معنی بلعم در لغت نامه دهخدا

بلعام. بلعم باعور. از زاهدان و درویشان مستجاب الدعوات بود که بر موسی (ع) بد دعا کرد. (از غیاث). و رجوع به بلعام و بلعم باعور شود:، شرف درعلم و فضلست ای پسرعالم شو و فاضل، به علم آور نسب مآور چو بی علمان سوی بلعم.، ناصرخسرو.، مرا عز و ذلی است در راه همت، که پروای موسی و بلعم ندارم.، خاقانی.، گویند که خاقانی نَدْهد به خسان دل، دل کو سگ کهف است به بلعم نفروشم.، خاقانی.، بلع ار نه دعای بلعمی بود، در صبح چرا دو دست بنمود.، نظامی.، صد هزار ابلیس و بلعم در جهان، همچنین بوده ست پیدا و نهان.، مولوی

معنی بلعم در لغت نامه دهخدا

نام قبیله ایست و اصل آن بنوالعم باشد که مخفف شده است. (منتهی الارب)، واقعه طلب. حادثه جو. (فرهنگ فارسی معین). صاحب آنندراج جمع آن را ذیل ’بل’ ضبط کرده چنین مینویسد: بلغاکیان، مفتنان و واقعه طلبان، و این لفظ در تاریخ فیروزشاهی بسیار استعمال یافته. و رجوع به بلغاک شود

معنی بلعم در لغت نامه دهخدا

شهری است نواحی روم. (از معجم البلدان) (مراصد) (منتهی الارب). شهری است به آسیهالصغری و ابوالفضل محمد بلعمی از آنجاست. (از یادداشت مرحوم دهخدا). رجوع به ابوالفضل بلعمی و بلعمان شود

معنی بلعم در لغت نامه دهخدا

مرد بسیارخوار سخت فروبرنده. (منتهی الارب) (از ذیل اقرب الموارد از تاج). کسی که غذا را بتندی بلعد. (فرهنگ فارسی معین)

معنی بلعم در لغت نامه دهخدا

راهگذر طعام در حلق. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). بلعوم. مری. مبلع. ج، بَلاعم. (اقرب الموارد)

معنی بلعم در فرهنگ لغت هوشیار

کسی که غذا را به تندی بخورد

معنی بلعم در فرهنگ فارسی معین

مرد بسیار خوار، کسی که غذا را به تندی بلعد

معنی بلعم در فرهنگ واژه مترادف متضاد

بسیارخوار، پرخوار، پرخور، تندخوار، تندخور

معنی بلعم - جستجوی لغت در جدول جو

بلعم

لغت نامه دهخدا

بلعم

لغت نامه دهخدا

بلعم

لغت نامه دهخدا

بلعم

لغت نامه دهخدا

بلعم

لغت نامه دهخدا

بلعم

فرهنگ لغت هوشیار

بلعم

فرهنگ فارسی معین

بلعم

فرهنگ واژه مترادف متضاد

بلجم

بلغم، ماده ای سفید و لزج که غالباً هنگام بیماری از داخل بدن و دستگاه گوارش مترشح و به خارج دفع می شود، خلط سینه و بینی، در طب قدیم از اخلاط چهارگانۀ بدن

فرهنگ فارسی عمید

صلعم

اختصار صلّی الله علیه و سلم

فرهنگ فارسی عمید

بلغم

ماده ای سفید و لزج که غالباً هنگام بیماری از داخل بدن و دستگاه گوارش مترشح و به خارج دفع می شود، خلط سینه و بینی، در طب قدیم از اخلاط چهارگانۀ بدن

فرهنگ فارسی عمید

بلخم

فلاخن، آلتی ساخته شده از دو ریسمان که با آن سنگ پرتاب می کردند، پلخم، پلخمان، دستاسنگ، غوت، فلخمان، فلماخن، فلا سنگ، قلاب سنگ، قلاسنگ، قلما سنگ، کلما سنگ، کلا سنگ، دست سنگ، قلبا سنگ، مشت سنگ، مشتاسنگ

فرهنگ فارسی عمید

برعم

(بُ عُ)

برعمه. برعومه. برعوم. غلاف میوۀ درخت. (منتهی الارب). پوست گل. (مهذب الاسماء) (آنندراج). غلاف گل. (مهذب الاسماء).

لغت نامه دهخدا

بلاعم

(بَ عِ)

جمع واژۀ بلعم. (اقرب الموارد). رجوع به بلعم شود.

