه کمتر از ادراک فعلی است (مگر در مورد توهم که برعکس است) و ثانیاً عقل حکم میکند به اینکه نمیتوان برای این دو حالت نفس یک عنوان قائل شد، مثلاً کسی که در دفتر کار خود نشسته آنرا می بیند (ادراک فعلی) و ضمناًمنظرۀ بندر و دریا را بیاد می آورد (تذکار) ، میداندکه نمیتواند در آن واحد هم در دفتر کار خود باشد هم در کنار دریا، پس ناچار یکی از این دو حالت نفسانی را به گذشته نسبت خواهد داد، خاصه که سایر مشهودات حسی او - منظرۀ حیاط، صدای خادم و خادمه - به این امتیاز مدد میکند و میرساند که در بندر نیست و منظرۀ دریا تذکار است نه ادراک فعلی، اما تشخیص تذکار از خیال واهی برای آنست که ذهن تذکار را صورت حقیقی امر گذشته می پندارد و خود را ذیحق در تغییر آن نمیداند، در صورتی که خیال واهی را چون خودش ساخته و پرداخته است میتواند مورد هر گونه دخل و تصرفی قرار دهد، چنانکه مثلاً عمارت پنج طبقۀ موهومی را که با فلان خصوصیات تصور کرده است بیست یا صد... طبقه ای فرض کرده با خصوصیاتی دیگر بنظر می آورد.
5- جای گزینی یا تحدید در گذشته: بازشناسی تذکار به درجه ای از صراحت که رسید جای آن تذکار خودبخود در زمان گذشته تعیین میگردد. بدیهی است که بسیاری از یادهای ما به این مرحله نمیرسد و احتیاجی هم نیست که برسد، لیکن هرگاه این نیازمندی پیدا شود ذهن برای حصول منظور سلسلۀ تذکارات خود را از زمان حال به ماقبل سان می بیند تا به خاطره های دیگری برسد که تذکار منظور به مناسبتی با آنهابستگی دارد، مثلاً شما مسافرتی به اصفهان کرده اید و احتیاج دارید تاریخ آنرا بدانید. نظر ذهن شما از زمان حال به ماقبل متوجه شده سعی میکند صفحۀ کاملی از زندگی گذشته را که عمل مسافرت در آن جای دارد، احیاءنماید، ازجملۀ خصوصیاتی که در این ضمن بنظرتان میرسد این است که یکی از همراهان شما پوستینی در بر داشت و شما غبطه می خوردید چرا مثل او نکرده و چنین لباسی گرم با خود برنداشته اید. این فقره شما را منتقل میکند به اینکه مسافرت مزبور در فصل زمستان صورت گرفته، دیگر اینکه بیاد می آورید که در اصفهان فلان شخص را ملاقات کردید و میدانید که او دو سال و نیم پیش فوت شده است، پس مسافرت اصفهان پیش از فوت او بوده... باری، بر همین سیاق تفحص خود را تعقیب میکنید تا تاریخ مسافرت را پیدا کنید. در کیفیت جای گزینی در گذشته که مرحلۀ آخر تذکار است، تن میگوید ’ما مواقع را در زمان همانگونه تعیین میکنیم که مواضع را در مکان، یعنی نقطه ای را مبداء قرار داده مواقع و مواضع مزبور را به آن نقطه نسبت میدهیم. در مورد زمان، این نقطۀ مبداء برای هر کس عبارتست از حالت فعلی و حاضر او’. در تکمیل بیان تن باید گفت که علاوه بر این مبداء که نخستین نقطۀ اتکاء ذهن است، نقاط اتکاء دیگری هم هست که تجسسات آن را آسان میکند و هر یک از آنها دورۀ کم و بیش درازی از زندگی گذشتۀ شخص را خلاصه می کند و جایگزینی امور در زمان گذشته بوسیلۀ انتساب به آن نقاط اتکاء صورت میگیرد. این نقاط اتکاء بر سه گونه است: الف - وقایع مهم زندگی شخصی از قبیل ناخوشی سخت، زناشوئی، مرگ یکی از بستگان و نظائر آن. مثلاً میخواهید بدانید فلان کتاب را کی ابتیاع کرده اید، میگوئید همان روزی بود که به مجلس عروسی یا عزای فلانی میرفتم. یا فلان کس را کی برای نخستین بار ملاقات کردید، میگوئید هنگامی بود که از مرض حصبه بستری بودم و به عیادتم آمده بود. نقص اینگونه از جایگزینی آنست که شخصی و فردی است و مفهوم همه کس واقع نمیشود. ب - وقایع اجتماعی مانند اعلان مشروطیت در ایران، الغاء کاپیتولاسیون، اعلام آزادی زنان ایرانی، که معلوم گروهی از مردمان میباشد ولی عامۀ ناس از آن آگاهی ندارند. ج - حوادث فلکی، که بهترین نمونۀ آن مواضع مختلف آفتاب و فصول چهارگانه سال است و آن معروف همه مردمان میباشد. اینگونه از نقاط اتکاء است که منشاء سنوات تاریخی شده است.
