معنی بپئن - جستجوی لغت در جدول جو

بپئن

فرهنگ گویش مازندرانی

بائن

آشکار، هویدا، واضح، ظاهر، جداشونده

فرهنگ فارسی عمید

بائن

(ءِ)

جداشونده. (از منتهی الارب). جدا:
پور سلطان گر بر او خائن شود
آن سرش از تن بدان بائن شود.
(مثنوی).

لغت نامه دهخدا

بائن

(ءِ)

دهی از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان لار 3هزارگزی جنوب باختر لار. کنار راه فرعی لار به خنج، دامنه. گرمسیر و مالاریائی. سکنۀ آن 294 تن وآب آن از چاه است. محصول آنجا، غلات خرما (دیمی) و شغل اهالی زراعت است. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

بپگن

(بِ گَ)

کسی را گویند که ازغایت سیری نگاه به طعام نکند. (برهان قاطع) (ناظم الاطباء) ، خشکۀ پلاو. (رشیدی) ، و سنگ دراز که بدو دارو سایند. (رشیدی). بته. بده. (انجمن آرای ناصری از رشیدی)

لغت نامه دهخدا