معنی بدغ در لغت نامه دهخدا

فربه ونیکوحال. (ناظم الاطباء). تناور. فربه. (از ذیل اقرب الموارد). ج، بدغون. (ناظم الاطباء) : و هم بدغون، یعنی آنها فربه اند و خوش دارند. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ذیل اقرب الموارد)، بداندیشی. بدخواهی:، چو رستم بگفتار او بنگرید، ز دل بدگمانیش کوتاه دید.، فردوسی.، که پیران سالار از آن شهر بود، که از بدگمانیش بی بهر بود.، فردوسی.،، بدنامی و رسوایی. (ناظم الاطباء)

معنی بدغ در لغت نامه دهخدا

آنکه در جامه ریَد. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)، دشمن. بدخواه. (از ولف). دشمن. بدنیت. (یادداشت مؤلف). مغرض. (از ناظم الاطباء). بد اندیش. بدسگال. (یادداشت مؤلف) :، نگردیم زنده از این جنگ باز، نداریم ازین بدگمان چنگ باز.، دقیقی.، به ژوبین و خنجر به گرز و کمان، همی رزم جویند با بدگمان.، فردوسی.، چنین گفت افراسیاب آن زمان، که بر جنگتان چیره شد بدگمان.، فردوسی.، بد که گوید زو مگر بدنیتی، بدخصال و بدفعال و بدگمان.، فرخی.، سرش سبز باد و دلش شادمان، ازو دور چشم بد بدگمان.، نظامی.،، در بیت زیر ظاهراً معنی دژخیم و جلاد و میرغضب می دهد:، چو آید بفرمای تا در زمان، ببرد بخنجر سرش بدگمان.، (شاهنامه چ بروخیم ج 8 ص 2671).،، بی وفا. (ناظم الاطباء). و رجوع به گمان شود

معنی بدغ در لغت نامه دهخدا

آلوده شدن به نجاست و شر. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد). بطغ. (یادداشت مؤلف) : بدغ بالعذره بدغاً و کذا بالشر. (ناظم الاطباء). بدغ بالعذره، آلوده شد بنجاست. بدغ بالشر، دچار شر شد. (یادداشت مؤلف).

معنی بدغ در لغت نامه دهخدا

شکستن چهارمغز و بادام. (منتهی الارب) (آنندراج). شکستن گردکان و بادام. (ناظم الاطباء). شکستن گردو و بادام. (از اقرب الموارد)

معنی بدغ - جستجوی لغت در جدول جو

بدغ

لغت نامه دهخدا

بدغ

لغت نامه دهخدا

بدغ

لغت نامه دهخدا

بدغ

لغت نامه دهخدا

بوغ

املای دیگر واژۀ بوق، آلت فلزی یا استخوانی میان تهی که با دهان در آن می دمند و صدا می کند، صور، برغو

فرهنگ فارسی عمید

بدل

بدلی، هرچه به جای چیز دیگر واقع می شود، عوض، جانشین، در هنر در سینما، بدلکار

فرهنگ فارسی عمید

بزغ

قورباغه، وزغ، جانوری از ردۀ دوزیستان با پاهای قوی و پره دار که در آب تخم می ریزد، برخی از انواع آن از بدن خود مایعی رقیق و سمّی جدا می کند، نوزاد بی دست و پای آن دارای سر بزرگ، دم دراز و آبشش است
غورباغه، وک، غوک، بک، پک، چغز، جغز، غنجموش، مگل، ضفدع، قاس، کلا، کلائو

قورباغه، وَزَغ، جانوری از ردۀ دوزیستان با پاهای قوی و پره دار که در آب تخم می ریزد، برخی از انواع آن از بدن خود مایعی رقیق و سمّی جدا می کند، نوزاد بی دست و پای آن دارای سر بزرگ، دُم دراز و آبشش است
غورباغه، وُک، غوک، بَک، پَک، چَغز، جَغز، غَنجموش، مَگَل، ضِفدِع، قاس، کَلا، کَلائو

فرهنگ فارسی عمید

بدا

کلمه ای که هنگام تهدید و ترساندن کسی می گویند مثلاً بدا به حالش
در احکام اسلامی، پدید آمدن رای جدید برای خداوند، پیدا شدن رای دیگر در کاری

فرهنگ فارسی عمید

برغ

جایی از نهر که با سنگ و خاک جلو آن را ببندند تا آب داخل جوی دیگر شود، جایی که آب از نهر وارد جوی کوچک شود، بندآب، سربرغ، برغاب، وارغ، برای مثال چو شمع از عشق هر دم بازخندم / به پیش چشم برغی بازبندم (عطار - لغتنامه - برغ)

فرهنگ فارسی عمید