معنی بدوی در فرهنگ فارسی عمید

ابتدایی مثلاً هیئت بدوی

معنی بدوی در فرهنگ فارسی عمید

ساکن بادیه، بادیه نشین، صحرانشین مثلاً قبایل بدوی

معنی بدوی در لغت نامه دهخدا

احمد بن علی بن ابراهیم الحسینی. از مشاهیر اولیای قرن هفتم هجری بود. اصل وی از مغرب است، در 596 هجری قمری متولد شد، در مکه و مدینه و سپس در مصر اقامت گزید. در 675 هجری قمری درگذشت. وی بی اندازه مورد احترام مردم روزگار خود بود و مرید فراوان داشت. (از اعلام زرکلی ج 1 ص 141 و قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 1257)

معنی بدوی در لغت نامه دهخدا

یکی از دهستانهای بخش لنگۀ شهرستان لار است. از یازده آبادی تشکیل شده که مجموعاً 5200 تن سکنه دارد. محصول عمده آن غلات، خرما و صیفی است. (از فرهنگجغرافیایی ایران ج 7)، دهی از بخش حومه شهرستان تربت حیدریه است. 334 تن سکنه دارد. محصول آن بنشن و ابریشم است. (از فرهنگجغرافیایی ایران ج 9)

معنی بدوی در لغت نامه دهخدا

منسوب به بدو. (از منتهی الارب) (از تاج العروس). منسوب به بادیه. (از الانساب سمعانی) (آنندراج). بیابان باش. (بحر الجواهر). مردم صحرانشین. (غیاث اللغات). آنکه در بادیه زندگانی کند. بادیه نشین. بادی. اعرابی. مقابل حضری و قراری و شهری و روستایی و مدری و مقیم. (از یادداشت مؤلف). ج، بَداوی ّ. (از المنجد)