لغت نامه دهخدا

بلرم

(بَ لَ)

به زبان رومی به معنی مدینه و شهر، و آن بزرگترین شهر در جزیره صقلیه (سیسیل) در سواحل بحر مغرب است. آن را حصاری بلند و محکم است. تعداد مساجدی که در بلرم و حومه آن قرار دارد بالغ بر سیصد می باشد. (از معجم البلدان) (از مراصد). و رجوع به عیون الانباء ج 1 ص 56 شود

لغت نامه دهخدا

بلعمه

(اِ)

فروبردن لقمه را. (منتهی الارب) (از ذیل اقرب الموارد از تاج)

لغت نامه دهخدا

بلعمی

(بَ عَ)

لقب ابوعلی محمد بن محمد بن عبداﷲ تمیمی بلعمی، پسر ابوالفضل محمد بن عبداﷲ بلعمی و وزیر منصور بن نوح سامانی است. وی چندی وزیر عبدالملک بن نوح نیز بود. و خواندمیر در دستورالوزرای خود گوید: بعد از عزل دامغانی روزی چند (ابوعلی بلعمی) بر مسند وزارت نشست و بنا برآنکه اختلال احوال آن مملکت زیاده از آن بودکه او تدارک تواند نمود، امیر نوح، عبداﷲ عزیز را از خوارزم بازطلبید و ثانیاً به تکفل آن شغل مأمور گردانید. ابوعلی به امر منصور بن نوح به ترجمه و تألیف تاریخ بلعمی (از تاریخ طبری عربی) مبادرت کرد، و پاره ای از مؤلفین گفته اند که دقیقی شاهنامه را به فرمان ابوعلی محمد بن بلعمی کرد. (یادداشت مرحوم دهخدا). وفات ابوعلی را سنۀ 383 هجری قمری ذکر کرده اند. (ازدستورالوزراء ص 113 و 114) (از تعلیقات چهارمقاله ص 23) (از فرهنگ فارسی معین). و رجوع به مقدمۀ تاریخ بلعمی چ وزارت فرهنگ به قلم محمد پروین گنابادی ج 1 و مقدمۀ برگزیدۀ بلعمی به قلم محمدجواد مشکور شود، مخفف بلاغت. (غیاث) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

بلتم

(بَ تَ)

مرد عاجز گران زبان. (منتهی الارب). شخص درمانده و افسرده دل و مضطرب در آفرینش و سنگین در زبان و منظر، و آن لغتی است در بلدم. (از ذیل اقرب الموارد از قاموس).

لغت نامه دهخدا

بلدم

(بَ دَ)

بالای سینه، یا حلقوم و سر معده که مجرای طعام است به حلقوم پیوسته، یا آنچه جنبان باشد از حلقوم اسب. (منتهی الارب) (ازذیل اقرب الموارد از لسان).

لغت نامه دهخدا

بلخم

(بَ خَ)

فلاخن، و آن کفه ای باشد که از ابریشم یا از پشم بافند و دو ریسمان بر دو طرف آن بگذرانند و شاطران و شبانان ومزارعان بدان سنگ اندازند. (از برهان) (از هفت قلزم). چیزی که بدان سنگ اندازند و آن را فلاخان و فلاخن و کلاسنگ نیز گویند. (شرفنامۀ منیری). بلخمان. پلخم. پلخمان. پلخمو، در تداول عامۀ خراسان:
گله بانان او نهند از قدر
مهر و مه را چو سنگ در بلخم.
مؤیدالدین (از آنندراج)

فلاخن، و آن کفه ای باشد که از ابریشم یا از پشم بافند و دو ریسمان بر دو طرف آن بگذرانند و شاطران و شبانان ومزارعان بدان سنگ اندازند. (از برهان) (از هفت قلزم). چیزی که بدان سنگ اندازند و آن را فلاخان و فلاخن و کلاسنگ نیز گویند. (شرفنامۀ منیری). بلخمان. پلخم. پلخمان. پَلَخمو، در تداول عامۀ خراسان:
گله بانان او نهند از قدر
مهر و مه را چو سنگ در بلخم.
مؤیدالدین (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

بلذم

(بَ ذَ)

آنچه جنبان باشد از حلقوم اسب، لغتی است در بلدم. (منتهی الارب) (از ذیل اقرب الموارد). رجوع به بلدم شود.

لغت نامه دهخدا

صلعم

کاهیده صلی الله علیه و سلم درود و آفرین خدا بر او باد نشانه اختصاری صلی الله علیه و سلم

فرهنگ لغت هوشیار