بخونخواهی کسی را کشتن. قصاص گرفتن: یکی آنک این هر دو کشندۀ مرا بازکشی، دوم آنک دخترم روشنک بزنی کنی. (فارسنامۀ ابن البلخی) ، رها کردن از بند. آزاد کردن: و آنچ فاضل و زیاد آمد با او رد گردانیدند و او را بازگشودند. (تاریخ قم ص 161)
بخونخواهی کسی را کشتن. قصاص گرفتن: یکی آنک این هر دو کشندۀ مرا بازکشی، دوم آنک دخترم روشنک بزنی کنی. (فارسنامۀ ابن البلخی) ، رها کردن از بند. آزاد کردن: و آنچ فاضل و زیاد آمد با او رد گردانیدند و او را بازگشودند. (تاریخ قم ص 161)
رجعت. (منتهی الارب). مراجعت. برگشتن. (ناظم الاطباء). ایاب. بازگردیدن. رجوع. عود. برگردیدن. معاودت نمودن. (آنندراج). ارتجاع. تراجع. انتکاث. اعتکار. انسیاب. رجع. رجعی ̍. (منتهی الارب). صدور. حور. معاد. (تاج المصادر بیهقی). انصفاق. رجعان. (منتهی الارب). بازآمدن: پسند باشد مر خواجه را پس از ده سال که بازگردد پیر و پیاده و درویش. رودکی. همه به تنبل و رنگ است بازگشتن او شرنگ نوش آمیغ است و روی زراندود. رودکی. و ایشان (غوریان) به هر وقتی بغزو آیند بنواحی اسلام به هر جایی که افتد، برکوبند و غارت کنند و زود بازگردند. (حدود العالم). منادی گری دیگر اندر سرای برفتی گه بازگشتن بجای. فردوسی. از آن بازگشتن فرود جوان از ایشان همی بود تیره روان. فردوسی. سپاه اندر آمد ز افراسیاب چو ما بازگشتیم بگذاشت آب. فردوسی. پری چهره گریان ازو بازگشت ابا انده و درد انباز گشت. فردوسی. بازگرد اکنون و آهستکشان بر سر و روی آبکی خرد بزن، خاک لب جوی بشوی. منوچهری. هینی به گاه جنگ به تک خاسته ز کوه هین بزرگ بازنگردد به هین و هی. منوچهری. از کار خیر عزم تو هرگز نگشت باز هرگز ز راه بازنگشتست هیچ تیر. منوچهری. هم اکنون باز گرد و ویس را گوی زنان را نیست چیزی بهتر از شوی. (ویس و رامین). و ایشان بازگشتند سوی غزنین. (تاریخ سیستان). من نیکوئی دنیا و آخرت یافته بخانه بازگشتم. (تاریخ سیستان). آنگاه فرمود بازگردید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 102). خواجه علی از گرگان بازگشت و بسیار تکلف کرده بودند گرگانیان و بنشابور آمد. (تاریخ بیهقی). چون از این فارغ شدند بوسهل و قوم از پای دار بازگشتند. (تاریخ بیهقی). نگه کن کمینش بگاه ستیز هم از بازگشتنش گاه گریز. اسدی. در سور جهان شدم ولیکن بس لاغر بازگشتم از سور. ناصرخسرو. فاطمه گفت یا اعرابی غفراﷲ لک بسلامت بازگرد که رسول را غش رسیده است. (قصص الانبیاء ص 243). آن حربه که بر سنگ زدم اگر بر شکم تومیزدم چه میکردی برخیز و بازگرد و قصۀ این عابدان مکن. (قصص الانبیاء ص 149). پس یک چندی برآمد، طالوت بمرد و مملکت بدو بازگشت. (قصص الانبیاء ص 148). اما او خود بازگشت (شاپور) و بپارس نشست و پس رسولان میان شاپور و للیانوس آمد شد میکردند. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 71). کی هر کی بازگردد من او را هلاک کنم. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 105). باز باید گشت و یک هفته آسایش داد. (کلیله و دمنه). وهم تهی پای بسی ره نبشت هم ز درش دست تهی بازگشت. نظامی. روزی تو بازنگردد ز در کار خدا کن غم روزی مخور. نظامی. بر او بنشینم و صحرا نوردم شبانگه سوی خدمت بازگردم. نظامی. نقل است که یک روز میگذشت با جماعتی در تنگنای راهی افتاد و سگی می آمد، بایزیدبازگشت و راه بر سگ ایثار کرد تا سگ را باز نباید گشت. (تذکرهالاولیاء عطار). سایلان چون بازگردند از درت با کام دل ذکر ایشان روز و شب العود احمد باد و هست. ابن یمین. بهیچ باب ز کوی تو بازگشتن نیست که نیست کوی ترا راه بازگردیدن. خواجه سلمان (از شعوری ج 1 ص 180). عزم دیدار تو دارد جان برلب آمده بازگردد یا برآید؟ چیست فرمان شما؟ حافظ. جایی نمیروی که دل بدگمان من تا بازگشتن تو بصد جا نمیرود. صائب (از ارمغان آصفی).