بیان علمی حافظه: حفظ یا نگاهداری کیفیات را در نفس سابقاً به انواع مختلف توجیه میکردند، دکارت آنها را به تاهائی مانند مینمود که بر کاغذ گذارده شود و میگفت عبور نفوس حیوانی از روی این تاها - که در قلمرو ذهن حکم جاده های مرتسم را دارند - امور گذشته را احیاء می کند. بعضی دیگر از حکما قائل به یک نوع تلألؤهای ذهنی شده گفتند هر امری که نفس را عارض میشود آنرا مانند مشعلی فروزان منور میسازد و اثر این روشنائی و تلألؤ مدتها در نفس باقی میماند. این توجیهات و نظائر آنها اگرچه ماهرانه و لطیف است لیکن این نقص بزرگ را دارد که تکیۀ آنها بر دلائل علمی نبود. نظریۀ بدنی (فیزیولوژیک) در مائۀ گذشته توسعۀ بسیار علم وظایف الاعضاء و تحقیقات راجع به مراکز عصبی و عمل آنها نظریۀ کلی تقسیم مغز را به بطن هائی که هر کدام مرکز دسته ای از نفسانیات باشد، رونقی تازه بخشید و در موضوع مخصوص حفظ امور در ذهن دانشمندانی نظیر شارکو و ریبو این نظر را اعلام و تبلیغکردند که اثراتی که باقی میماند منحصراً بشکل تغییرات بدنی میباشد، به عبارت دیگر حافظه کاملاً مربوط و وابستۀ به مغز بوده و هر یک از احساسات و افکار - در برابر خود سلولهای متمایز مغزی خواهد داشت که مانند شیشۀ عکاسی از آن متأثر گردیده و این اثر را برای آینده نگاهداری می کند - ریبو، شمارۀ سلولهای مغز را به ششصد میلیون تخمین میکرد و آنها را برای نگاهداری آثار تمام حالاتی که در مدت یک عمر عادی بشری ذهن شخص را عارض میشود کافی میدانست، بخصوص که برای هر سلولی این توانائی را قائل بود که بتواند در ترکیبات مختلف وارد شود. مهمترین دلیلی که در تأیید این نظریه آورده شده است اینست که بعضی امراض مغز فراموشیهای معینی را نتیجه میدهند، از آن جمله جراحت یا نقص دومین چین خوردگی قسمت مؤخر نیم کرۀ چپ، کوری ذهنی، و جراحت یا نقص نخستین چین خوردگی قسمت جبینی نیمکرۀ چپ، کری ذهنی را باعث میشود.
انتقاد نظریۀ بدنی، اصلاح و تکمیل آن: اگر نظریۀ فوق صحیح می بود یعنی اگر سلولهائی که بکار ادراک احساسات سمعی و بصری میروند همانهائی باشند که آن احساسات را حفظ و نگاهداری میکنند، لازم می آمد که کوری و کری ذهنی که علتشان اختلال آن سلولها است همواره با کوری و کری معمولی همراه باشند در صورتی که چنین نیست و کسانی که دچار کوری و کری ذهنی هستند بخوبی می بینند یا می شنوند فقط معنی مبصرات یا مسموعات خود را نمی فهمند. از این گذشته معاینه و تشریح مغز بعضی اشخاص که دچار مرض فراموشی کلی شده اند هیچ جراحت معینی را نشان نداده است. مراد از این انتقاد فقط مدلل داشتن این نکته است که حافظه علاوه بر مقدمات و موجبات بدنی، مقدمات و موجبات دیگری هم دارد والاّ در اساس نظریۀ فوق چون و چرائی نیست و تازه ترین تحقیقات علمی هر روز نشان میدهد که تذکارات دارای زمینۀ بدنی هستند و با مراکز عصبی خاصه با مغز مناسبات بسیار نزدیک دارد. ایراد بزرگی که بر نظریۀ شارکو و ریبو و پیروان آنها وارد است این است که پایۀ تذکار را روی تغییر یک یا چند سلول معین گذاشته و پنداشته اند که صور ذهنی مانند کلیشه های عکاسی، پهلوی یکدیگر در مغز جای میگیرد (و به همین جهت صفت ’راکد’ بنظریۀ آنها داده شده است) ، در صورتی که کوچکترین امر نفسانی چندین هزار سلول منطقۀ مربوط را به حرکت می آورد و همین سلولها در ترکیبات دیگر نیز وارد میشوند. مثلاً ناچیزترین احساس بصری تمام منطقۀ بصری را که مرکب از هزاران سلول است تکان میدهد وناچیزترین احساس بصری دیگر همین عناصر را به وجهی دیگر بکار می اندازد - عیناً مانند بسیاری اصوات مرکب هم آهنگ که مثلاً روی پیانونواخته شود. حالا چنانچه این نکته را در نظر گیریم که هر احساسی در قلمرو سایر حواس انعکاسی می بخشد، بعلاوه دارای جنبۀ انفعالی میباشد و تعبیر هم می شود (یعنی بر زبان می آید) آن وقت ملتفت خواهیم شد که چرا جراحتهای محلی مغز در عین اینکه حافظه را متزلزل میسازد نمیتواند آنرا بکلی از میان ببرد و این جراحات بر تذکارات سست بنیان، یعنی بر آنهائی که تازه هستی یافته و کمتر تکرار شده و با سایر نفسانیات بستگی کمتری دارد لطمه میزند، لیکن نمیتواند در دیگران تأثیر مهمی ببخشد، نظریۀ بدنی که بصورت فوق درآید صفت ’راکد’ را از دست داده تحریکی خوانده میشود.
امراض حافظه: حافظه را در صورتی مریض میخوانند که یا دچار ضعف و سستی شده باشد یا آنکه از خود حدّت و شدّت غیرطبیعی نشان دهد. فراموشیهای غیرطبیعی درنتیجۀ ضعف حافظه پیدا میشود.
فراموشی طبیعی و لزوم آن: باید دانست که فراموشی بردو گونه است، یا طبیعی است یا غیرطبیعی و آنها با هم فرق کلی دارند. فراموشی طبیعی برای ذهن از ضروریات اولیه بشمار میرود زیرا اگر نفس قادر نبود به اینکه قسمتی از جریانات و حالات خود را بطور موقت یا دائم مورد غفلت قرار دهد همواره در زیر بار متراکم کیفیات کلی و جزئی بیشمار و پیچیده و مغشوش بسر میبرد و نمیتوانست هیچ عمل مهمی انجام دهد. بعلاوه فراموشی بگفتۀ ریبو ’قوه ایست نجات دهنده و پرفایده زیرا نمیگذاردزندگی گذشته، ما را زیر چنگال خود اسیر نگاه داشته مجبور کند به اینکه همواره آنرا تجدید کنیم. کسانی که قوه فراموشیشان کم است و جزئیات گذشته با سماجت مخصوص در خاطر آنها باقی مانده خودنمائی میکند، حقیقتاً اسیر آنها شده راحتی ندارند’.
