معنی بلقع در لغت نامه دهخدا

زمین بی آب و گیاه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). زمین بی نبات. (دهار). ج، بَلاقع. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). در حدیث است: الیمین الکاذب تدع الدیار بلاقع، و یا الیمین الفاجره تذر الدیار بلاقع. و در توصیف گوید منزل بلقع و دار بلقع (بدون تاء تأنیث)، و چون اسم بود با تاء آید و گویند انتهینا الی بلقعه ملساء. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). بلقعه. و رجوع به بلقعه شود.

معنی بلقع در فرهنگ لغت هوشیار

زمین لم یزرع، زمین بی آب و علف

معنی بلقع - جستجوی لغت در جدول جو

بلقع

لغت نامه دهخدا

بلقع

فرهنگ لغت هوشیار

برقع

روبند، نقاب، تکۀ پارچه که زنان با آن چهرۀ خود را می پوشانند

فرهنگ فارسی عمید

برقع

(بِ قِ / بُ قُ)

نام آسمان هفتم یا چهارم یا نخستین. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). آسمان چهارم و گویند هفتم. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

بلقه

(بُ قَ)

پیسگی. (منتهی الارب). سیاهی و سپیدی. (از اقرب الموارد). بلق. و رجوع به بلق شود.

لغت نامه دهخدا

بلنقع

(بَ لَ قَ)

طریق صلنقع بلنقع، یعنی راه پیدا و روشن. (منتهی الارب). تأکیدی است صلنقع را، چنانکه گویند مکان صلنقع بلنقع. (از ذیل اقرب الموارد از قاموس)

لغت نامه دهخدا

بلاع

(بَلْ لا)

شخص بسیاربلع. آنکه بسیار می بلعد. (از ذیل اقرب الموارد از لسان)

لغت نامه دهخدا

برقع

(بُ قَ / بُ قُ)

روی بند ستور. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) : از بیلقان پرده های بسیار و جل و برقع و ناطف خیزد. (حدود العالم). ده سر اسب پنج با زین و پنج با جل و برقع. (تاریخ بیهقی). ده سر اسب خراسانی ختلی به جل و برقع دیبا. (تاریخ بیهقی). خواجۀ بزرگ از جهت خود رسول را استری فرستاد به جل و برقع. (تاریخ بیهقی).
اسبت با جل ّ و برقع است ولیکن
با تو نباید نه اسب و برقع و نه جل.
ناصرخسرو.

لغت نامه دهخدا

برقع

(بُ قُ)

داغی است بر ران مر شتر را بر این صورت 0 0 (منتهی الارب). داغی که برران شتر نهند. (ناظم الاطباء). ماده بزی که برای دوشیدن شیر بدین نام خوانند و بدین معنی بدون الف و لام آید. (ناظم الاطباء).

لغت نامه دهخدا

باقع

(قِ)

کفتار. ضبع. (در این بیت از اخطل بدین معنی است یا بمعنی غراب ابلق) :
کلوا الضب و ابن العیر و الباقع الذی
یبیت یعس اللیل بین المقابر.
(از تاج العروس) (از اقرب الموارد).
کفتار ماده. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج).

لغت نامه دهخدا

باقع

(قِ)

اکتفاکننده بچیزی. (از اقرب الموارد). و رجوع به بقع شود

لغت نامه دهخدا

بلقی

(بَ)

منسوب به بلق که از نواحی غزنه است. (از اللباب فی تهذیب الانساب). و رجوع به بلق شود

لغت نامه دهخدا

بلقک

(بَ قَ)

