- تپنده (تَ پَ دَ / دِ)
از تپیدن. رجوع به طپنده و تپیدن شود
معنی تپنده - جستجوی لغت در جدول جو
- تپنده
الخفقان
- تپنده
Throbbing
- تپنده
palpitant
- تپنده
ドキドキする
- تپنده
pochend
- تپنده
пульсуючий
- تپنده
pulsujący
- تپنده
跳动的
- تپنده
pulsante
- تپنده
pulsante
- تپنده
palpitante
- تپنده
kloppend
- تپنده
뛰는
- تپنده
เต้น
- تپنده
berdebar
- تپنده
धड़कता हुआ
- تپنده
פועם
- تپنده
دھڑکتا ہوا
- تپنده
ধড়ফড়
- تپنده
inapiga
- تپنده
пульсирующий
- تپنده
çarpan
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
کسی که زبانش هنگام حرف زدن می گیرد و حروف را نمی تواند از مخرج ادا کند، کج زبان، تمده، تمنده
بافنده، کسی چیزی را می بافد، پای باف، باف کار، نسّاج، جولاهه، حائک، جولاه، بافت کار
در علم زیست شناسی عنکبوت، جانوری بندپا با غده هایی در شکم که ماده ای از آن ترشح می شود که از آن تار می تند و در آن زندگی و به وسیلۀ آن شکار می کند
تارتن، تارتنک، کاربافک، کارتن، کارتنک، شیرمگس، مگس گیر، تنندو، کراتن
در علم زیست شناسی عنکبوت، جانوری بندپا با غده هایی در شکم که ماده ای از آن ترشح می شود که از آن تار می تند و در آن زندگی و به وسیلۀ آن شکار می کند
تارتن، تارتنک، کاربافک، کارتن، کارتنک، شیرمگس، مگس گیر، تنندو، کراتن
کسی که زبانش هنگام حرف زدن می گیرد و حروف را نمی تواند از مخرج ادا کند، کج زبان، تمده، تلنده
(تَ پَ چَ / چِ)
لغت نامه دهخدا
مخفف طبانچه است که به عربی لطمه خوانند. (برهان) (آنندراج). تپانچه. (ناظم الاطباء) :
ز گفتار هر دو پشیمان شدند
تپنچه برخسارگان برزدند.
فردوسی.
رجوع به طپنچه شود
ز گفتار هر دو پشیمان شدند
تپنچه برخسارگان برزدند.
فردوسی.
رجوع به طپنچه شود
(تَ نَنْ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
عنکبوت. غنده. (فرهنگ اسدی نخجوانی). عنکبوت. (صحاح الفرس) (زمخشری) (منتهی الارب). بمعنی تندو است که عنکبوت باشد. (برهان) (از فرهنگ جهانگیری). تنند و تنندو. (انجمن آرا) (آنندراج) (فرهنگ رشیدی). تندو. (انجمن آرا) (فرهنگ رشیدی) ، آلتی هم هست جولاهگان را که آنرا مکوک می گویند. (برهان). آنکه جولاهگان ریسمان بدو پیچند. (صحاح الفرس). چوبی که جولاهان سر ریسمان در میان آن نهند و می گردانند تا آن ریسمان که در میان آنست بتند. (فرهنگ رشیدی). رجوع به تندو و تنند و تنندو شود
(تَ نَنْ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
آنکه می تند و کشنده و پیچنده. (ناظم الاطباء). صفت فاعلی از تنیدن. کسی که عمل تنیدن را بجای آورد. رجوع به تنیدن و مادۀ بعد شود
کسی که زبانش در سخن گفتن میگیرد آنکه حرف را نمیتواندا زمخرج ادا کند