اقسام امراض حافظه: امراض حافظه عبارت است از فراموشیهای غیرطبیعی که بسیار متنوع و متعدد است و در اینجا فقط به چند قسم آنها اشاره میشود:
1- فراموشیهای تدریجی، که بیشتر در پیران دیده میشود، و آن نتیجۀ ضعف و انحطاط مراکز عصبی است. پیرمردی را حکایت میکنند که چهارده ماه طبیب خودش را هر روز دید وهرگز نشناخت.
2- فراموشیهای ناگهانی، که غالباً دنبال ضربه ای بسر وارد آید یا حملۀ صرعی یا تأثر شدید روحانی دست میدهد. دکتر ژرژ دوما در کتاب خود موسوم به ’پریشانیهای روحی وپریشانیهای عصبی جنگ’ مجروح جنگیی را نقل میکند که پس از بخود آمدن در مریضخانه، برای مدت زمانی توانائی نگاهداری ادراکات بصری را در ذهن از دست داده بود چنانکه پرستار خود را که روزی ده بیست بار میدید بازنمیشناخت و گمان میکرد صدها پرستار مختلف ناشناس خدمت او را میکنند.
3- فراموشیهای کلی، در صورتی است که تمام گذشته از خاطر زدوده و محو شود. دکتر ژرژ دوما میان مجروحین جنگی که ضربه ای به مغزشان واردآمده بود چندین تن را دچار این مرض یافته میگوید: ’آنها از گذشتۀ خود هیچ نمیدانستند، حتی تاریخ تولد و سن و اسم خود را فراموش کرده بودند’.
4- فراموشیهای جزئی، وقتی است که دورۀ محدودی از زندگی گذشته فراموش شود مانند فراموشیهای قهقرائی و آن چنان است که مریض درنتیجۀ حادثه ای، مدتی محدود را از زمان وقوع آن حادثه به ماقبل فراموش میکند. افسری را نقل میکنند که از اسب بزمین افتاد، پس از آنکه بخود آمد تمام وقایع زندگی خودش را از دو روز قبل تا زمان وقوع حادثه بکلی فراموش کرده بود و مثل این بود که این دو روز را زنده نبوده است لیکن پس از آن که بهبودی یافت مطالب بتدریج از عقب به جلو و از کهنه به نو بخاطرش آمد.
5- فراموشیهای اختصاصی، هنگامی است که دستۀ معینی از صور ذهنی فراموش میشود مانند الوان یا اشکال یا اصوات یا اعداد یا فلان زبان. کسی را که با مغز بر زمین خورده بود گویند پس از آنکه حالش بجا آمد نمیتوانست قیافۀ کسان خود را تصور کند و باآنکه نقاشی میدانست وقتی از او خواستند شکل پرنده ای را از حفظ بکشد، نقشی عجیب کودکانه ترسیم کرد.
6- امراض مربوط به تکلم، که بر چند گونه است: الف - نوعی از لالی، و آن چنانست که مریض سخن و نوشتۀ دیگران را میفهمد و خودش هم کتباً میتواند بیان مقصود کند لیکن نمیتواند تکلم کند. ب - کری ذهنی، مریض میتواند سخن بگوید، چیز بنویسد و بخواند ولی آنچه را میشنود نمیفهمد. ج - کوری ذهنی، مریض از درک معنی چیزی که میخواند عاجز است. باید دانست که امراض مربوط به تکلم نتیجۀ اختلال حافظه تنها نیست، بلکه در این حالت استعدادهای دیگر نفس هم شاید صدمه دیده باشند زیرا در قوه تکلم علاوه بر حافظه، عادت و پاره ای از اعمال عالیۀ عقلانی نیز دخالت دارند.
7- تحریک یا اشتداد غیرطبیعی حافظه هم نوعی از مرض بشمار میرود. ازجمله نمونه های آن شهادت برخی اشخاص است که از خطر مرگ رهائی یافته میگویند در آن لحظه ای که میان مرگ و زندگی بوده اند جزئیاتی از گذشتۀ خود را بخاطر آورده اند که در تمام عمر بیاد نداشتند. نمونۀ دیگر اشتداد غیرطبیعی حافظه در بعضی تب های شدید ملاحظه میشود. ازجمله ’تن’ زنی را نقل میکند که در حال تب قطعات کاملی به زبان لاتینی و یونانی و عبرانی از بر میخواند، در صورتی که هیچ سواد نداشت، پس از تحقیق معلوم شد که در نه سالگی نزد عمویش که کشیش پرتستان بود زندگی میکرده وقطعات مزبور را از او شنیده بوده است. علت تحریک حافظه غالباً بدنی است و مخصوصاً بواسطۀ هجوم و سرعت فوق العادۀ جریان خون در مغز پیدا میشود. (از علم النفس یا روانشناسی از لحاظ تربیت تألیف علی اکبر سیاسی صص 123-138)

تأنیث حافظ، قوه حافظه، مقابل قوه ذاکره. نیروئی است که (بقول قدما) جای آن تجویف اخیر دماغ است، و کار آن نگاهداری چیزهائیست که نیروی واهمه آنرا درک کند از امور جزئیّه، پس حافظه خزانۀوهم است مانند خیال برای حس مشترک. (تعریفات جرجانی ص 55). حافظه نزد حکما نیروئیست که نگاه میدارد آنچه را که قوه وهمیه از معانی ادراک میکند و در موقع، مدرکات خود را بیاد می آورد و به این مناسبت آنرا ذاکره نیز نامیده اند. و جایگاه آن بطن اخیر از دماغ است. (کذا فی بحرالجواهر). و آن نیروئیست که جایگاه آن تجویف اخیر از دماغ میباشد، و وظیفۀ آن نگاهداری مدرکات وهم از معانی جزئیّه باشد. و در حقیقت حافظه خزانه دار وهم است، مانند خیال مر حس ّ مشترک را، چنانکه در اصطلاح سید جرجانی گفته. و در لفظ حواس شرح آن بیان شده است. (کشاف اصطلاحات الفنون). قوه ای که دانسته ها و حس شده ها و درک کرده ها را بیاد دارد. قوه ای که گذشته و غائب را در خاطر نگاه دارد. قوه ایست در آدمی که اثرات گذشته را در خاطر نگاه دارد. مقابل ذاکره. یاد. یاده. (برهان قاطع).
- امثال:
دروغ گو کم حافظه است.
و خزانه مدرک المعنی هو القوه التی تسمی الحافظه و معدنها مؤخرالدماغ و لذلک اذا وقع هناک آفه وقع الفساد فیما یختص بحفظ هذه المعانی و هذه القوه تسمی ایضاً متذکره. فیکون حافظه لصیانتها ما فیها و متذکره لسرعه استعدادها لاستثباتها و التصور بها مستعیده ایاه اذا فقدت و ذلک اذا اقبل الوهم بقوته المتخیله فجعل یعرض واحداً واحداً من الصور الموجوده فی الخیال لیکون کأنه یشاهد الامور التی هذه صورها فاذا عرض له الصوره التی ادرک معها المعنی الذی بطل، لاح له المعنی کما لاح من خارج و استثبته القوه الحافظه فی نفسها. (شفاء ابن سینا چ مطبعۀ دارالفنون 1303 هجری قمری جزو 2 ص 334).
استعداد ذهن برای نگاهداری گذشته و بازشناسی آن حافظه خوانده میشود. امور منسوب به حافظه دو دسته است: یک دسته آنها که معرفت بتاریخ زندگی هر کس را بخود او میدهد، یعنی از وقایع گذشتۀ زندگی آگاهش میسازد، مانند شرح قضیه ای که روز پیش یا دو سال قبل یا در دوران کودکی برای شخص روی داده و مربوط به حافظۀ اوست. دستۀ دیگر اموری که آثار گذشته است بی آنکه خود گذشته باشد، مانند: الف - قطعۀ نظم یا نثر که درنتیجۀ تکرار حفظ شده است و شخص میتواند آنرا ازبر بخواند اما لحظات عمر خود را که قطعۀ مزبور در آن لحظات از بر شده است بیاد ندارد. ب - افکار و عقاید و احکام و براهینی که در اثر انتباه و تکرار ملکۀما شده و میتوانیم هنگام لزوم بکار بسته مورد استفاده قرار دهیم لیکن نمیدانیم آنها را کی و چگونه به ذهن خود سپرده ایم. ج - آنچه توسط حواس ظاهره (خاصه باصره) در گذشته ادراک شده بعد در نظر نفس مجسم میگردد، مانند فلان عمارت یا قیافۀ فلان شخص یا فلان آهنگ موسیقی... که چندی پیش دیده یا شنیده شده و اینک بتصور می آید.
اندکی دقت معلوم میدارد که دستۀ دوم از کیفیات سابق الذکر دارای صفات اصلی امور عادی میباشد، زیرا بواسطۀ تمرین و تکرار در ذهن رسوخ یافته و در واقع عبارت است از استعداد شخص به تکرار فعل گذشته، بنابراین صحیحتر خواهد بود که آنها را نوعی از عادات نفسانی محسوب بداریم و هنگامی که سخن از حافظه است فقط به امور دستۀ اول توجه کنیم. لیکن از آنجا که تاکنون به پیروی از اصطلاح عامه هر دو دسته از امور را منسوب به حافظه میدانسته اندما هم آنها را تحت همین عنوان مورد بحث و تحقیق قرار میدهیم.
تاریخچۀ تذکار: یاد یا تذکار را اگر مورد بررسی و تحقیق قرار دهیم متضمن پنج مرحله خواهیم یافت، به عبارت دیگر از آن دمی که چیزی ذهن را عارض میشود تا آن لحظه که آن چیز دوباره به قسمت روشن ذهن می آید پنج عمل انجام میشود از این قرار: 1- فراگیری. 2- نگاهداری. 3- یادآوری. 4- بازشناسی. 5- جایگزینی. زیرا اولاًچیزی ادراک میشود، ثانیاً از خود اثری باقی میگذارد، ثالثاً آن اثر در موقع مقتضی صورت امر گذشته را بیاد می آورد، رابعاً این صورت از دیگر صورتهای ذهنی مانند احساسات و ادراکات فعلی و خیالهای واهی تمیز داده میشود، خامساً امر بخاطرآمده ممکن است در عرصۀ گذشته در جای معین خود قرار گیرد. تذکار همیشه کامل نیست بلکه آنچه بخاطر می آید غالباً مرحلۀ پنجم را ندارد. یادی که متضمن هر پنج مرحله باشد تذکار صریح کامل خواهد بود، یادهائی که به مرحلۀ پنجم نمیرسد فقط تذکارات صریح هست. و آنها که از مرحلۀ چهارم نیز نمی گذرد تذکاراتی باشند ناقص و مبهم. اینک به توضیح هریک از مراحل پنجگانه می پردازیم:
1- 2- فراگیری و نگاهداری (تحصیل و حفظ) : تحصیل و فراگیری آنست که صورتی در ذیل ادراک حسی یا توأم با ادراک حسی امری، از آن امر در ذهن پیدا شود. باقی ماندن این نقش یا صورت را هم حفظ یا نگاهداری مینامیم. اهمیت این دو مرحلۀ نخست واضح است، چه بدیهی است تا چیزی ذهن را عارض نشود و تا آن چیز اثری از خود باقی نگذارد نمیتواند بعدها احیاء گردیده بخاطر آید. درباره چگونگی باقی ماندن اثر، بعضی از دانشمندان این عقیده را دارند که هرچه وارد ذهن میشود در آنجا بالضروره اثر میگذارد، یا به عبارت دیگر فراموشی مطلق وجود ندارد. در تأیید این قول شهادت اشخاصی آورده شده که از خطر مرگ رهائی یافته نقل کرده اند که در لحظه ای که آنرا دم آخر میدانستند زندگی گذشته را مانند سینماتوگراف از صفحۀ خاطر گذرانده پاره ای وقایع و حوادث دوران کودکی را بیاد آورده اند که از ذهن خود محوشده میپنداشتند. ملاحظۀ بعضی از مردمان سالخورده که از دوران جوانی خود جزئیات بکلی فراموش شده را بیاد آورده نقل میکنند و برخی مردمان مریض که قطعاتی از نظم یانثر (که از آنها اثری در ذهن خود باقیمانده فرض نمیکردند) از بر میخوانند، نیز در اثبات نظر فوق ذکر گردیده است. لیکن از این نمونه ها و مثالها که بگذریم هیچ دلیل دیگری، خاصه دلیلی که جنبۀ علمی داشته باشد، در دست نیست که ضروری بودن حفظ کلیۀ آثاری که ذهن را عارض شده اند برساند. نظر فوق را اگر اندکی تخفیف دهیم و بصورت ذیل درآوریم مورد قبول عموم حکما خواهدبود: هرچه نفس را عارض میشود خواه ادراک باشد یا انفعال یا فعل، شاید اثری از خود باقی بگذارد. این اثرگذاری و حفظ شدن کیفیات بر طبق اصول و تحت شرایطی صورت میگیرد که میتوان آن را قوانین حفظ خواند و شکی نیست که هر اندازه بیشتر رعایت شود رسوخ امور مربوط در ذهن و دوام آنها بیشتر خواهد بود. اما درباره توجیه حفظ یعنی بیان ماهیت و محل اثری که از گذشته باقی میماند یا به عبارت ساده تر توضیح اینکه این اثر چیست و در کجا گذارده میشود بحث های مفصلی شده است که اندکی پائین تر به مجملی از آن اشاره خواهیم کرد.
