معنی بعل در لغت نامه دهخدا

زمین بلند که بر آن دو سال یک بار باران بارد. (منتهی الارب). ج، بِعال و بُعول وبُعولَه (ناظم الاطباء) (آنندراج). آنچه (زمینی که) از آسمان آب خورد. جوهری گوید: بَعل و عِذی یکی است. اصمعی گوید: زراعتی که بیخ آن از آسمان آب خورد. (از اقرب الموارد).، خدا. در آشوری، بابلی ’بَلو’ عبری ’بَعَل’، آرامی ’بَعلا’، در لغات جنوب الجزیره و حبشه ’بَعل’. (از تاریخ اللغات السامیه. چ اسرائیل ولفنسون ص 284). و رجوع به دایره المعارف اسلام شود. (از حاشیۀ برهان قاطع چ معین).

معنی بعل در لغت نامه دهخدا

نام بت قوم یونس علیه السلام. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (آنندراج) (غیاث).

معنی بعل در لغت نامه دهخدا

متحیر و ترسان و ستوه گشتن از چارۀ کار. (از منتهی الارب) (از آنندراج) (از اقرب الموارد). سرگشته شدن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). بَعِل، سرکشی نمودن از کسی: بعل علیه. (منتهی الارب) (آنندراج)

معنی بعل در فرهنگ فارسی معین

شوهر، زوج، صاحب، خداوند، نام چند بُت از اقوام سامی، به ویژه فینیقی ها، جمع بعول، بعال

معنی بعل - جستجوی لغت در جدول جو

بعل

لغت نامه دهخدا

بعل

لغت نامه دهخدا

بعل

لغت نامه دهخدا

بعل

فرهنگ لغت هوشیار

بعل

فرهنگ فارسی معین

بعله

(بَ عِ لَ)

زنی که خود را به لباس آراستن نداند. (منتهی الارب) (آنندراج). زنی که آرایش به لباس را نداند و لباس نازیبا پوشد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بعلی

(بُ عَ)

ایل بعلی، یکی از طوایف بنی کعب خوزستان. (جغرافیای سیاسی کیهان ص 90) ، صورت غیرسایه دار از رنگ. (منتهی الارب). صورت نقاشی بدون رنگ. (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، کسی که شعر گفتن نداند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مفحم که شعر نگوید. (از اقرب الموارد) ، نام بتی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

بعلی

(بَ لی ی)

منسوب به شهر بعلبک. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به بعلبک

لغت نامه دهخدا

بعلی

(بَ لی ی)

روییده شده در مزرعه ای که بواسطۀ باران مشروب شود. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بعلی

(بَ)

آقا یا خداوند من، خدای مشهور کنعانیان. (قاموس کتاب مقدس). شوهر زن. (از قاموس کتاب مقدس) ، خر و این معنی از ابن خالویه است، هر باربردار. و این معنی از ابن خالویه است. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج).
- بعیر ضامر، شتر باریک میان. (مؤید الفضلاء)

لغت نامه دهخدا

بعله

(بَ لَ)

زن مرد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مؤنث بعل. و رجوع به بعل شود

لغت نامه دهخدا

بعله

(بَ عَ لَ)

متحیر و ترسان گشته از چارۀ کار. (منتهی الارب). مؤنث بعل، یعنی زنی که در چارۀکار متحیر و ترسان باشد. (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، امراه بعیج، زنی که در خیرخواهی شوی بسیار مبالغه نماید و بر وی نثار کند. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (آنندراج)

متحیر و ترسان گشته از چارۀ کار. (منتهی الارب). مؤنث بَعِل، یعنی زنی که در چارۀکار متحیر و ترسان باشد. (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، امراه بعیج، زنی که در خیرخواهی شوی بسیار مبالغه نماید و بر وی نثار کند. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

تبعل

(اِ)

خدمت کردن شوهر را. (تاج المصادر بیهقی). فرمان برداری شوهر کردن و یا خود را برای وی آراستن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). شوهری. (غیاث اللغات) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

بطل

دلاور وبا قدرت ناچیز وفاسد گشتن چیزی ناچیز وفاسد گشتن چیزی

معنی بعل - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما