معنی تسامح در فرهنگ فارسی عمید

آسان گرفتن بر یکدیگر، مدارا کردن، فروگذار کردن، سهل انگاری

معنی تسامح در لغت نامه دهخدا

با یکدیگرآسان فاگرفتن. (زوزنی). همدیگر آسانی کردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). آسان گرفتن. (غیاث اللغات) (آنندراج). تساهل. (زوزنی) (متن اللغه) (اقرب الموارد) (المنجد). سهل انگاری و اغماض و چشم پوشی و بی احتیاطی و بی پروایی و بی اهتمامی و نرمی و ملایمت بپاس خاطر کسی. (ناظم الاطباء)، جوانمردی کردن. (غیاث اللغات) (آنندراج)، استعمال لفظ در غیر معنی حقیقی آن بدون قصد علاقۀ مقبوله، و بدون نصب قرینه ای که دلالت بر آن کند. باعتماد بر فهم مخاطب. (چلیبی در حاشیۀ تلویح). و در اصطلاحات سیدجرجانی: تسامح عبارتست از اینکه غرض از گفتار دانسته نشود، وبرای فهم آن نیازمند باشند بتقدیر لفظی دیگر. (از کشاف اصطلاحات الفنون). رجوع به تعریفات جرجانی شود

معنی تسامح در فرهنگ فارسی معین

آسان گرفتن، مدارا کردن

معنی تسامح در فرهنگ واژه مترادف متضاد

اهمال، تساهل، تغافل، سهل انگاری، غفلت، فروگذاری، مدارا، مسامحه، مماطله، متضاد: جدیت، سخت کوشی، سختگیری، مدارا کردن، تساهل نمودن، فروگذار کردن، نرمی کردن، آسان گرفتن

معنی تسامح - جستجوی لغت در جدول جو

تسامح

فرهنگ فارسی عمید

تسامح

لغت نامه دهخدا

تسامح

فرهنگ لغت هوشیار

تسامح

فرهنگ فارسی معین

تسامح

فرهنگ واژه فارسی سره

تسامح

فرهنگ واژه مترادف متضاد

مسامح

باگذشت، سخاوتمند، بخشنده، آنکه از حق خود یا طلب خود چشم بپوشد، آنکه از جرم و گناه دیگری درگذرد

فرهنگ فارسی عمید

تسامع

از یکدیگر شنیدن، از همدیگر نقل کردن و شنیدن

فرهنگ فارسی عمید

مسامح

(مُ مِ)

نعت فاعلی از مصدر مسامحه. آشتی کننده و در کاری با کسی آسانی کننده ودیرکننده. (غیاث) (آنندراج). رجوع به مسامحه شود

لغت نامه دهخدا

سامح

(مِ)

بخشنده. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). سخی. (ناظم الاطباء) :
گه حزم ثابت گه عزم جاعل
گه بزم سامح گه رزم غالب.
حسن متکلم.
، متواضع، شریف و پاک نژاد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تسمح

(اِ فِ)

مسامحه و سهل کاری. (فرهنگ نظام). سهل گرفتن در چیزی. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از المنجد)

لغت نامه دهخدا

تسافح

(اِ)

زنا کردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از المنجد)

لغت نامه دهخدا

متسامح

(مُ تَ مِ)

آسانی کننده همدیگر. (آنندراج). مهربان و شفیق با یکدیگر. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به تسامح شود

لغت نامه دهخدا

تسامع

(اِ صِ)

از یکدیگر شنیدن و فاش شدن خبر. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). مشهور شدن بین مردم و شنیدن بعضی از بعضی دیگر. (از متن اللغه). شنیدن بعضی از بعضی دیگر و تناقل آن. (از اقرب الموارد) (از المنجد). نقل کردن مطلبی از غیر. (از کشّاف اصطلاحات الفنون) : چون مردم آن ناحیت در بامداد آمدند و به تسامع آنچه در شب رفته بود معلوم کردند. بعضی بر دست عرب مسلمان شدند. (تاریخ قم ص 257) ، عبارت است از اشهاد و آن چیزی است که بر حسب تواتر یا شهرت یا غیرآن، علم و یقین بدان حاصل شده باشد. چنین است در جامع الرموز، در کتاب الشهاده. (از کشاف اصطلاحات الفنون)

لغت نامه دهخدا

تسامی

(اِ صِ)

با یکدیگر نورد کردن به بزرگی. (زوزنی). با هم نبرد کردن ببزرگی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تفاخر. (المنجد). تباری. (متن اللغه) (اقرب الموارد) ، یکدیگر را به اسم خواندن. (از متن اللغه) ، برنشستن: تساموا علی الخیل، رکبوا. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از المنجد) ، برآمدن و بلند گردیدن مرد. (از متن اللغه) (از المنجد)

لغت نامه دهخدا