3- یادآوری یا تذکر: اموری که حفظ یا نگاهداری شده گاهی از قسمت تاریک نفس بیرون آمده زیر نظر وجدان قرار میگیرد، این مرحله را تذکر یا یادآوری مینامیم. تذکر بر دو گونه است، یا ارتجالی است یا ارادی. تذکر ارتجالی آنست که امری بواسطۀ بستگی به اموری دیگر، بی آنکه برای یافتن آن از شخص اراده و کوششی سر بزند بخودی خود پیدا می شود مانند همه حرکات عادی و انتقالهای ذهن از حالت و فکری به حالت و فکری دیگر. هر قدر این ارتباط و بستگی بیشتر باشد عمل تذکر سریعتر انجام خواهد گرفت. اینگونه تذکر تابع قوانین تداعی معانی است و در واقع با آن فرقی ندارد. تذکر ارادی مستلزم دخالت اراده و تأمل است، مثلاً وقتی کلمه فراموش شده ای را در ذهن جستجو میکنیم یا میخواهیم بو یا طعم غذائی را بخاطر آوریم یا نزد طبیب که میرویم ساعی هستیم علامات و مشخصات ناخوشی خود را آنچنان که به ذهن سپرده ایم برایش شرح دهیم با تذکر ارادی سر و کار داریم. ’ویلیم جیمز’ برای نشان دادن عمل ذهن هنگامی که چیز فراموش شده ای را تعقیب میکند بیان مشهوری دارد، این حکیم امر فراموش شده را به چاله ای مانند کرده است که ناگهان در صحنۀ نفس پدیدار میگردد، در این موقع ذهن بجستجوی چیزی برمی آید که بتواند آن چاله را پر کند و در این راه سعی بلیغ بخرج میدهد. دراینجا دو نکته هست که نباید از نظر دور داشت، یکی اینکه دخالت اراده در تذکر این نیست که نفسانیات فراموش شده را احیاء کرده بصورت تذکار درآورد، بلکه این است که بطور غیرمستقیم به یادآوری مطلب مدد کرده موجبات حواس پرتی را دور میکند و انتباه را بکار میاندازدو میان افکار بجای روابط سطحی مناسبات معقول منطقی برقرار میسازد و جستجوی ذهن را در راهی که بیشتر امید توفیق میرود هدایت می کند. گاهی مجاهدات ذهن نتیجۀمطلوبه را حاصل نمیکند و آن غالباً برای اینست که ذهن خسته و فرسوده گردیده یا آنکه قدم در راه غلط گذاشته و در آن سماجت بخرج میدهد. در اینگونه موارد بهتر خواهد بود که در کار فعلی ذهن وقفه قائل شده بگذاریم اندکی استراحت کند یا بکارهای دیگر مشغول شود، تااینکه بعد بهتر بتواند منظور را تعقیب کند.
نکتۀ دوم اینست که در تذکر ارادی نفس فقط بجستجو نمی پردازد بلکه ایجاد هم میکند، زیرا امر گذشته را مانند شیشۀ عکاسی عیناً نگاهداری نکرده و ارائه نمیدهد بلکه از آن مختصر اثری نگاه داشته به هنگام تذکر آنرا مایۀ تذکار قرار میدهد وگذشته را در واقع از نو میسازد. برای هر کس به تجربه ثابت شده که بسیاری از امور گذشته وقتی بیاد می آیدعین گذشته نیست بلکه خواهی نخواهی در آن تصرفاتی بعمل آمده است.
4- بازشناسی یا تشخیص: اختصاصی ترین عمل حافظه بازشناسی یعنی تشخیص این نکته است که امر بخاطرآمده تعلق به گذشته داشته، نه ادراک فعلی است، نه خیال واهی. این بازشناسی به سه وجه صورت میگیرد: عملی، حسی و عقلی.
الف - بازشناسی عملی، عبارتست از آگاهی شخص به مصرف اشیاء. شخص چیزی را که می بیند بازمیشناسد برای اینکه آنرا میتواند بکار بزند و در مقابل آن، حرکات مناسب از خود نشان میدهد، چنانکه روی صندلی می نشیند، با قاشق غذا میخورد، لباس را می پوشد.
ب - بازشناسی حسی، در صورتی است که شخص در برابر امری حس کند که سابقاً هم ادراکش کرده است، مثلاً برؤیت کسی یا چیزی یا بشنیدن نغمه و آهنگی احساس کند که آنرا دیده یا شنیده است، درپی همین احساس مبهم است که معمولاً کوشش میکنیم به اینکه یادهای غیرصریح و ناقص خود را صریح و کامل کنیم، یعنی به نفسانیات گذشته ای که این تذکارات مبهم پرتوی از آنهاست دوباره دست بیابیم. ویلیم جیمز در بیان بازشناسی حسی میگوید: تذکار همراه خود ادراکی مبهم از نفسانیات مختلفی که در موارد پیشین ملازمش بوده می آورد، این نفسانیات که تذکار مزبور را هاله مانند احاطه کرده و بر طبق اصل کلی مجاورت یکدیگر را بیدار می کنند ذهن را وادار میکند به اینکه کیفیت ملحوظ را متعلق بگذشته، یعنی تذکار تشخیص بدهد.
ج - بازشناسی عقلی، هنگامی است که نفسانیات مختلفی که محیط برتذکار است به اندازۀ کافی صراحت پیدا کند و درنتیجۀ آن صراحت، شخص حالت فعلی ذهن خود را قطعاً منسوب به گذشته بداند، یعنی آن را با ادراکات فعلی و خیالات واهی فرق بگذارد. امتیاز تذکار و ادراک فعلی به این دلیل صورت میگیرد که اولاً شدت و صراحت تذکار همیشه کمتر از ادراک فعلی است (مگر در مورد توهم که برعکس است) و ثانیاً عقل حکم میکند به اینکه نمیتوان برای این دو حالت نفس یک عنوان قائل شد، مثلاً کسی که در دفتر کار خود نشسته آنرا می بیند (ادراک فعلی) و ضمناًمنظرۀ بندر و دریا را بیاد می آورد (تذکار) ، میداندکه نمیتواند در آن واحد هم در دفتر کار خود باشد هم در کنار دریا، پس ناچار یکی از این دو حالت نفسانی را به گذشته نسبت خواهد داد، خاصه که سایر مشهودات حسی او - منظرۀ حیاط، صدای خادم و خادمه - به این امتیاز مدد میکند و میرساند که در بندر نیست و منظرۀ دریا تذکار است نه ادراک فعلی، اما تشخیص تذکار از خیال واهی برای آنست که ذهن تذکار را صورت حقیقی امر گذشته می پندارد و خود را ذیحق در تغییر آن نمیداند، در صورتی که خیال واهی را چون خودش ساخته و پرداخته است میتواند مورد هر گونه دخل و تصرفی قرار دهد، چنانکه مثلاً عمارت پنج طبقۀ موهومی را که با فلان خصوصیات تصور کرده است بیست یا صد... طبقه ای فرض کرده با خصوصیاتی دیگر بنظر می آورد.
5- جای گزینی یا تحدید در گذشته: بازشناسی تذکار به درجه ای از صراحت که رسید جای آن تذکار خودبخود در زمان گذشته تعیین میگردد. بدیهی است که بسیاری از یادهای ما به این مرحله نمیرسد و احتیاجی هم نیست که برسد، لیکن هرگاه این نیازمندی پیدا شود ذهن برای حصول منظور سلسلۀ تذکارات خود را از زمان حال به ماقبل سان می بیند تا به خاطره های دیگری برسد که تذکار منظور به مناسبتی با آنهابستگی دارد، مثلاً شما مسافرتی به اصفهان کرده اید و احتیاج دارید تاریخ آنرا بدانید. نظر ذهن شما از زمان حال به ماقبل متوجه شده سعی میکند صفحۀ کاملی از زندگی گذشته را که عمل مسافرت در آن جای دارد، احیاءنماید، ازجملۀ خصوصیاتی که در این ضمن بنظرتان میرسد این است که یکی از همراهان شما پوستینی در بر داشت و شما غبطه می خوردید چرا مثل او نکرده و چنین لباسی گرم با خود برنداشته اید. این فقره شما را منتقل میکند به اینکه مسافرت مزبور در فصل زمستان صورت گرفته، دیگر اینکه بیاد می آورید که در اصفهان فلان شخص را ملاقات کردید و میدانید که او دو سال و نیم پیش فوت شده است، پس مسافرت اصفهان پیش از فوت او بوده... باری، بر همین سیاق تفحص خود را تعقیب میکنید تا تاریخ مسافرت را پیدا کنید. در کیفیت جای گزینی در گذشته که مرحلۀ آخر تذکار است، تن میگوید ’ما مواقع را در زمان همانگونه تعیین میکنیم که مواضع را در مکان، یعنی نقطه ای را مبداء قرار داده مواقع و مواضع مزبور را به آن نقطه نسبت میدهیم. در مورد زمان، این نقطۀ مبداء برای هر کس عبارتست از حالت فعلی و حاضر او’. در تکمیل بیان تن باید گفت که علاوه بر این مبداء که نخستین نقطۀ اتکاء ذهن است، نقاط اتکاء دیگری هم هست که تجسسات آن را آسان میکند و هر یک از آنها دورۀ کم و بیش درازی از زندگی گذشتۀ شخص را خلاصه می کند و جایگزینی امور در زمان گذشته بوسیلۀ انتساب به آن نقاط اتکاء صورت میگیرد. این نقاط اتکاء بر سه گونه است: الف - وقایع مهم زندگی شخصی از قبیل ناخوشی سخت، زناشوئی، مرگ یکی از بستگان و نظائر آن. مثلاً میخواهید بدانید فلان کتاب را کی ابتیاع کرده اید، میگوئید همان روزی بود که به مجلس عروسی یا عزای فلانی میرفتم. یا فلان کس را کی برای نخستین بار ملاقات کردید، میگوئید هنگامی بود که از مرض حصبه بستری بودم و به عیادتم آمده بود. نقص اینگونه از جایگزینی آنست که شخصی و فردی است و مفهوم همه کس واقع نمیشود. ب - وقایع اجتماعی مانند اعلان مشروطیت در ایران، الغاء کاپیتولاسیون، اعلام آزادی زنان ایرانی، که معلوم ِ گروهی از مردمان میباشد ولی عامۀ ناس از آن آگاهی ندارند. ج - حوادث فلکی، که بهترین نمونۀ آن مواضع مختلف آفتاب و فصول چهارگانه سال است و آن معروف ِ همه مردمان میباشد. اینگونه از نقاط اتکاء است که منشاء سنوات تاریخی شده است.
