معنی بغاره - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(دخترانه)

آورنده بهار، منسوب به بهار، بهاری، متولد شده در بهار

(پسرانه)

نام روستایی (نگارش کردی: بیاره)

گیاهی که ساقۀ راست و بلند نداشته باشد و شاخه های آن روی زمین بیفتد مانند بوتۀ کدو، خربزه، خیار و مانند آن
جلونک، جلنگ، چلونک، بیاج،
بوته

نانی که از آرد ارزن تهیه می شد، برای مثال رفیقان من با می و ناز و نعمت / منم آرزومند یکتا زغاره (ابوشکور - شاعران بی دیوان - ۹۰ حاشیه)

بهاری مثلاً لباس پاییزه، ویژگی زراعتی که حاصل آن در فصل بهار به دست می آید، ویژگی محصول کشاورزی کاشته شده در بهار مثلاً کشت پاییزه

ورم غده، برآمدگی کوچک در بدن، هر یک از غده های متورم زیر پوست

غار، شکاف معمولاً وسیع و عمیق در زیر زمین یا داخل کوه که در اثر انحلال مواد داخلی آن یا حرکات پوستۀ زمین به وجود می آید، گاباره، دهار، مغار

غول بیابانی، غولی که گمان می رود در بیابان باشد، شخص درشت، بدقواره و زشت، غول بیابان

جایی در کوه و بیابان که گوسفندان هنگام شب در آنجا به سر می برند، جای خواب گوسفندان، شبگاه

سرقت ادبی، غارت کردن، تاخت و تاراج کردن

زغاره، نانی که از آرد ارزن تهیه می شد

(شَ رَ / رِ)

به معنی شبغاز وشبغازه است. (از برهان قاطع). رجوع به شبغاز شود

غار، غاری که در کوه باشد

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما