معنی بلیس در لغت نامه دهخدا

مخفف ابلیس. شیطان. رجوع به ابلیس شود:، مهمان بلیس است خلق و حجت، بیچاره به یمگان از آن نهانست.، ناصرخسرو.، بلیس کرد ورا دست بوسه و شاباش، نشست پیش وی اندر به حرمت و تعظیم.، سوزنی.، هم صفیر و خدعۀ مرغان توئی، هم بلیس و ظلمت کفران توئی.، مولوی.، آن بلیس از ننگ و عار کمتری، خویشتن افکند در صد ابتری.، مولوی.، فرق بین وبرگزین تو ای خسیس، بندگی آدم از کبر بلیس.، مولوی.، گفت اگر دیو است من بخشیدمش، ور بلیسی کرد من پوشیدمش.، مولوی

معنی بلیس - جستجوی لغت در جدول جو

بلیس

لغت نامه دهخدا

بلیس

فرهنگ گویش مازندرانی

آلیس

(دخترانه)

بانوی نجیب زاده، دختر اصیل، خانم با اصل و نسب

فرهنگ نامهای ایرانی

بلیسه

(دخترانه)

لهیب، شراره (نگارش کردی: بسه)

فرهنگ نامهای ایرانی

بلقیس

(دخترانه)

ملکه شهر سبا که معاصر سلیمان بود و به دیدن او رفت

فرهنگ نامهای ایرانی

بلین

(دخترانه)

عهد، قرار (نگارش کردی: بهن)

فرهنگ نامهای ایرانی

بلیغ

فصیح، رسا، کامل، تمام، کسی که سخنش خوب و رسا باشد

فرهنگ فارسی عمید

جلیس

هم نشین، هم نشست، هم زانو، همدم

فرهنگ فارسی عمید

بلیل

باد سرد توام با باران، اندک

فرهنگ فارسی عمید

ابلیس

در ادیان سامی، موجودی که باعث رانده شدن آدم و حوا از بهشت شد، مظهر شر و بدی که انسان را گمراه می کند، عزازیل، برای مثال از ابلیس هرگز نیاید سجود/ نه از بدگهر نیکویی در وجود (سعدی۱ - ۹۸) . پس از آفریده شدن آدم همۀ فرشتگان به امر خداوند او را سجده کردند، مگر ابلیس که سرپیچی کرد و به این سبب رانده و ملعون شد

در ادیان سامی، موجودی که باعث رانده شدن آدم و حوا از بهشت شد، مظهر شر و بدی که انسان را گمراه می کند، عزازیل، برای مِثال از ابلیس هرگز نیاید سجود/ نه از بدگهر نیکویی در وجود (سعدی۱ - ۹۸) . پس از آفریده شدن آدم همۀ فرشتگان به امر خداوند او را سجده کردند، مگر ابلیس که سرپیچی کرد و به این سبب رانده و ملعون شد

فرهنگ فارسی عمید

بلیه

مصیبت، پیشامد بد، رنج

فرهنگ فارسی عمید

بلید

کندذهن، کودن، کم هوش

فرهنگ فارسی عمید

ابلیس

(اِ)