بیان علمی حافظه: حفظ یا نگاهداری کیفیات را در نفس سابقاً به انواع مختلف توجیه میکردند، دکارت آنها را به تاهائی مانند مینمود که بر کاغذ گذارده شود و میگفت عبور نفوس حیوانی از روی این تاها - که در قلمرو ذهن حکم جاده های مرتسم را دارند - امور گذشته را احیاء می کند. بعضی دیگر از حکما قائل به یک نوع تلألؤهای ذهنی شده گفتند هر امری که نفس را عارض میشود آنرا مانند مشعلی فروزان منور میسازد و اثر این روشنائی و تلألؤ مدتها در نفس باقی میماند. این توجیهات و نظائر آنها اگرچه ماهرانه و لطیف است لیکن این نقص بزرگ را دارد که تکیۀ آنها بر دلائل علمی نبود. نظریۀ بدنی (فیزیولوژیک) در مائۀ گذشته توسعۀ بسیار علم وظایف الاعضاء و تحقیقات راجع به مراکز عصبی و عمل آنها نظریۀ کلی تقسیم مغز را به بطن هائی که هر کدام مرکز دسته ای از نفسانیات باشد، رونقی تازه بخشید و در موضوع مخصوص حفظ امور در ذهن دانشمندانی نظیر شارکو و ریبو این نظر را اعلام و تبلیغکردند که اثراتی که باقی میماند منحصراً بشکل تغییرات بدنی میباشد، به عبارت دیگر حافظه کاملاً مربوط و وابستۀ به مغز بوده و هر یک از احساسات و افکار - در برابر خود سلولهای متمایز مغزی خواهد داشت که مانند شیشۀ عکاسی از آن متأثر گردیده و این اثر را برای آینده نگاهداری می کند - ریبو، شمارۀ سلولهای مغز را به ششصد میلیون تخمین میکرد و آنها را برای نگاهداری آثار تمام حالاتی که در مدت یک عمر عادی بشری ذهن شخص را عارض میشود کافی میدانست، بخصوص که برای هر سلولی این توانائی را قائل بود که بتواند در ترکیبات مختلف وارد شود. مهمترین دلیلی که در تأیید این نظریه آورده شده است اینست که بعضی امراض مغز فراموشیهای معینی را نتیجه میدهند، از آن جمله جراحت یا نقص دومین چین خوردگی قسمت مؤخر نیم کرۀ چپ، کوری ذهنی، و جراحت یا نقص نخستین چین خوردگی قسمت جبینی نیمکرۀ چپ، کری ذهنی را باعث میشود.
انتقاد نظریۀ بدنی، اصلاح و تکمیل آن: اگر نظریۀ فوق صحیح می بود یعنی اگر سلولهائی که بکار ادراک احساسات سمعی و بصری میروند همانهائی باشند که آن احساسات را حفظ و نگاهداری میکنند، لازم می آمد که کوری و کری ذهنی که علتشان اختلال آن سلولها است همواره با کوری و کری معمولی همراه باشند در صورتی که چنین نیست و کسانی که دچار کوری و کری ذهنی هستند بخوبی می بینند یا می شنوند فقط معنی مبصرات یا مسموعات خود را نمی فهمند. از این گذشته معاینه و تشریح مغز بعضی اشخاص که دچار مرض فراموشی کلی شده اند هیچ جراحت معینی را نشان نداده است. مراد از این انتقاد فقط مدلل داشتن این نکته است که حافظه علاوه بر مقدمات و موجبات بدنی، مقدمات و موجبات دیگری هم دارد والاّ در اساس نظریۀ فوق چون و چرائی نیست و تازه ترین تحقیقات علمی هر روز نشان میدهد که تذکارات دارای زمینۀ بدنی هستند و با مراکز عصبی خاصه با مغز مناسبات بسیار نزدیک دارد. ایراد بزرگی که بر نظریۀ شارکو و ریبو و پیروان آنها وارد است این است که پایۀ تذکار را روی تغییر یک یا چند سلول معین گذاشته و پنداشته اند که صور ذهنی مانند کلیشه های عکاسی، پهلوی یکدیگر در مغز جای میگیرد (و به همین جهت صفت ’راکد’ بنظریۀ آنها داده شده است) ، در صورتی که کوچکترین امر نفسانی چندین هزار سلول منطقۀ مربوط را به حرکت می آورد و همین سلولها در ترکیبات دیگر نیز وارد میشوند. مثلاً ناچیزترین احساس بصری تمام منطقۀ بصری را که مرکب از هزاران سلول است تکان میدهد وناچیزترین احساس بصری دیگر همین عناصر را به وجهی دیگر بکار می اندازد - عیناً مانند بسیاری اصوات مرکب هم آهنگ که مثلاً روی پیانونواخته شود. حالا چنانچه این نکته را در نظر گیریم که هر احساسی در قلمرو سایر حواس انعکاسی می بخشد، بعلاوه دارای جنبۀ انفعالی میباشد و تعبیر هم می شود (یعنی بر زبان می آید) آن وقت ملتفت خواهیم شد که چرا جراحتهای محلی مغز در عین اینکه حافظه را متزلزل میسازد نمیتواند آنرا بکلی از میان ببرد و این جراحات بر تذکارات سست بنیان، یعنی بر آنهائی که تازه هستی یافته و کمتر تکرار شده و با سایر نفسانیات بستگی کمتری دارد لطمه میزند، لیکن نمیتواند در دیگران تأثیر مهمی ببخشد، نظریۀ بدنی که بصورت فوق درآید صفت ’راکد’ را از دست داده تحریکی خوانده میشود.
امراض حافظه: حافظه را در صورتی مریض میخوانند که یا دچار ضعف و سستی شده باشد یا آنکه از خود حدّت و شدّت غیرطبیعی نشان دهد. فراموشیهای غیرطبیعی درنتیجۀ ضعف حافظه پیدا میشود.
فراموشی طبیعی و لزوم آن: باید دانست که فراموشی بردو گونه است، یا طبیعی است یا غیرطبیعی و آنها با هم فرق کلی دارند. فراموشی طبیعی برای ذهن از ضروریات اولیه بشمار میرود زیرا اگر نفس قادر نبود به اینکه قسمتی از جریانات و حالات خود را بطور موقت یا دائم مورد غفلت قرار دهد همواره در زیر بار متراکم کیفیات کلی و جزئی بیشمار و پیچیده و مغشوش بسر میبرد و نمیتوانست هیچ عمل مهمی انجام دهد. بعلاوه فراموشی بگفتۀ ریبو ’قوه ایست نجات دهنده و پرفایده زیرا نمیگذاردزندگی گذشته، ما را زیر چنگال خود اسیر نگاه داشته مجبور کند به اینکه همواره آنرا تجدید کنیم. کسانی که قوه فراموشیشان کم است و جزئیات گذشته با سماجت مخصوص در خاطر آنها باقی مانده خودنمائی میکند، حقیقتاً اسیر آنها شده راحتی ندارند’.
