معنی اقرح - جستجوی لغت در جدول جو

اقرح(اَ رَ)

لغت نامه دهخدا

قارح

ریش کننده، زخم زننده،، ستور تمام دندان، چهارپایی که دندان های نیش او درآمده باشد

فرهنگ فارسی عمید

اقرب

نزدیک تر

فرهنگ فارسی عمید

اقبح

قبیح تر، زشت تر

فرهنگ فارسی عمید

اقرع

شمشیر نیکوآهن

فرهنگ فارسی عمید

اقری

(اَ)

جمع واژۀ قرو. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به قرو و اقروه شود

لغت نامه دهخدا

اقری

(اَ را)

بزرگ پشت. (المصادر زوزنی). گویند: ناقه قرواء و جمل اقری، ای طویلهالسنام. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

اقحر

(اَ حُ)

جمع واژۀ قحر. (ناظم الاطباء). بمعنی پیر فرتوت و شتر کلان سال که در آن اندکی بقیۀ توانایی باشد. (منتهی الارب). رجوع به اقحور شود

لغت نامه دهخدا

اقدح

(اَ دَ)

ناقص تر و معیوب تر. (آنندراج) (غیاث اللغات).

لغت نامه دهخدا

اقدح

(اَ دُ)

جمع واژۀ قدح، بمعنی تیر تمام ناتراشیده پر و پیکان نانهاده و تیر قمار. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (آنندراج) ، آبله زده گردانیدن. (منتهی الارب) ، ریش کردن. (تاج المصادر بیهقی) (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

اقاح

(اَ حِنْ)

اقاحی. جمع واژۀ اقحوان. (منتهی الارب). بابونجها. بابونه ها. ریاحین. (مهذب الاسماء). رجوع به اقحوان شود

لغت نامه دهخدا

اقلح

(اَ لَ)

گوه گردان. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). جعل. (ناظم الاطباء) ، سر برداشتن و چشم در پیش افکندن. (ترجمان القرآن). سر برداشتن و چشم فروخوابانیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). سربرآوردن بسوی آسمان چنانکه چشمها بسوی زمین باشند. (غیاث اللغات) ، بزرگ منشی نمودن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، دروا داشتن سربندی را برای تنگی طوق. (منتهی الارب). سر خود را بلند نگاه داشتن از جهت تنگی غل. (ناظم الاطباء) ، صفوف کنانیدن چیزی را. اصفاغ. کف مال کردن

گوه گردان. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). جُعَل. (ناظم الاطباء) ، سر برداشتن و چشم در پیش افکندن. (ترجمان القرآن). سر برداشتن و چشم فروخوابانیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). سربرآوردن بسوی آسمان چنانکه چشمها بسوی زمین باشند. (غیاث اللغات) ، بزرگ منشی نمودن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، دروا داشتن سربندی را برای تنگی طوق. (منتهی الارب). سر خود را بلند نگاه داشتن از جهت تنگی غل. (ناظم الاطباء) ، صفوف کنانیدن چیزی را. اصفاغ. کف مال کردن

لغت نامه دهخدا

اقبح

(اَ بَ)

قبیح تر. زشت تر. (آنندراج) (غیاث اللغات) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ابرح

(اَ رَ)

شهرکیست بانعمت میان پارس و اسپاهان. (حدودالعالم). محتمل است این صورت مصحف ابرج باشد

لغت نامه دهخدا

ابرح

(اَ رَ)

دشوارتر. شدیدتر

لغت نامه دهخدا

اذرح

(اَ رُ)

جمع واژۀ ذریح و ذریحه.

لغت نامه دهخدا

اقره

(اَ رَهْ)

زرددندان. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ومؤنث آن قرهاء است. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

اقرحه

(اَ رِ حَ)

جمع واژۀ قراح. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). بمعنی آب صافی و پاکیزه بی آمیختگی چیزی و آب شیرین و سرد و خالص و بی آمیغ از چیزی. (آنندراج). رجوع به قراح شود.

لغت نامه دهخدا

اقرحه

جمع قراح، آب های ناب

فرهنگ لغت هوشیار

اقرا

خوانا کردن خوانا گردانیدن خواندن آموختن

فرهنگ لغت هوشیار

اقلح

زرد دندان مرد

فرهنگ لغت هوشیار

اقری

مهمان نوازتر

فرهنگ لغت هوشیار

اقرن

پیوسته ابرو، گوسپند شاخدار

فرهنگ لغت هوشیار

اقرع

کل کچل بی گیاه مو ریخته کل کچل

فرهنگ لغت هوشیار

اقرب

نزدیکتر

فرهنگ لغت هوشیار

اقدح

نارساتر آکناک تر

فرهنگ لغت هوشیار

اقبح

زشت تر، قبیح تر

فرهنگ لغت هوشیار

تقرح

آماده شدن

فرهنگ لغت هوشیار

قارح

کمان بی زه، دندان گوالش در ستور، رته پندک هندی ریش کننده زخم زننده: قارح تر از عقاب و دلاورتر از غراب هشیارتر ز عقعق و چابک تر از زغن

فرهنگ لغت هوشیار

مقرح

ریش انگیز خستان تولید جراحت کننده توضیح دوایی را نامند که بقوت حرارت و نفوذ و جذب خود بتحلیل بر دو فانی ساز در طوباتی (را) که میان اجزای جلد است و احداث قرحه نماید مانند: بلادر (مخزن الادویه)

فرهنگ لغت هوشیار