گیاهی است از تیره مرکبان که دارای نهنج زردرنگ یا صورتی رنگ است و میوه هایش طویل و بصورت مخروطی هستند که رأس آنها بطرف بالا و قاعده شان بر روی نهنج است. اندامهای این گیاه دارای کرکهای درشتی است که تقریباً بصورت خار درآمده اند. ریشه گیاه محتوی مقدار زیادی اینولین است و برگهای جوانش را بصورت سبزی غذاها (در آشها) مورد استفاده قرار میدهند. بطور کلی در تداوی، اندامهای این گیاه بخصوص در رماتیسم و سرخک و نزله مورد استفاده قرار میگیرد. نوعی از آن در مرکز ایران نزدیک اصفهان میروید و در بین اهالی به همین نام بلقک مشهور است، و نوعی دیگر از آن در روسیه میروید که از وی صمغی میگیرند که نظیر کائوچو است. سفور. جنۀ اسود. اسفور. چینای سیاه. اسغور. چینۀ سیاه. قعبول اسود. قعبارون اسود. (از فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

بلعق

(بَ عَ)

نوعی از بهترین خرمای عمان، و نوع دیگر آن فرض است. (منتهی الارب). نیکو ازجمیع انواع خرما. (از ذیل اقرب الموارد از لسان)

لغت نامه دهخدا

بلقط

(بُ قُ)

کوتاه. (منتهی الارب). بلقوط. و رجوع به بلقوط شود

لغت نامه دهخدا

بلوع

(بَ)

بسیاربلعنده.

لغت نامه دهخدا

بلاقع

(بَ قِ)

جمع واژۀ بلقع. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به بلقع شود.

لغت نامه دهخدا

تلقع

(تَ)

دشنام دادن و سخن راندن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) : تلقع بالکلام، رمی به رمیاً. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سلقع

(سَ قَ)

جای بی نبات. این کلمه تابع بلقع است. یقال بلقع سلقع، یعنی جای خشک بی نبات. (منتهی الارب) (آنندراج). زمین درشت. (مهذب الاسماء) ، شترمرغ نر. (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

صلقع

(صَقَ)

دشت خالی بی آب و گیاه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

بلقعه

(اِ)

بی آب و گیاه شدن بلد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

بلقعه

(بَ قَ عَ)

زمین بی آب و گیاه. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). بلقع. رجوع به بلقع شود.

لغت نامه دهخدا

بلقعی

(بَ قَ عی ی)

سهم بلقعی، تیر صاف پیکان، همچنین است سنان بلقعی. (منتهی الارب) (از ذیل اقرب الموارد از لسان)

لغت نامه دهخدا

بلتع

(بَ تَ)

ماهر و دانای هر چیز. (منتهی الارب). حاذق در هر شی ٔ. (از اقرب الموارد). بلنتع. و رجوع به بلنتع شود

لغت نامه دهخدا

تلقع

دشنام دادن

فرهنگ لغت هوشیار

برقع

روبند زنان

فرهنگ لغت هوشیار

باقع

کفتار پیسه دار، سگ پیسه دار

فرهنگ لغت هوشیار

بلتع

ماهر و دانای هر چیزی

فرهنگ لغت هوشیار

بلقک

پارسی است و درست آن: بلغک از گیاهان دارویی گیاهی از تیره مرکبان که دارای نهنج زرد رنگ یا صورتی رنگ است و میوه هایش طویل و بصورت مخروطی هستند که راس آنها بطرف بالا و قاعده شان برروی نهنج است. اندامهای این گیاه دارای کرکهای درشتی است که تقریبا بصورت خار در آمده اند. ریشه گیاه محتوی مقدار زیادی اینولین است و برگهای جوانش را بصورت سبزی غذاها (در آشها) مورد استفاده قرار میدهند. بطور کلی در تداوی اندامهای این گیاه بخصوص در رماتیسم و سرخک و نزله مورد استفاده قرار میگیرد. گونه ای از آن در مرکز ایران نزدیک اصفهان میروید و در بین اهالی بهمان نام بلقک مشهور است و گونه دیگر آن در روسیه میروید که از وی صمغی میگیرند که نظیر کائوچو میباشد سفور جنه اسود اسفور چینای سیاه اسفور چینه سیاه قعبول اسود قعبارون اسود

فرهنگ لغت هوشیار