اقسام امراض حافظه: امراض حافظه عبارت است از فراموشیهای غیرطبیعی که بسیار متنوع و متعدد است و در اینجا فقط به چند قسم آنها اشاره میشود:
1- فراموشیهای تدریجی، که بیشتر در پیران دیده میشود، و آن نتیجۀ ضعف و انحطاط مراکز عصبی است. پیرمردی را حکایت میکنند که چهارده ماه طبیب خودش را هر روز دید وهرگز نشناخت.
2- فراموشیهای ناگهانی، که غالباً دنبال ضربه ای بسر وارد آید یا حملۀ صرعی یا تأثر شدید روحانی دست میدهد. دکتر ژرژ دوما در کتاب خود موسوم به ’پریشانیهای روحی وپریشانیهای عصبی جنگ’ مجروح جنگیی را نقل میکند که پس از بخود آمدن در مریضخانه، برای مدت زمانی توانائی نگاهداری ادراکات بصری را در ذهن از دست داده بود چنانکه پرستار خود را که روزی ده بیست بار میدید بازنمیشناخت و گمان میکرد صدها پرستار مختلف ناشناس خدمت او را میکنند.
3- فراموشیهای کلی، در صورتی است که تمام گذشته از خاطر زدوده و محو شود. دکتر ژرژ دوما میان مجروحین جنگی که ضربه ای به مغزشان واردآمده بود چندین تن را دچار این مرض یافته میگوید: ’آنها از گذشتۀ خود هیچ نمیدانستند، حتی تاریخ تولد و سن و اسم خود را فراموش کرده بودند’.
4- فراموشیهای جزئی، وقتی است که دورۀ محدودی از زندگی گذشته فراموش شود مانند فراموشیهای قهقرائی و آن چنان است که مریض درنتیجۀ حادثه ای، مدتی محدود را از زمان وقوع آن حادثه به ماقبل فراموش میکند. افسری را نقل میکنند که از اسب بزمین افتاد، پس از آنکه بخود آمد تمام وقایع زندگی خودش را از دو روز قبل تا زمان وقوع حادثه بکلی فراموش کرده بود و مثل این بود که این دو روز را زنده نبوده است لیکن پس از آن که بهبودی یافت مطالب بتدریج از عقب به جلو و از کهنه به نو بخاطرش آمد.
5- فراموشیهای اختصاصی، هنگامی است که دستۀ معینی از صور ذهنی فراموش میشود مانند الوان یا اشکال یا اصوات یا اعداد یا فلان زبان. کسی را که با مغز بر زمین خورده بود گویند پس از آنکه حالش بجا آمد نمیتوانست قیافۀ کسان خود را تصور کند و باآنکه نقاشی میدانست وقتی از او خواستند شکل پرنده ای را از حفظ بکشد، نقشی عجیب کودکانه ترسیم کرد.
6- امراض مربوط به تکلم، که بر چند گونه است: الف - نوعی از لالی، و آن چنانست که مریض سخن و نوشتۀ دیگران را میفهمد و خودش هم کتباً میتواند بیان مقصود کند لیکن نمیتواند تکلم کند. ب - کری ذهنی، مریض میتواند سخن بگوید، چیز بنویسد و بخواند ولی آنچه را میشنود نمیفهمد. ج - کوری ذهنی، مریض از درک معنی چیزی که میخواند عاجز است. باید دانست که امراض مربوط به تکلم نتیجۀ اختلال حافظه تنها نیست، بلکه در این حالت استعدادهای دیگر نفس هم شاید صدمه دیده باشند زیرا در قوه تکلم علاوه بر حافظه، عادت و پاره ای از اعمال عالیۀ عقلانی نیز دخالت دارند.
7- تحریک یا اشتداد غیرطبیعی حافظه هم نوعی از مرض بشمار میرود. ازجمله نمونه های آن شهادت برخی اشخاص است که از خطر مرگ رهائی یافته میگویند در آن لحظه ای که میان مرگ و زندگی بوده اند جزئیاتی از گذشتۀ خود را بخاطر آورده اند که در تمام عمر بیاد نداشتند. نمونۀ دیگر اشتداد غیرطبیعی حافظه در بعضی تب های شدید ملاحظه میشود. ازجمله ’تن’ زنی را نقل میکند که در حال تب قطعات کاملی به زبان لاتینی و یونانی و عبرانی از بر میخواند، در صورتی که هیچ سواد نداشت، پس از تحقیق معلوم شد که در نه سالگی نزد عمویش که کشیش پرتستان بود زندگی میکرده وقطعات مزبور را از او شنیده بوده است. علت تحریک حافظه غالباً بدنی است و مخصوصاً بواسطۀ هجوم و سرعت فوق العادۀ جریان خون در مغز پیدا میشود. (از علم النفس یا روانشناسی از لحاظ تربیت تألیف علی اکبر سیاسی صص 123-138)

لغت نامه دهخدا

حافظین

(فِ)

حافظون. جمع واژۀ حافظ

لغت نامه دهخدا

حافظه

قوه حافظه، مقابل قوه ذاکره، نیروئی است که جای آن تجویف اخیر دماغ است و کار آن نگاهداری چیزهائی است که نیروی واهمه آنرا درک کند از امور جزئیه، پس حافظه خزانه وهم است مانند خیال برای حس مشترک

فرهنگ لغت هوشیار

محافظین

جمع محافظ، پاتاران بنوانان نگهداران نگهبانان جمع محافظ در حالت نصبی و جری (در فارسی مراعات این قاعده نکنند) : محافظین شهر

فرهنگ لغت هوشیار