رجعت. (منتهی الارب). مراجعت. برگشتن. (ناظم الاطباء). اِیاب. بازگردیدن. رجوع. عود. برگردیدن. معاودت نمودن. (آنندراج). ارتجاع. تراجع. انتکاث. اعتکار. انسیاب. رَجع. رُجعی ̍. (منتهی الارب). صُدور. حَور. مَعاد. (تاج المصادر بیهقی). انصفاق. رُجعان. (منتهی الارب). بازآمدن: پسند باشد مر خواجه را پس از ده سال که بازگردد پیر و پیاده و درویش. رودکی. همه به تنبل و رنگ است بازگشتن او شرنگ نوش آمیغ است و روی زراندود. رودکی. و ایشان (غوریان) به هر وقتی بغزو آیند بنواحی اسلام به هر جایی که افتد، برکوبند و غارت کنند و زود بازگردند. (حدود العالم). منادی گری دیگر اندر سرای برفتی گه بازگشتن بجای. فردوسی. از آن بازگشتن فرود جوان از ایشان همی بود تیره روان. فردوسی. سپاه اندر آمد ز افراسیاب چو ما بازگشتیم بگذاشت آب. فردوسی. پری چهره گریان ازو بازگشت ابا انده و درد انباز گشت. فردوسی. بازگرد اکنون و آهستکشان بر سر و روی آبکی خرد بزن، خاک لب جوی بشوی. منوچهری. هینی به گاه جنگ به تک خاسته ز کوه هین بزرگ بازنگردد به هین و هی. منوچهری. از کار خیر عزم تو هرگز نگشت باز هرگز ز راه بازنگشتست هیچ تیر. منوچهری. هم اکنون باز گرد و ویس را گوی زنان را نیست چیزی بهتر از شوی. (ویس و رامین). و ایشان بازگشتند سوی غزنین. (تاریخ سیستان). من نیکوئی دنیا و آخرت یافته بخانه بازگشتم. (تاریخ سیستان). آنگاه فرمود بازگردید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 102). خواجه علی از گرگان بازگشت و بسیار تکلف کرده بودند گرگانیان و بنشابور آمد. (تاریخ بیهقی). چون از این فارغ شدند بوسهل و قوم از پای دار بازگشتند. (تاریخ بیهقی). نگه کن کمینش بگاه ستیز هم از بازگشتنْش گاه گریز. اسدی. در سور جهان شدم ولیکن بس لاغر بازگشتم از سور. ناصرخسرو. فاطمه گفت یا اعرابی غفراﷲ لک بسلامت بازگرد که رسول را غش رسیده است. (قصص الانبیاء ص 243). آن حربه که بر سنگ زدم اگر بر شکم تومیزدم چه میکردی برخیز و بازگرد و قصۀ این عابدان مکن. (قصص الانبیاء ص 149). پس یک چندی برآمد، طالوت بمرد و مملکت بدو بازگشت. (قصص الانبیاء ص 148). اما او خود بازگشت (شاپور) و بپارس نشست و پس رسولان میان شاپور و للیانوس آمد شد میکردند. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 71). کی هر کی بازگردد من او را هلاک کنم. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 105). باز باید گشت و یک هفته آسایش داد. (کلیله و دمنه). وهم تهی پای بسی ره نبشت هم ز درش دست تهی بازگشت. نظامی. روزی تو بازنگردد ز در کار خدا کن غم روزی مخور. نظامی. بر او بنشینم و صحرا نوردم شبانگه سوی خدمت بازگردم. نظامی. نقل است که یک روز میگذشت با جماعتی در تنگنای راهی افتاد و سگی می آمد، بایزیدبازگشت و راه بر سگ ایثار کرد تا سگ را باز نباید گشت. (تذکرهالاولیاء عطار). سایلان چون بازگردند از درت با کام دل ذکر ایشان روز و شب العود احمد باد و هست. ابن یمین. بهیچ باب ز کوی تو بازگشتن نیست که نیست کوی ترا راه بازگردیدن. خواجه سلمان (از شعوری ج 1 ص 180). عزم دیدار تو دارد جان برلب آمده بازگردد یا برآید؟ چیست فرمان شما؟ حافظ. جایی نمیروی که دل بدگمان من تا بازگشتن تو بصد جا نمیرود. صائب (از ارمغان آصفی).
هشتن. گذاشتن. واگذار کردن: جهان را بدان بازهل کافرید وز او آمد این چرخ گردان پدید. فردوسی. سخنها دراز است و کاری درشت به یزدان کنون بازهشتیم پشت. فردوسی. بازهل این فرش کهن پوده را طرح کن این دامن آلوده را. نظامی (مخزن الاسرار ص 77). و رجوع به هشتن شود
هشتن. گذاشتن. واگذار کردن: جهان را بدان بازهل کافرید وز او آمد این چرخ گردان پدید. فردوسی. سخنها دراز است و کاری درشت به یزدان کنون بازهشتیم پشت. فردوسی. بازهل این فرش کهن پوده را طرح کن این دامن آلوده را. نظامی (مخزن الاسرار ص 77). و رجوع به هشتن شود