ظ. از کلمه یونانی دیابلس، لغویون عرب آنرا از مادۀ ابلاس به معنی نومید کردن یا کلمه اجنبی شمرده اند، و آن نام مهتر دیوان است که پس از نفخ روح در جسد ابوالبشر، چون از سجدۀ آدم سر باززد مطرود گشت. و او تا روز رستاخیز زنده باشدو جز بندگان مخلص را اغوا تواند کرد. نظیر اهریمن دین زردشت. شیطان. عزازیل. خناس. بوخلاف. ابومره. بومره. شیخ نجدی. ابولبینی. دیو. مهتر دیوان. (السامی فی الاسامی). پدر پریان. ج، ابالیس، ابالسه:
که ما را دل ابلیس بی راه کرد
ز هر نیکوئی دست کوتاه کرد.
فردوسی.
سران جهاندار برخاستند
ابر پهلوان خواهش آراستند
که ما را بدین جام می جای نیست
به می با تو ابلیس را پای نیست.
فردوسی.
من در تو فکنده ظن نیکو
ابلیس تو را ز ره فکنده
مانند کسی که روز باران
بارانی پوشد از کونده.
لبیبی.
گر به پیری دانش بدگوهران افزون شدی
روسیه تر نیستی هر روز ابلیس لعین.
منوچهری.
خود ابلیس کز آتش تیز بود
چه پاکی بدش یا چه آمدش سود؟
اسدی.
ابلیس قادر است ولیکن بخلق در
جز بر دروغ و حیله گری نیست قدرتش.
ناصرخسرو.
نه بدان لعنت است بر ابلیس
کو نداند همی یمین ز یسار
بل بدان لعنت است کاندر دین
علم داند، بعلم نکند کار.
سنائی.
آنکه مرد دها و تلبیس است
او نه خال و نه عم که ابلیس است.
سنائی.
ای بسا ابلیس آدم رو که هست
پس بهر دستی نباید داد دست.
مولوی.
همچو ابلیسی که گفت اغویتنی
تو شکستی جام و ما را میزنی.
مولوی.
پس اگر ابلیس هم ساجد شدی
او نبودی آدم او غیری بدی.
مولوی.
مخور هول ابلیس تا جان دهد
هر آنکس که دندان دهد نان دهد.
سعدی.

ظ. از کلمه یونانی دیابلس، لغویون عرب آنرا از مادۀ ابلاس به معنی نومید کردن یا کلمه اجنبی شمرده اند، و آن نام مهتر دیوان است که پس از نفخ روح در جسد ابوالبشر، چون از سجدۀ آدم سر باززد مطرود گشت. و او تا روز رستاخیز زنده باشدو جز بندگان مخلص را اغوا تواند کرد. نظیر اهریمن دین زردشت. شیطان. عزازیل. خناس. بوخلاف. ابومره. بومره. شیخ نجدی. ابولبینی. دیو. مهتر دیوان. (السامی فی الاسامی). پدر پریان. ج، ابالیس، ابالسه:
که ما را دل ابلیس بی راه کرد
ز هر نیکوئی دست کوتاه کرد.
فردوسی.
سران جهاندار برخاستند
اَبَر پهلوان خواهش آراستند
که ما را بدین جام می جای نیست
به می با تو ابلیس را پای نیست.
فردوسی.
من در تو فکنده ظن نیکو
ابلیس تو را ز ره فکنده
مانند کسی که روز باران
بارانی پوشد از کونده.
لبیبی.
گر به پیری دانش بدگوهران افزون شدی
روسیه تر نیستی هر روز ابلیس لعین.
منوچهری.
خود ابلیس کز آتش تیز بود
چه پاکی بدش یا چه آمدْش سود؟
اسدی.
ابلیس قادر است ولیکن بخلق در
جز بر دروغ و حیله گری نیست قدرتش.
ناصرخسرو.
نه بدان لعنت است بر ابلیس
کو نداند همی یمین ز یسار
بل بدان لعنت است کاندر دین
علم داند، بعلم نکْند کار.
سنائی.
آنکه مرد دها و تلبیس است
او نه خال و نه عم که ابلیس است.
سنائی.
ای بسا ابلیس آدم رو که هست
پس بهر دستی نباید داد دست.
مولوی.
همچو ابلیسی که گفت اغویتنی
تو شکستی جام و ما را میزنی.
مولوی.
پس اگر ابلیس هم ساجد شدی
او نبودی آدم او غیری بدی.
مولوی.
مخور هول ابلیس تا جان دهد
هر آنکس که دندان دهد نان دهد.
سعدی.

لغت نامه دهخدا

حبلیس

(حَ)

دلاور. رجوع به حبلبس شود

لغت نامه دهخدا

دبلیس

(دَ)

می نماید که کلمه صورت دگرگون شدۀ دملیج (دملج) باشد. (دزی ج 1 ص 424). نوعی از انگشتری است که زنان مراکش به دست کنند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بلیز

سفره بزرگ

معنی بلیس - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما